gry2019, Z pamiętnika buntownika..., Page 2

#219. Ken Follett’s The Pillars of the Earth – Book 2

8 Comments / Gierkowo, Interpersonalnie / mefistowy

Księga Druga – Siejąc Wiatr (Book Two – Sowing the Wind)

Kolejna księga zabiera nas na drugą stronę medalu, gdzie poznajemy losy rodziny hrabiego z Shiring – Alieny i Richarda. Pierwsze rozdziały pozwalają nam zapoznać się z ich historią nim opowieść zabierze nas kilka lat w przód i pchnie w ramiona coraz bardziej napiętej fabuły.

W tej księdze mamy nową postać, którą możemy kontrolować: Alienę. W poprzedniej księdze mogliśmy ją zobaczyć, jeśli Jack zabrał Marthę, aby zobaczyła “księżniczkę”.

Nasza przygoda zaczyna się kilka tygodni po najeździe, gdzie dzieci hrabiego trzymane są w niewoli. Niegdyś przytulny pokój Alieny świeci pustką, podkreślając, że rodzina Hamleighów odebrała jej wszystko. William wzywa dziewczynę do siebie, a po drodze nasz były służący informuje nas, że ukrył broń na murach tak jak prosiliśmy dając nam cień szansy na ucieczkę.

Nasz oprawca informuje nas, że mamy ruszyć tyłek i poszukać mu jedzenia (oczywiście mniej dyplomatycznie niż ja to teraz robię), co też czynimy. Udaje nam się porozmawiać z bratem, który uwięziony jest przy stajni. Daje on nam do zrozumienia, że tygodnie głodówki pozwoliły mu się wyślizgnąć z kajdanów i gotów jest do walki. Prosimy chłopaka, aby wstrzymał konie i nie dał się zabić.

Wracamy do Williama z bochenkiem suchego chleba, a ten wścieka się. Po chwili do pomieszczenia wpada Richard, który dostaje bęcki od syna Hamleighów. W całym zamieszaniu nasz wierny służący zostaje zabity, Richard kończy z częściowo uciętym uchem, a rodzeństwo zostaje uwięzione w stajni. Aliena szybko wydostaje się z więzów, odnajduje ukrytą broń i zabiera osłabionego brata do Winchester, gdzie uwięziony jest ich ojciec. W międzyczasie padamy ofiarą złodziei i tracimy konia, ale udaje się nam wypalić ranę brata ratując mu tym samym życie.

Docieramy do Winchester i tam udaje się zobaczyć ojca na chwilę przed jego śmiercią. Wygłodzony i umęczony mężczyzna wymusza na Alienie i Richardzie, aby przysięgli, że odzyskają hrabstwo z rąk Hamleighów. Dowiadujemy się również, że przekazał on sakiewkę z pieniędzy zakonnikowi chcąc zapewnić dzieciom jakiś start w ich wyprawie. Odnajdujemy duchownego, który zdążył sporą część pieniędzy przepuścić na kobiety i alkohol. Odczywiście musimy mu trochę pogrozić, aby oddał to, co zostało.

Rodzeństwo, zgodnie z wolą ojca, udaje się do ciotki i wujka, ale na miejscu znajdujemy tylko spaloną chatkę. Ostatecznie postanawiamy zacząć handlować wełną, aby uzbierać fundusze na naszą walkę z Hamleighami. Chociaż nasza pierwsza transakcja kończy się dla nas ze stratą, otrzymujemy propozycję od Philipa, aby przybyć do Kingsbridge i rozpocząć współpracę z zakonnikami.

Historia posuwa się pięć lat do przodu. W tle pierwszej sceny maluje się zarys katedry, który powoli zaczyna nam uświadamiać, jak niewiele brakuje, aby ją ukończyć. Wiele zmieniło się od tej pory: Jack został uczniem budowniczego Toma, a Alfred został głównym kamieniarzem. Mimo iż oboje dorastali razem to jednak widać walkę między młodymi mężczyznami. Tym razem jednak polem bitwy jest piękna Aliena. Aczkolwiek gra daje nam szybko do zrozumienia, że serce dziewczyny należy do Jacka.

W tym samym czasie dowiadujemy się, że hrabstwo Shiring zaprzestało pomocy w budowie katedry zwiększając dwukrotnie ceny za kamień i drewno. Oznacza to, że budowa może w każdej chwili zatrzymać się, a wielu ludzi stracić pracę.

Aliena wychodzi z porpozycją, że odkupi wełnę od zakonników, aby sfinansować pensje robotników i jednocześnie zapewnić ekwipunek dla swojego brata, który walczy u boku króla Stephena, aby zyskać jego uznanie i odzyskać odebrane ziemie. Philip udaje się z dziewczyną do Shiring, aby porozmawiać z hrabią. Tam jednak czeka ich zaskoczenie, gdyż hrabią okazuje się William Hamleigh pod kontrolą biskupa. Zostajemy oskarżeni o stworzenie nielegalnego targu, więc nasz rezolutny kapłan leci do Lincoln, na pole walki, aby pomówić z królem na temat licencji.

Król początkowo odmawia, ale po przegranej bitwie zmienia jednak zdanie i odtąd legalny targ na terenie klasztoru potraja przychód zakonu. Wszystko zdaje się iść w dobrą stronę: Tom realizuje się jako ojciec Jonathana, mimo iż robi to z boku, Jack i Aliena, recytując erotyk, robią krok w przód i zbliżają się do siebie.

Nie trwa to jednak długo, bowiem William Hamleigh pojawia się znikąd niszcząc i mordując wszystkich na swojej drodze. Wykrada on zwłoki świętego, tratuje Toma sprawiając, że ten nie jest w stanie dłużej pracować. Dwóch mnichów zostaje zabitych (w tym Arnoldus, którego Jack obiecał pochować). Philip ogłasza, że Jack, wbrew jego woli, zostaje przyjęty do klasztoru. Aliena, zmuszona przez Williama do patrzenia, jak niszczy jej dorobek i morduje przyjaciół, załamuje się. Dziewczyna po kilku dniach powiadamia Jacka, że wychodzi za Alfreda, aby ten finansował misję jej brata. Zrozpaczony mężczyzna napada budowniczego i zostaje zamknięty w młynie.

Ellen, jego matka, pomaga mu uciec i opowiada o jego ojcu, który przybył z Francji. Chłopak postanawia się tam udać.

Dalej możemy obserwować nieudane małżeństwo Alieny i Alfreda oraz jej rosnący brzuch: dowód miłości między nią a Jackiem. Po zniszczeniu targu przychód zakonu zmalał, więc zwiększono tempo, aby wyrobić się z czasem. Niestety prowadzi to do zawalenia się części katedry. Ostatecznie Alfred i Aliena rozstają się, bowiem mężczyzna starał się jak mógł niczego nie wymagając w zamian, ale to nie zadowalało dziewczyny.

Aliena z dzieckiem ruszają w pogoń za Jackiem, za prawdziwą miłością swego życia.

