gry2019

Księga Trzecia – Oko Cyklonu (Book Three – Eye of the Storm)

Księga trzecia zaczyna się od opowieści o Białym Statku (White Ship), na którym podróżował syn króla Henry’ego. Statek zatonął, a z nim wszyscy na jego pokładzie. Aliena ma szansę poznać tą historię podczas podróży do Francji – śladem Jacka. Kobieta, wraz ze swym małym synkiem, tuła się po całym kraju podążając za każdym wspomnieniem o ekscentrycznym budowniczym.

Nasza podróż ciągnie się przez wiele miast, spotykamy wielu ludzi, próbujemy porozumiewać się w języku, którego nie znamy. Aczkolwiek jesteśmy zdesperowani. Udaje się nam przetrwać chorobę, która zmogła i nas, i syna. W ten sposób docieramy do domu mistrza Raschida, gdzie spotykamy jego córkę Ayshę. Zdradza ona, że Jack miał ją poślubić, ale odmówił z powodu Alieny. Dziewczyna zdradza nam też, że udał się on do Paryża.

Odnajdujemy tam Jacka pracującego przy katedrze. Właściwie to on odnajduje nas, słysząc znajomy głos Alieny i śmiech dziecka. Jego dziecka. Cała trójka wraca z Francji jako rodzina. Po drodze jednak Jack wykorzystuje jeden z wynalazków stworzonych z Raschidem – Płaczącą Madonnę – i zbiera dotacje na odbudowę Kingsbridge.

Ich powrót trwa chwilę, ale docierają do nieukończonej katedry, udając, że przyjechali nie z Francji, ale z Afryki. Towarzyszący im kapłan nawołuje wiernych, aby doświadczyli cudu. Jedna z kobiet, która straciła męża podczas rzezi dokonanej przez Williama, po raz pierwszy odezwała się od jego śmierci. Wszyscy zgodnie uznali Madonnę za cud.

Od tamtej pory Jack wraz z niepełnosprawnym Tomem rozpoczęli pracę nad katedrą – tym razem jednak według projektu Jacka.

Dowiadujemy się też nieco o przeszłości ojca Jacka, który został oskarżony o kradzież kielicha, a następnie przetopienie go i sprzedanie. Dowiadujemy się, że trzy osoby były w to zamieszane i jedna z nich wciąż żyje.

Tajemnicza przeszłość ojca Jacka odbija się również i na katedrze. Na jednej ze ścian, po raz kolejny, powstają pęknięcia. Panujący sztorm tylko utrudnia diagnozę. Wraz z Tomem udajemy się do krypt sprawdzić, co się stało. Sprawnie odkrywamy, że część ściany kryje za sobą przejście do krypty, gdzie odnajdujemy skradziony kielich. Jest tam również łóżko i bicz należący – jak się okazuje – do zmarłego przeora Jamesa.

Dalej opowieść przenosi nas do Alieny, która wraca z targu w Shiring. Docieramy do chatki, gdzie mieszkańcy udzielają nam schronienia. Dochodzi nas jednak krzyk dziewczyny i wychodzimy na zewnątrz. Odnajdujemy tam Elizabeth, której udzielamy pomocy, okrywamy kocem i dajemy zupy. Dziewczyna dzielnie znosi obelgi ze strony chłopów. Szybko dowiadujemy się, że jest ona żoną Williama Hamleigha – jej rodzice zaaranżowali to małżeństwo. Jeden ze sługusów hrabiego Shiring przybywa po nią, ale nim to się staje, Aliena wręcza jej sztylet do samoobrony.

Tym czasem do kuchni włamują się przestępcy, wyrzutki. Philip postanawia z nimi porozmawiać, ale zostaje zaatakowany. Jack sprawnie zdejmuje go przy użyciu procy. Włamywaczem okazuje się były mnich i jakiś dzieciak.

Z racji faktu, że pierwsi banici przekroczyli mury Kingsbridge, nasi bohaterowie zbierają się na naradę i postanawiają (a właściwie Aliena postanawia), że będą negocjować z matką Williama Hamleigh – Regan. Wszystko dzięki traktaktowi, który podpisał król, a który ma zapewnić powrót ziemi do ich prawowitych właścicieli. Oznacza to, że Aliena i Richard odzyskają tytuł!