Mefisto

#219. Ken Follett’s The Pillars of the Earth – Book 2 Read More »

#215. The Long Dark – Episode 1 & 2 (redux)

25 Comments / Gierkowo, Interpersonalnie / mefistowy

Ta gra napawa mnie smutkiem i radością jednocześnie. Smutkiem, bo wciąż są tylko dwa epizody. Radością, bo są cholernie dobre po tym, jak je zrobiono od nowa. Panowie. Panie. Panie. Panowie. Oto redux The Long Dark!

W ten tytuł miałem przyjemność już zagrać w formie sandboxa, a potem przeszedłem dwa pierwsze epizody. Niedawno zebrałem się i zagrałem po raz kolejny, ale nie doczytałem i nie wiedziałem, że zrobiono na nowo tylko dwa pierwsze epizody do momentu, aż sama gra mi o tym powiedziała.

Twórcy spotkali się z lekką krytyką pierwotnej wersji historii (bo w sumie opierała się ona na przynieś, odnieś, idź dalej). Postanowili więc ją poprawić i, o bogowie, wyszło im to świetnie. Jak wcześniej byłem zakochany, tak teraz jestem już nieuleczalnie chory z miłości.

Nie zmieniono ogółu historii, ale dodano nowe elementy, które nadały opowieści większą spójność. Przynieś, odnieś, idź dalej wciąż egzystuje w tej grze, bo koniec końców celem gry jest wędrować przed siebie, ale zamiast latać na każdej lokacji po drewno, jedzenie i medykamenty, szukamy teraz nadajników, wisiorków, czy odpowiedzi na wiele pytań… Mamy nawet kilka misji pobocznych!

Wciąż podążamy tym samym szlakiem: zorza powoduje brak prądu, rozbijamy się samolotem, idziemy do Milton, tam spotykamy Szarą Matkę (Grey Mother), pomagamy jej, ona pomaga nam, idziemy dalej, spotykamy myśliwego, pomagamy mu, nawalamy się z niedźwiedziem, idziemy dalej… Z niedźwiedziem bitka była tak intensywna, że dostałem szlaban na spotykanie się z nim, bo byłem za głośny.

Jest jednak zasadnicza różnica: pojawiają się szczegóły, których nie było kiedyś: rozbity autobus z przestępcami jadącymi do innego więzienia, ich udział w tragedii w Milton, niesamowicie trudny dla nas wybór, kiedy odnajdujemy jednego z nich. Mamy postać Methuselah pojawiającą się znikąd, aby działać na nas jak głos naszego sumienia, rozważająca na temat naszego postępowania, ale nie oceniająca nas, bo każdy wybór jest tak samo zły i dobry w określonych warunkach. A czasem wybór jest tylko i wyłącznie kwestią naszego przeżycia i nie ma w nim miejsca na moralność…

Jestem oczarowany tym, jak świetnie poszło im przerobienie pierwszych dwóch epizodów. Historia jest świetna, poruszająca… Dlatego chyba tak rozpaczam, że nie ma kontynuacji. Każdy, kto czytał dobrą książkę wie jaki to ból, kiedy opowieść się kończy, a kolejna jeszcze nie jest wydana.

Czekam z niecierpliwością na kolejne kawałki opowieści. Mam nadzieję, że nastąpi to już niedługo!

Mefisto

#215. The Long Dark – Episode 1 & 2 (redux) Read More »

#212. Spellforce: The Breath of Winter (Oddech Zimy)

13 Comments / Gierkowo, Interpersonalnie / mefistowy

Postanowiłem wrócić do mojej przygody ze Spellforce i tym razem zająłem się dodatkiem o nazwie The Breath of Winter wydanym w czerwcu 2004. Aczkolwiek ciężko mi nazwać ten tytuł tylko dodatkiem, bowiem sami twórcy sugerują, że przejście go zajmuje około 40 godzin (mi zajęło to skromne 31, bo w grę już grałem i wiedziałem którędy mogę ją sobie skrócić).

Nasza przygoda skupi się wokół legendy o Arynie i Cenwen. Aryn jest smokiem (może nawet i najstarszym), którego lodowy oddech jest wstanie zamrozić cały świat. Jego moc była tak potężna, że nikt nie był w stanie go pokonać. Nikt, poza Cenwen – królową pierwszych elfów z Tirganach. Jej śpiew ukoił lodowego tytana, dzięki czemu ustała wieczna zima i w krainach Eo zapanowały pory roku, a życie mogło rozkwitać.

Nasza postać, która również jest Runicznym Wojownikiem, zostaje przyzwana przez Lenę i Grima. Z początku cel naszej wyprawy to odnaleźć dwóch bohaterów związanych z runami tak samo jak my. Kiedy osiągamy cel dowiadujemy się, że lodowe elfy porwały Cenwen i nad światem wisi mrok wiecznej zimy. Udajemy się więc na ratunek, aby, ku naszemu zdziwieniu, uwolnić nie królową, a księcia ciemności – Fial Darga.

Grim okazuje się być zdrajcą (o czym wcale nie swiadczyło jego podejrzanie mroczne imię). Cenwen została uprowadzona nie po to, aby Aryn zamroził cały świat, ale po to, aby przy użyciu jej krwi (będącej najbliżej bogom z racji faktu bycia jedną z pierwszych elfów) wskrzesić mrocznych bogów.

Nasza przygoda zmierza ku Shal’Dul, gdzie będziemy walczyć ze Szkarłatnym Imperium (Crimson Empire). Nim jednak się tam udamy, otwiedzamy krasnoludów, by odkryć sekretne zaklęcie, które ochroni nas przed ogniem. Wymaga to zmierzenia się z nieumarłymi powołanymi do życia przez ryk Aryna.

Przybywamy w końcu do Shal’Dun, gdzie wita nas Craig Un’Shallach (który to pojawił się na chwilkę w Zakonie Świtu). Mroczny elf jest zaniepokojony planami swego pana – Fial Darga – bowiem wieczną zimę przetrwają tylko bogowie. Pomaga nam więc dostać się do miasta – zapewnia garść żołnierzy i wiedzę o tym, jak sforsować bramy. Chociaż nie było to łatwe to w końcu docieramy do portalu mającego zaprowadzić nas do Otchłani (The Abyss). Pojawia się jednak kolejny problem.

Grim, po przegranej z nami walce, zdradza nam, że Fial Darga może zranić tylko jedna broń – Ostrze Cienia (Shadow Blade). Demon wykradł je i ukrył przed światem. Wyruszamy więc w pogoni za mieczem strzeżonego przez Płonącego Anioła (Fireangel). Na miejscu okazuje się, że cienie uciekły z ostrza i zalewają wymiar, więc udając sługę Fial Darga zamykamy istoty z powrotem w ostrzu, a potem odbieramy je aniołowi (niekoniecznie w przyjaznej atmosferze).

Pomimo wielu przeszkód i przeciwników jakich przyszło nam pokonać, ratujemy Cenwen. Niestety Lena pada ofiarą Fial Darga. Elfka dziękuje nam za pomoc i prosi o pomoc z ujarzmieniem Aryna. Niestety demon rzucił zaklęcie, przez które smok nie poznaje swojej przyjaciółki. Cenwen może zerwać urok tylko jeśli osłabimy Aryna.

Udajemy się więc w zamarznięty wymiar, gdzie rezyduje rozjuszony smok. Po kolejnych równie ciężkich walkach stajemy twarzą w twarz z Arynem i walczymy z nim tak długo, aż Cenwen łamie urok i uspokaja smoczą duszę swoją piosenką.

Chociaż momentami było ciężko to jednak bawiłem się przednio nie tylko dlatego, że lubię i RPG, i strategię, ale też dlatego, że jest to mimo wszystko jedna z lepszych gier w jakie można zagrać. Fabuła trzyma w swoim objęciu do samego końca, więc nie idzie odpuścić sobie tej pozycji choćby nie wiadomo jak ciężko było.

The Breath of Winter oraz The Order of Dawn to dwie opowieści, które pozwalają nam zrozumieć, co dzieje się w kolejnym dodatku o nazwie Shadow of the Phoenix. Ale o tym w następnej notce!

Mefisto

#212. Spellforce: The Breath of Winter (Oddech Zimy) Read More »

#209. The Elder Scrolls Online – Morrowind

12 Comments / Gierkowo, Interpersonalnie / mefistowy

The Elder Scrolls Online to MMORPG, które światło dzienne ujrzało w kwietniu 2014. Tym razem jednak (i to tylko i wyłącznie dzięki grze) skupię się na rozdziale Morrowind wypuszczonym w styczniu 2017.

Przygoda zaczęła się dosłownie w stylu Skyrima, bowiem płynąc sobie statkiem w nieznane, trafiłem do niewoli. Na nasze szczęście ratuje nas (choć bardziej z przypadku) Naryu Virian, czyli jedna z głównych postaci w pewnej serii zadań. Nasza mroczna elfka jest skrytobójcą i akurat przypadkiem poluje na swój cel znajdujący się w tym samym obozie na Wyspie Ognistej Ćmy (Firemoth Island), na której nas przetrzymywano.

Zyskawszy wolność, możemy w miarę swobodnie poruszać się po wyspie Vvardenfell. Daje nam to możliwość nie tylko eskploracji, ale i włączenia się w kilka serii zadań, gdzie możemy rozwiązać kilka(naście) różnych problemów. Jednym z nich jest ratowanie Lorda Vivec’a (jednego z trzech żywych bogów w Morrowind) przed zagładą lub kontynuowanie misji skrytobójstw wraz z poznaną wcześniej Naryu. Możemy też stać się częścią legendy o Szkarłatnym Sędzi (Scarlet Judge). To zależy tylko od nas.

Akurat to w tej grze lubię: misje są na tyle rozbudowane, aby zapewnić kawał dobrej fabuły i zajęcie na kilka(naście) godzin.

Screenshot at 2018-09-25 00-26-34 — *Moja postać jest na tyle kulturalna, że żegna się nawet z trupami*

The Elder Scrolls Online pod względem mechaniki gry jest dosyć podobne do Skyrima, dzięki czemu nie jest ciężko odnaleźć się w nowym (a raczej starym świecie). Bardzo spodobał mi się za to system umiejętności, który pozwalał zarówno odblokowywać jak i ją ulepszać. Nie wspomnę już o klasie Smoczego Rycerza (Dragonknight) pozwalającej mi na zmianę w ognistego jeża. 🙂

Co mi się bardzo nie podobało to fakt, że w przeciwieństwie do Skyrima musiałem zasuwać po całej mapie, bo nie było “szybkich teleportów”. Tzn. były, ale było ich dużo mniej, a mapa wydawała się ogromna. Dobrze, że w pewnym momencie można zdobyć konia i nim patatajać od jednego NPC do drugiego. Swoją drogą konia można trzymać w swoim pokoju w karczmie…

Morriwind przypadło mi do gustu. Chociaż zostałem rzucone na głębokie wody, to jednak fabuła i dostosowanie poziomu postaci do otoczenia nie dawało mi odczuć, że gram – że tak to ujmę – od tyłka strony. Na razie przeszedłem małą część gry, która mi się nawet podobała. Powoli zabieram się za resztę świata Tamriel, gdzie będę kontynuował moją przygodę. Dlatego też na pewno jeszcze napiszę coś o tej grze!

Mefisto

#209. The Elder Scrolls Online – Morrowind Read More »

#205. Ken Follett’s The Pillars of the Earth – Book 1: From the Ashes (Księga Pierwsza: Z popiołów)

10 Comments / Gierkowo, Interpersonalnie / mefistowy

Ken Follett’s The Pillars of the Earth to gra stworzona przez Daedalic Entertaiment na podstawie powieści o tej samej nazwie. Tytuł ten został wydany w 2017, a ostatnia księga ukazała się w Marcu 2018. Gra ta od razu przykuła moją uwagę z racji faktu, iż grafika jest pięknymi i dokładnymi rysunkami. Z racji faktu, iż pozycja ta podzielona jest na trzy księgi, a każda z ksiąg dzieli się na siedem rozdziałów, postanowiłem rozbić opis na trzy wpisy i podsumować każdy etap mojej przygody, a na koniec wydać moją osobistą opinię na temat tej gry.

Księga Pierwsza – Z popiołów (Book One – From the Ashes)

W tej księdze naszymi bohaterami (poznanymi w tej kolejności) są budowniczy Tom z wielką ambicją, jaką jest zbudowanie katedry, zakonnik Philip, który wplątał się w nić losu oraz młody chłopiec Jack stający się łącznikiem tych dwóch powyższych. Cała historia zaczyna się w 1135 roku w Anglii w fikcyjnym mieście Kingsbridge oraz jego okolicach.

Zaczynamy od prologu, gdzie poznajemy Toma oraz jego rodzinę: ciężarną żonę Agnes, syna Alfreda i córkę Marthę. Cała rodzina, pomimo zimny, dzielnie wędruje przez las szukając szansy dla Toma, aby ten spełnił swoje marzenie o wybudowaniu katedry. Dowiadujemy się, że odrzucił on ofertę pracy, która zapewniłaby godne życie jego rodzinie. Podczas rozmowy z żoną możemy jednocześnie trwać przy marzeniu albo zmienić zdanie i podjąć się jakiejkolwiek pracy.

Rozpalamy ognisko i okazuje się, że Agnes zaczyna rodzić. Kobieta zdradza nam, że już dawno odeszły jej wody. Tom może całkiem sprawnie poradzić sobie jako położna lub nie. Nie zmienia to faktu, że kobieta po porodzie umrze, a on zostanie sam z trójką dzieci.