Aliena szybko udaje się do zamku hrabiego i dzięki pomocy Waltera oraz Elizabeth wkrada się do pokoju zajmowanego przez Regan. Ich dyskusja trwa chwilę do czasu, aż przybywa William. Dobywa on miecza, ale nie daje rady zbliżyć się do Alieny. Jego własna żona odbiera mu życie. William ginie wpatrzony w ogień, w którym dostrzega oblicze diabła…

Niedługo potem znów musimy zmierzyć się z naszym głównym wrogiem: biskupem Waleranem pociągającym od dawna za sznurki. Philip zostaje oskarżony o herezję i stoi przed sędziami: biskupem Henrym, biskupem Waleranem i hrabiną Alieną. Waleran żongluje faktami wyciągniętymi z naszych decyzji podjętych w trakcie gry, a my dajemy kontrargumenty dla obrony.

Philipowi zarzucono nawet bycie ojcem Jonathana, ale koniec końców Tom przyznaje się, że to on spłodził blondyna. Jack i Ellen potwierdzają, że Francis zabrał chłopca z lasu i oddał zakonnikom w Kingsbridge.

Zostaje wyciągnięta na wierzch kolejna sprawa: sprawa ojca Jacka. Biskup Henry daje nam czas do zachodu słońca na znalezienie świadka. Po zebraniu faktów dowiadujemy się, że Remigius był w to zamieszany. Jonathan wyrusza jego śladem i ratuje go z objęć śmierci, na którą skazał go Waleran. Zeznaje on przeciwko biskupowi, a wraz z nim prawdę ujawnia Regan.

Ojciec Jacka był jedynym, który przeżył zatonięcie Białego Statku. Waleran wysnuł teorię, że na statku ludzie króla Stephana zabili syna króla Henry’ego, aby zapewnić mu tron, co jednak mija się z prawdą. Zdaje się to być jego interpretacją, a plan zabicia ojca Jacka jest tylko po to, aby przypodobać się królowi.

Waleran zmusza Jamesa do wrobienia nieszczęśnika w kradzież kielicha. Przeor James wykonuje polecenie, ale poczucie winy doprowadza go do szaleństwa. Remigius dostaje zadanie pozbycia się go, ale nie jest w stanie go zabić, więc ukrywa go w krypcie. Podczas pożaru James spotyka małego Jacka na dachu i wyznaje mu, że popełnił grzech. Były przeor ginie w płomieniach, a Remigius zabiera jego szczątki i chowa nim ktokolwiek jest w stanie go zauważyć.

Waleran zostaje uznanym winnym. Biskup Henry wraca jednak do procesu przeora Philipa i nakazuje spalenie go na stosie mówiąc, że jeśli jest niewinny to Bóg go ocali.

Philip jednak nie ginie: wszystko jest mistyfikacją, aby gawiedź wierzyła w cuda kościoła i jego słuszność. Dowiadujemy się tego w epilogu, gdzie przeor przybliża nam też losy innych postaci. Wszak historia kończy się po czterdziestu latach po tym, jak się zaczęła.

Nasza opowieść kończy się wewnątrz katedry, gdzie, choć większość prac jest ukończonych, wciąż widać, że niektóre elementy są dopracowywane. Zgodnie ze słowami Jacka, budowa nie skończy się tak prędko…

Przyznam szczerze, że chociaż początkowo trochę męczyła mnie mechanika gry, ale im bardziej wdrażałem się w fabułę, tym bardziej chciałem grać i poznawać ich historię. W pewnym momencie tak wczułem się w opowieść, że przeżywałem bardzo mocno wszystkie wzruszenia, złości i niesprawiedliwości. I jak z reguły szczęśliwe zakończenia wydają mi się nierealne, tak tutaj było wyjatkowo zasłużone!

Wartym wspomnienia jest podkład muzyczny, który trzyma nas w mrocznym klimacie, ale jednocześnie przypomina śpiew kościelnego chóru. Tak prozaicznie prosta rzecz dała mi poczucie przeniesienią się w czasie do XII wieku…

Gra jest prosta, przyjemna, ale wraz z cudowną grafiką i emocjonującą historią sprawiły, że spędziłem długie godziny na walce ze wszystkim, aby tylko dotrzeć do końca. Ile razy zastanawiałem się, co stałoby się, gdybym podjął inną decyzję. Co by było, gdybym nie wysłał Philipa do biskupa? Jak wtedy potoczyłaby się historia? Cóż, na pewno kiedyś to sprawdzę. Może nawet razem z wami. 🙂

Mefisto