Kolejnym naszym bohaterem jest zakonnik Philip, który dotarł właśnie do Kingsbridge, aby rozmówić się z przeorem Jamesem na temat kiepskiego stanu klasztoru. Tam dowiadujemy się, że James wpadł do przerębli i porwała go lodowata rzeka. Trafiamy na moment kiedy wybrany zostanie nowy przeor, a w tym samym czasie nasz brat Francis mówi nam o zbliżającej się wojnie. Zostajemy wdrożeni w jego plan i szybko okazuje się, że jeden list może temu zapobiec. Zbiegiem okoliczności miał go posłannik – rycerz, który padł martwy u stóp klasztory w Kingsbridge, a list znalazł się w rzeczach przeora Jamesa przeznaczonych do spalenia. Cudem udaje się nam uratować jego zapiski i odzyskać ten cenny skrawek papieru. Francis wysyła nas do biskupa z prośbą o pomoc.

Gra jednak przenosi nas do lasu, gdzie poznajemy młodego Jacka. Chłopiec upolowuje właśnie pierwszą sarnę i zabiera mięso do domu – jaskini, w której mieszka z matką. Słysząc jednak hałas na dworze, wychodzi na zewnątrz i dociera do miejsca, gdzie nie tak dawno poznaliśmy Toma i jego rodzinę. Tam widzimy Francisa zabierającego zawiniątko z noworodkiem ze świeżo usypanego grobu dla Agnes. Matka każe Jackowi się schować i informuje nas, że będzie śledzić zakonnika.

Jack zabiera zakrwawiony koc ze sobą i, w drodze do domu, spotyka Toma i jego dzieci, którzy wracają, aby zabrać niemowlę. Okazuje się, że Tom porzucił swoje dziecko, ale postanowił wrócić po nie targany sumieniem. Alfred zmusza nas do tego, abyśmy kroczyli śladem zakonnika, a my posłusznie robimy to, aż spotykamy matkę Jacka – Ellen. Przekonuje ona Toma, aby na razie porzucił pogoń za małym synem – wszak zakonnicy nie dadzą mu umrzeć, wykarmią go i zapewnią dom. Jego zaś mogą czekać niemiłe konsekwencje – w końcu porzucenie dziecka traktowane jest jak morderstwo.

Wracamy znów do Philipa, który stoi teraz pod pałacem biskupa. Jego zadaniem jest przekazać wieść o wojnie i zapobiec jej nakłaniając duchownego do popracia króla Stephena. Udało mi się to zrobić, choć nieopatrznie wydałem Francisa.

Gra zabiera nas z powrotem do Toma. Ellen oferuje, że ona i Jack pójdą z Tomem wspierając go w jego wyprawie w zamian za to, aby budowniczy nauczył młodego chłopca życia wśród ludzi. Razem wyruszają w długą drogę do biskupa, ale ten nie jest zainteresowany zatrudnieniem budowniczego. Rodzina trafia do zamku hrabiego z Shiring, gdzie, dzięki pomocy i spostrzegawczości Jacka, udaje mu się dostać pracę.

Nie na długo – oto pod murami zamku zbierają się ludzi Hamleighów z ich synem Williamem na czele, którzy rozpoczynają atak.

Nieco wcześniej biskup przybywa też do Kingsbridge, aby ogłosić Philipa nowym przeorem klasztoru.

Wielu rannych, głodnych i wystraszonych ludzi zdołało uciec do Kingsbridge. Philip przyjął ich wszystkich i nakarmił, czym miał. W tym samym czasie przybyli też Tom z rodziną szukając przede wszystkim pracy. Philip jednak odmówił z racji braku funduszy i kryzysowej sytuacji. Jack jednak postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i podpala dach (do nas należy wybór, czy może to być umyślne, czy nie). Katedra wali się, ale pomimo ogromu zniszczeń, nikomu nic się nie dzieje.

Biskup, dowiedziawszy się o tym, wzywa Philipa do siebie i proponuje, aby udać się do króla i zapewnić fundusze na budowę katedry. Na miejscu jednak rodzina Hamleighów pokazuje Philipowi na czym tak naprawdę zależy biskupowi i ostatecznie przystajemy na ich propozycje. Oni dostają ziemie hrabstwa Shiring, a my materiały na katedrę.

Rozpoczyna się budowa pod kierownictwem Toma. Wraz z budową fundamentów, jego marzenie powolutku zmierza ku spełnieniu.

Jednakże los pokazuje, że to nie koniec ich przygód. Ale o tym przekonamy się w Księdze Drugiej.

Mefisto

#205. Ken Follett’s The Pillars of the Earth – Book 1: From the Ashes (Księga Pierwsza: Z popiołów) Read More »

#202. Spellforce: The Order of Dawn (Zakon Świtu)

5 Comments / Gierkowo, Interpersonalnie / mefistowy

Spellforce: The Order of Dawn to łącząca w sobie elementy strategii i RPG gra, która została stworzona przez Phenomic i wydawa w listopadzie 2013 przez JoWooD i Encore Software. Jest to jeden z pierwszych tytułów w jakie przyszło mi grać za młodu i przyznam, że miło mi się zrobiło mogąc zagrać w ten zacny tytuł.

Na samym wstępie zaznaczę, że przeklinam do piątego pokolenia wszystkich, którzy brali udział w tworzeniu najnowszej aktualizacji gry. Nie wiem jakim cudem udało im się zebrać tyle błędów gry w jednej aktualizacji, ale do momentu, w którym cofnąłem grę do wersji 1.5.4 (co było niełatwe, bo trzeba było zmieniać numer wersji gry w zapisie przy użyciu specjalnego programu i wbić kod do gry) nie szło po prostu nic zrobić. Na niektórych mapach przeciwnicy pojawiali się z prędkością kota, który usłyszał, że sypiesz mu jedzenie do miski, przez co gra zawieszała się co chwilę. A jak przypadkiem gra się nie wywaliła to kończyło się to na tym, że po całej mapie ganiało cię pół stadionu narodowego, a Ty zastanawiałeś się, co w poprzednim życiu nabroiłeś, że w tym istnieniu pokarano Cię takimi błędami w grze!

To tyle ze złych aspektów gry. Teraz czas na te dobre. 🙂

Naszą postacią (którą możemy sami stworzyć lub wybrać spośród gotowych bohaterów) jest runiczny wojownik (Rune Warrior). Runiczny wojownik charakteryzuje się tym, że jest chociaż można go zabić to odradza się dzięki swojej runie. Chociaż jest to całkiem duża zaleta, runa jest jednocześnie słabością naszego bohatera, bowiem pozwala ona nami sterować – niekiedy wbrew naszej woli. Do dyspozycji mamy w sumie naszego bohatera i pięć innych postaci.

Do dyspozycji mamy też runy różnych ras: ludzi, elfów, krasnoludów, mrocznych elfów, orków i trolli, które można przyzywać w odpowiednich monumentach. Jest to element RTS (real time strategy – strategia czasu rzeczywistego), który przydaje się, kiedy forsujemy sobie drogę przez liczne zastępy przeciwników. Nie bez powodu runiczni wojownicy byli tacy efektywni w służbie swoim twórcom – Magów Kręgu (Mages of the Circle).

Zacznijmy jednak opowieść!

Rohen Tahir – ostatni żyjący Mag Kręgu – przyzywa nas, abyśmy wspomogli go w jego misji przeciwko strasznemu złu, jakie czai się w rozdartych przez Rytuał Konwokacji (Convocation Ritual) krainach. Mag jest uczciwy i oddaje nam naszą runę, a my w pewnym sensie odzyskujemy wolność. Wyruszamy do Greyfell, aby spotkać się z Zakonem Świtu i kontynuować naszą misję. Po drodze spotykamy naszego nemesis – zamaskowanego człowieka, który okazuje się Magiem Kręgu. Zostawia on nas z posłańcem, planami ataku i rozkazem zabicia naszego runicznego bohatera, co się, oczywiście, nie udaje. Wyruszamy dalej i forsujemy sobie drogę przez wrogie tereny za pomocą własnych możliwości, ale też i z pomocą runicznych podwładnych.

W Greyfell zostajemy odesłani z planami do Rohena, bowiem pudełko zamknięte jest na cztery spusty za pomocą magii na tyle potężnej, że potrzebny jest nam nie kto inny jak Mag Kręgu. Chociaż brzmi to prozaicznie prosto to jednak między moimi słowami kryje się conajmniej kilka map i setki przeciwników do pokonania. Mamy też do czynienia z nowymi, niesamowicie silnymi stworzeniami nazywającymi się Ostrzami (Blades).

Ostatecznie docieramy do Rohena, a wraz z nami nasz zamaskowany nemesis, który zadaje magowi śmiertelny cios. Runiczny wojownik jest wściekły, bowiem po raz kolejny stał się marionetką kręgu. Udajemy się do Greyfell, a stamtąd do Dariusa, aby dowiedzieć się jak pokonać Maga Kręgu i otrzymać księgę zawierającą informacje o Rytuale Konwokacji. Ostatecznie wędrując od jednej do drugiej postaci, docieramy do martwego Maga Kręgu Hokana Ashira a ten, w zamian za maskę Beliala, opowiada nam o Kamieniu Feniksa (Pheonix Stone) – artefakcie stworzonym z czystej magii będącym jedyną szansą na pokonanie maga, a nawet odbudowanie zrujnowanego świata.

Wyruszamy w pogoń za kamieniem, mierząc się z przeciwnościami losu. Musimy przedrzeć się przez ruiny Mulandir, które po wojnie magów zostało zrównane z ziemią, a w jego ruinach zaplęgły się demony. Nasze zadanie jest utrudnione, bowiem musimy przemknąć się między Przeklętymi Strażnikami (Cursed Guardians), aby nie zamieniły nas w kamień i zabiły wraz z pomocą gargulców.

Kiedy po raz kolejny zrobimy krok w przód i zdobędziemy Kamień Feniksa, pojawia się nas zamaskowany przeciwnik i tak po prostu zabiera nam artefakt. Nie poddajemy się, gonimy za nim, aż, po wielu bitwach, docieramy wręcz na skraj świata, by być świadkiem, jak Mag cofa się w czasie powodując tym samym, że krąg (czasu) się zamyka…

Gra jest zarówno bardzo dobrym RPG pozwalającym na wgryzienie się w kawałek smacznej i ciekawej fabuły, i strategią, dzięki której możemy praktykować nasze przywódcze zdolności. Bardzo podoba mi się możliwość rozwoju głównej postaci w dowolnie dogodny dla nas sposób, dzięki czemu miałem wojownika biegającego w ciężkiej zbroi i leczącego wszystkich na około (powiedzmy, że to był paladyn). Chociaż na większości map twórcy sugerowali nam korzystanie z monumentów i tworzenie armii, to jednak dobrze stworzona postać była wystarczająca, aby rozgramiać przeciwników. W końcu można umierać bez końca i wracać na pole bitwy, aby siać dalej terror.

Pomimo lekkich niedogodności na początku to i tak z całego serca polecam tą grę, a także wydane w nieco późniejszym czasie dodatki, o których także napiszę parę słów (a może nawet i więcej niż parę słów, bo w końcu zawierają one kolejną historię, godną miana pełnej wersji gry). Od czasów dzieciństwa uważam ten tytuł za jeden z najlepszych i po dziś dzień moje zdanie się nie zmieniło.

Mefisto

#202. Spellforce: The Order of Dawn (Zakon Świtu) Read More »

#198. Divinity: Original Sin

7 Comments / Gierkowo, Interpersonalnie / mefistowy

Nadszedł czas, aby powrócić do Rivellonu i ponownie zmierzyć się z czyhającymi na mnie przygodami. Divnity: Original Sin to kolejna gra od studia Larian, która zabiera nas w niesamowicie ciekawą podróż.

Całkiem przypadkiem też fabuła dzieje się po wydarzeniach w Divinity: Dragon Commander.

Jesteśmy Łowcami Źródła (Source Hunters – najprościej można to określić łowcami nielegalnej magii), których zadaniem jest zweryfikować podejrzane okoliczności śmierci Radnego Jake’a. Z tego też tytułu lądujemy w przedziwnym miejscu o nazwie Cyseal, gdzie z każdej strony otaczają je hordy nieumarłych, a wraz z naszym przybyciem Orkowie podejmują się szturmu na bramy miasta. Mimo tego mieszkańcy wiodą spokojny i wręcz przyjemny żywot, bo cóż się przejmować, skoro wojsko trzyma chodzące trupy w ryzach? Przynajmniej póki co…

Wracając jednak do naszych postaci: mamy ich aż dwie (a później wedle uznania możemy dołączyć jeszcze dwie dodatkowe postaci) i możemy dowolnie wybrać im płeć, klasę oraz niektóre cechy wyglądu. Chcąc zachować balans między zadawaniem, a otrzymywaniem obrażeń, stworzyłem Kleryka i Rycerza, których nazwałem kolejno Meffy i Mefciu. Generalnie to wyszło tak, że Meffy bił się z przeciwnikami rzucając zaklęcia z różdżki, a Mefciu lazł pół godziny do przeciwnika, bo ślizgał się na wszystkim… Czyli standardowy standard w moim wykonaniu.

Postanowiłem, aby moje postaci były trochę ze sobą skłócone i jedna była typowo miła, a druga niekoniecznie. Gra, co zabawne, daje nam taką możliwość, więc kłóciłem się ze sobą do woli.

Nasi bohaterowie wylądowali w Cyseal i szybko poznali swoją główną nemesis w tej grze: tajemniczą kobietę, którą Niepokalani (Immaculates) nazywają Pośredniczką (Conduit) Bogini. Jej i jej towarzyszom udaje się uciec zostawiając nas w objęciach szkieletów, z którymi toczymy pierwszą walkę.

Walki odbywają się na zasadzie turowej, gdzie do wykorzystania mamy określoną ilość Punktów Akcji. Jeżeli nie wykonamy żadnych czynności i pominiemy turę postaci, to punkty te przejdą na kolejną kolejkę. Dodatkowo nie mamy limitu czasowego dzięki czemu można spokojnie pójść zrobić sobie herbatę w międzyczasie, czy ugotować obiad. Przyznam szczerze, że zdarzały się bitwy z wieloma przeciwnikami, gdzie, nim nadeszła moja kolej, udało mi się napisać notkę na bloga…

Po stoczonej walce mamy wybór: wejść do jaskini i przejść tutorial albo kontynuować podróż do miasteczka.

Po drodze spotkamy pijanych strażników (no bo co innego robić w tak idylicznym miejscu jak pić bezmiaru?), orków przypuszczających sztorm oraz jedną z misji pobocznych: gaszenie płonącego statku. Zwiedzając Cyseal można takich dodatkowych zadań zebrać trochę. I jest to absolutnie zrozumiałe, bowiem nasza podróż będzie wymagać od nas dobrze rozwiniętej postaci. Aczkolwiek trzeba wziąć pod uwagę fakt, że niektórych misji nie można wykonać przed innymi, ponieważ można stracić możliwość ich ukończenia (np. jedno zadanie będzie wymagało zabicia kogoś, kto dał nam inne zadanie).

Jakkolwiek postąpimy, w końcu trzeba wziąć się za wątek główny, który wymaga od nas zbadania tajemniczych okoliczności śmierci Jake’a. Przy bramie miasta spotkaliśmy kota-maga albo maga-kota Arhu, czyli naszego “zleceniodawcę”. Daje on nam wskazówki co robić dalej i z kim porozmawiać, aby zbadać miejsce zbrodni. Kiedy docieramy na miejce zdarzenia, znajdujemy niebieski kamień o uroczej nazwie Gwiezdny Kamień. W pomieszczeniu rozlega się w błsyk, ten uderza w nas, a my lądujemy poza czasem. Serio!

Tam spotykamy impa Zixzax’a (którego – jeśli mnie pamięć nie myli – można też spotkać w grze Divinity II narzekającego na bohatera innych gier z serii Divinity), a ten z niekrytym podeskcytowaniem oznajmia nam, że wraz z naszym przybyciem ukatywnił się portal, który zabiera nas na Koniec Czasu (End of Time), gdzie spotykamy kobietę imieniem Tkacz Czasu (Weaver of Time). Informuje nas, że nasze przedziwne oddziaływanie na gwiezdny kamień naprawiło część rozerwanego Gobelinu Czasu (Tapestry of Time). W tym momencie zaczyna się nasza prawdziwa misja z krążącym w tle Smokiem Pustki (Void Dragon), czyhającym na to, aby zniszczyć wszystko, co nam znane. Naszym nowym celem, choć nieśpiesznie akceptowanym i rozumianym przez nasze postaci, jest zbieranie gwiezdnych kamieni.

Wracamy do Cyseal, aby spotkać Arhu (jakim cudem on nas znalazł?), który zdradza nam, że jest agentem Zixzax’a. Wracamy jednak do naszego zadania, gdzie szukamy winnego morderstwa Jake’a. Prowadzi nas to do kilku podejrzanych osób i jednego Krwawego Kamienia, będącego niczym innym jak gwiezdnym kamieniem nasączonym krwią. Kolejny kamień odblokowuje portale na krańcu czasu, a te zabierają nas do przeróżnych pomieszczeń w naszym Domostwie (Homestead). Jednym z takich pomieszczeń jest Komnata Bohaterów, gdzie trafiają nasze drugorzędne postacie, kiedy zrezygnujemy (tymczasowo) z ich pomocy. Innym są sypialnie naszych głównych postaci (gdzie każda z postaci jest w stanie określić, który z pokoi należy do nich, ale każdy z nich upiera się, że nigdy tam nie był).

Wraz z rozwojem fabuły, jesteśmy ciągani po różnych lokacjach, dowiadując się ile związku ma Przewodniczka spotkana na początku gry z gwiezdnymi kamieniami i rytuałem zamieniania ich w krwawe kamienie. Gdziekolwiek się udamy, wszędzie da się odczuć dotyk Przewodniczki, Niepokalanych i ich wspólnej, złowieszczej działalności, która ma na celu “oczyszczenie świata”. Domyślni połączyli pewnie ten motyw ze Smokiem Pustki.

Zbieranie gwiezdnych kamieni odkrywa też przed nami naszą prawdziwą tożsamość, nasz związek z boginią Astarte i uwolnieniem Smoka Pustki, a nawet to, co łączyło kiedyś nasze postaci!

Cóż, chciałbym napisać wiele o samej fabule tej gry, ale, po pierwsze, nie chcę napisać za dużo i, po drugie, nie jestem w stanie ująć rozbudowanych wątków w grze w kilku zdaniach. Chociaż Divinity: Original Sin nie sprawia takiego wrażenia, to jest to bardzo zaawansowana historia. Gra zawiera też żarty typowe dla studia Larian (jak chociażby sławny Bellegar mówiący rymami nawiązujący do gry Dragon Commander).

Rozwój postaci też jest niczego sobie, bo poza atrybutami i umiejętnościami, mamy jeszcze talenty zapewniające dodatkowe bonusy (jak np. zdolność rozmawiania ze zwierzętami, co umożliwia pozyskanie kilku dodatkowych zadań pobocznych, a także wskazówki od biegających obok szczurów). Najgorszym talentem jest jednak zombie. Wybrałem go, bo oferował leczenie postaci w przypadku otrucia. Super! Szkoda tylko, że nikt nie dodał, że zwykłe leczenie będzie ranić postać! Jahan, czyli mag, którego oddelegowałem do uzdrawiania mojej drużyny (bo Meffy był zajęty), dostawał granatem z trucizną w łeb w ramach rekonwalescencji po pojedynku.

Nasze postacie lubią ze sobą od czasu do czasu pokonwersować, przez co mamy możliwość tworzenia ich osobowości (mi udało się zrobić jedną postać romantyczną, drugą niekoniecznie). To dosyć ciekawa rzecz, bowiem mało która gra pozwoli ci pokłócić się z samym sobą… Chociaż nie powiem, że nie korciło mnie czasem, aby strzelić tą drugą postać po łbie.

Gra oferuje też możliwość gry z innym użytkownikiem zarówno poprzez usługę Steam lub podłączając do komputera pada. Osobiście nie próbowałem, ale to dosyć zachęcająca rzecz dla kogoś, kto nie lubi sam grać!

Również ścieżka dźwiękowa jest niczego sobie, pozwalając nam na delektowanie się rozgrywką w stu procentach!

Podsumowując, Divinity Original Sin jest pozycją zdecydowanie wartą zagrania. Chociaż niektóre walki były nużące to jednak fabuła i konstrukcja tej zadziwiającej gry nadrabiały godziny oczekiwań, aby stłuc wroga na kwaśne jabłko. Albo po raz setny wywrócić się na lodzie! (nawet nie macie pojęcia, ile nowych przekleństw stworzyłem tylko z tego powodu – za sto lat magowie będą z tego sklecać zaklęcia bojowe)

Nie pozostaje nic innego, jak wyruszyć w kierunku dalszych przygód serwowanych przez studio Larian i zanurzyć się w kolejnej opowieści, która – jak zawsze – zabierze mnie do niesamowitego świata pełnego wyzwań!

Mefisto

#198. Divinity: Original Sin Read More »

#195. Monster Prom Camp: Demo

2 Comments / Gierkowo, Interpersonalnie / mefistowy

Chyba nie byłbym sobą, gdybym nie dokopał się demo kolejnej porcji przygód z naszymi potworzastyczmi, która rozwinie skrzydła w pełni w październiku 2020.

W demo Narrator oprowadza nas po możliwościach kolejnej części gry, a ta będzie pokrywać motyw wakacji. Właściwie trzy motywy: obóz, podróż samochodem i ferie zimowe. To jakby 3 gry w cenie jednej!

Skupmy się jednak na demo. Narrator bez owijania w bawełnę sprzedaje nam grę, zachwala jej zalety, pokazuje postacie, które może się pojawią. Oczywiście wszystko w stylu Monster Prom! Multi-Damien mnie zabił po prostu! “Możesz go zatrzymać, jeśli obiecujesz, że będziesz go poił i karmił”. Wystarczy mi, że mnie odrzucił jeden Damien, nie potrzebuję dostać jeszcze kosza od hybrydy!

Dostajemy fragmenty fabuły, nagiego Scotta, oburzonego Billy the Backera, którego wkurza fakt, że męskie postacie mają większą cenzurę niż żeńskie, Momo rujnującą sobie PR mimo starań Narratora i Billiego…

Fakt, liczyłem bardziej na coś w stylu “masz tu pół tuzina nienormalnych sytuacji i baw się”, ale to jest Monster Prom! Tutaj zaskoczenie to nasze drugie imię!

Demo jest milutkie – polecam każdemu! Tutaj macie link do mega wersji (czyli takiej, co zawiera wersje dla Windowsa, Linuxa i Maca).

Nie mogę się doczekać premiery! :>

Mefisto

#195. Monster Prom Camp: Demo Read More »

#191. SWTOR: Jedi Under Siege

10 Comments / Gierkowo, Interpersonalnie / mefistowy

Czekałem i czekałem, aż 11 grudnia 2018 wyszedł przyjemny, ale boleśnie krótki rozdział wprowadzający nas w kolejne objęcia wojny między Sith i Jedi.

Po raz kolejny mamy okazję wybrać, którą ze stron chcemy wspierać. Tym razem padło na Imperium. Wszakże wciąż gniewam się na Therona za jego brawurową akcję. Nasz kontakt – jakiś bezimmienny droid – wdraża nas w szczegóły misji, a dokładniej dbanie o morale żołnierzy i zapewnianie przewagi nad wrogiem. Morale akurat nie są problemem, bo nasza postać stała się dosłownie celebrytą. Swoją drogą ciekawy rozwój wydarzeń – byłem już imperatorem Ethernal Empire, zdradziłem Sithów i zabiłem ich imperatorkę (licząc z poprzednim to w sumie uśmierciłem już dwóch imperatorów), rozwaliłem ich nadzieje nad przejęciem władzy nad superbronią, a teraz wpadam jak gdyby nigdy nic i robię za gwiazdę wieczoru…

Nasze zadania są proste: odszukaj zwiadowcę, popsuj coś, zabij kogoś. Wszystko dzieje się na planecie Ossus, gdzie Jedi badają ruiny swoich przodków. We wszystkim towarzyszy nam major Anri – jedna z przedstawicieli obcych ras (w uniwersum SWTOR) z rangą majora. W międzyczasie spotykamy Darth Malorę, która poza marudzeniem na naszą osobę niewiele robi. Po kilku prostych zadaniach spotykamy Darth Malgusa (którego kojarzę z wcześniejszych operacji nieopisanych na blogu), a ten zrzuca swoją byłą uczennicę Malorę w dół wraku statku kosmicznego, w którym znajduje się baza.

Malgus kieruje nas w konkretne miejsca, aby złamać ducha Jedi – zabić jednego z ich mistrzów, a mianowicie archiwistę Gnost-Durala. Po tym nasza przygoda się kończy. Chociaż wygraliśmy walkę to twórcy dali nam odczuć, że to dopiero preludium prawdziwej wojny.

Chociaż jestem niezadowolony, że wszystko zaczęło i skończyło się tak nagle, to jednak czuję w środku wielką radość. Człowiek czeka z wytęsknieniem na garść dobrej fabuły, a ostatecznie kończy zadowolony i nienasycony jednocześnie. Nie miałbym nic przeciwko temu, aby rozdziały były trochę dłuższe. Albo chociaż pojawiały się częściej. A teraz pozostaje mi tylko czekać, aż wojna rozkręci się na nowo… I to już we wrześniu. 😉

Mefisto

#191. SWTOR: Jedi Under Siege Read More »

#188. Assassin’s Creed Odyssey

15 Comments / Gierkowo, Interpersonalnie / mefistowy

Assassin’s Creed Odyssey to najnowszy tytuł z serii gier Assassin’s Creed, który wydało bardzo dobrze znane mi studio Ubisoft Montreal oraz Ubisoft Quebec i Ubisoft Singapore. Premierę miał w październiku 2018, a ja otrzymałem go w ramach prezentu urodzinowego. Bardzo udanego, ale o tym za chwilę!

Bohaterem naszej przygody może być zarówno Alexios, jak i Kassandra. Bardzo miły gest ze strony Ubisoftu w stronę tych, którzy lubią mieć wybór w kwestii swojej postaci.

Wybrałem Alexiosa – wnuka Leonidasa dzierżącego jego złamaną włócznię – i ruszyłem w stronę Hellady!

Przenosimy się na wyspę Kefalonia (Kephallonia), gdzie powoli i stopniowo poznajemy wesołe życie naszego głównego bohatera – najemnika. Nasze pierwsze zadania są skupione wokół potrzeb Markosa – mężczyzny, który niegdyś przygarnął nas pod swe skrzydła i Phoibe – dziewczynki podziwiającej nas za to, że mamy własnego orła o imieniu Ikaros!

Pomiędzy zadaniami możemy zobaczyć krótkie przebłyski wspomnień naszego bohatera – górę Tajgetos (Taygetos), gdzie tak właściwie zaczęła się nasza przygoda, wspomnienia o naszej rodzinie: matka Myrrine, ojciec Nikolaos i siostra Kassandra. Wszystko zniszczone przez jedną fałszywą przepowiednię, przez którą Alexios i jego malutka siostra zostali zrzuceni z góry Tajgetos. Aczkolwiek, jak się łatwo można domyślić, nasz bohater przeżył upadek.

Wróćmy jednak do Kefalonii. Spotykamy tam tajemniczego mężczyznę imieniem Elpenor, który postanawia przetestować nasze umiejętności. Po spełnieniu naszej prośby wysyła nas z misją zabicia Wilka Sparty (Wolf of Sparta). Do tego celu potrzebujemy statku, a ten udaje się zdobyć od człowieka imieniem Barnabas. Ratując naszego kapitana rozwiązujemy też problem z długami Markosa, więc upiekliśmy dwie pieczenie na jednym ogniu!

Wyruszamy do Megaris, aby zmierzyć się z bohaterem Sparty. Wilkiem okazuje się nasz ojciec. Przy okazji poznajemy Stentora – naszego przybranego brata – którego miałem ochotę wielokrotnie kopnąć w strategiczną część ciała za bycie tak “miłym”, że mi miłometr wywalało. Alexios ma do Nikolaosa żal, ale gra daje nam wybór: zabić go lub oszczędzić. Licząc na zjednoczenie rodziny w przyszłości, pozwoliłem Nikolaosowi żyć.

Po tym zadaniu spotykamy się z Elpenorem, a ten daje nam kolejne zadanie: odnaleźć i zabić własną matkę. Alexios oczywiście odmawia i musimy stoczyć walkę z ochroniarzami Elpenora.

Następnie udajemy się do wyroczni, gdzie poznajemy Herodota (Herodotus), a ten rozpoznaje włócznię na naszych plecach. Spotkanie z nim jest momentem, kiedy po raz pierwszy dowiadujemy się o Kulcie Kosmosu (Cult of Cosmos). Jest to organizacja, która kontroluje politykę w Grecji, chciała wymusić na Leonidasie poddanie się Xerxesowi i podsyca trwającą wojnę między Spartą a Atenami. Udaje się nam nawet wkraść na ich spotkanie (po wytropieniu i zabiciu Elpenora) i dowiedzieć, że nasza siostra, Kassandra, wciąż żyje, jednak pozostaje w szponach Kultu.

Nasze dalsze zadania polegają na tropieniu członków Kultu i zabijanie ich, aby dotrzeć do Ducha – głowy całej organizacji. Kolejną misją jest odszukanie matki, bowiem załamana kobieta, po wydarzeniach na górze Tajgetos, opuściła Spartę przywaliwszy wcześniej Królowi Sparty w nos na pożegnanie.

Kiedy udaje się nam ją odnaleźć, daje nam ona wskazówkę, gdzie można znaleźć naszego prawdziwego ojca (bowiem Nikolaos wspomniał, że ani Alexios, ani Kassandra nie są jego).

Wyruszyłem na wyspę Thera i spotkałem tam Pitagorasa mającego ponad 150 lat, bowiem wszedł on w posiadanie potężnego artefaktu, który podarował mu długowieczność. Nasz ojciec daje nam kolejne zadanie: odnaleźć cztery artefakty (należące do bardzo zaawansowanej cywilizacji o nazwie Isu), aby zapieczętować wrota do Atlantydy. Te artefakty są ukryte dosłownie w mitycznych stworzeniach: Sfinks, Minotaur, Meduza oraz Cyklop. Właściwie nie skłamię wam, jeśli powiem, że te artefakty imitują te stwory.

Dzielnie poruszałem się po świecie szukając artefaktów, rodziny, Kultystów… Od nas zależało już teraz, które z tych zadań wykonamy jako pierwsze. Gra nie kończy się po żadnym z nich i możemy swobodnie eksplorować świat, rozwiązując problemy i walcząc z mitycznymi stworzeniami tudzież całkiem niemitycznymi ludźmi.

Poruszanie ułatwiał mi mój statek, który poza funkcją transportową pozwalał mi jeszcze rozwalać wrogie statki. Już rozumiem, czemu starożytni lubili bitwy wodne – są one tak niesamowicie przyjemne! Jazda konno przydawała się za to na lądzie, chociaż czasem ciężko było mi zapanować nad rumakiem i spadliśmy z jakiejś wysokiej skały. I to “czasem” bywało często… Najbezpieczniejszą opcją było odkrywanie miejsc, do których można było szybko się przenieść za pomocą mapy. Chociaż i ta opcja bywała niebezpieczna w moich rękach!

No i jest jeszce nasz Ikaros służący do badania okolicy z bezpiecznej odległości. Ilekroć musieliśmy odnaleźć jakiś cenny przedmiot, jego niesamowity wzrok wypatrywał dla nas przedmiotów i prowadził nas wprost do nich.

Udało mi się jednak dotrzeć do końca przygody i powiem wam, że było warto. Podobała mi się implementacja elementów RPG do gry polegającej na bieganiu po dachach i walce z masą przeciwników na raz (ujmując to bardzo skrótowo rzecz jasna). Tutaj jednak mogłem swobodnie wybierać swój ekwipunek i ulepszać go, miałem dostępny wielki świat, po którym poruszałem się swobodnie, mogłem nawet zrobić z mojego konia jednorożca i czuć się jak książe z bajki! Ubisoft postarało się i dodało masę misji pobocznych, możliwość romansowania zarówno z kobietami, jak i mężczyznami (bo w końcu to Starożytna Grecja), wyzwania pojawiające się raz po raz i czasowe wydarzenia, gdzie mogliśmy walczyć z wyjątkowymi postaciami lub potworami w zamian za cenne przedmioty. No i moje ulubione zbieractwo. Ręka do góry, kto przynosi do domu każdą szyszkę z lasu!

(I ta mina konia “tylko zachowuj się normalnie”)

Na spore uznanie zasługuje też możliwość robienia zdjęć w grze, którą bawiłem się ochoczo, edytowałem je, a te automatycznie dodawały się na mapę, aby inni gracze mogli je podejrzeć i polubić.

Aczkolwiek w moim miemaniu najprzyjemniejszy moment gry był wtedy, kiedy Stentor znalazł się na naszym statku i mogliśmy go z niego spychać, a on potulnie wracał na pokład i za chwilę znowu wpadał do wody. Jak ja kocham momenty, kiedy mogę dręczyć wkurzającą postać poboczną!

Jestem jak najbardziej za tą grą. Można nie lubić tej serii, ale ten konkretny tytuł przyniósł ze sobą powiew świeżości, sporo dobrej zabawy oraz dozę typowego dla Assassin’s Creed zirytowania, kiedy to nasza postać skakała tam, gdzie nie trzeba (bo to zawsze jest wina postaci, a nie nasza ;)). Ponadto grafika jest niesamowicie urzekająca i po prostu piękna. Momentami jest nawet na tyle realistyczna, że ciężko powiedzieć, czy to wciąż gra.

Osobiście mam obsesję na punkcie Starożytnej Grecji, więc taki tytuł w tak dobrej oprawie miał u mnie dużego plusa nim jeszcze w niego zagrałem. I nie zawiodłem się – oprawa historyczna była nienajgorsza, co w sumie mnie zaskoczyło, bo chociaż gra naciągała historyczne fakty, to była dosyć dokładna i bogata w ciekawostki. Chociaż tutaj w tle mieliśmy jeszcze drugą fabułę osadzoną w dzisiejszych czasach, ale ten wątek zostawiam wam do zbadania. 😉

Tytuł zdecydowanie polecam każdemu – zwłaszcza, że można dostosować poziom trudność względem siebie. Zajmująca gra, ale daje w zamian kawał dobrej fabuły, dzięki której czuję się wystarczająco zachęcony, aby zagrać w dodatek. 😉

Mefisto

#188. Assassin’s Creed Odyssey Read More »