komputer

#386. Vampire’s Fall: Origins

2 Comments / Gierkowo, Interpersonalnie /

Vampire’s Fall: Origins to niesamowita, stylizowana na oldschoolowe klimaty gra opowiadająca nam o powstaniu wampirów według pomysłu twórców. Stworzona została przez Early Morning Studio i opublikowana we wrześniu 2018.

Trafiłem na ten tytuł całkiem przypadkiem, ale, jak często w takich wypadkach bywa, zatopiłem się w nim bez reszty. Tytuł ten dostępny jest na różnych platformach, ale w moim przypadku zagrałem w nią na telefonie. I wiecie co? Nie było najgorzej!

Zacznijmy jednak od fabuły. Nasza historia rozpoczyna się od krótkiego wprowadzenia na temat tego, co dzieje się na świecie, a mianowicie od tego, że zły Czarnoksiężnik (Witchmaster) sieje terror na świecie. Nasza postać jest rekrutem do straży przeciwko zbliżającemu się wojsku naszego głównego nemesis.

Pierwsze zadania są dosyć proste: zabij szczura, dostań ochrzan za to, że cię ugryzł, idź do medyka/zielarza Sava, aby wyleczył ranę… Kiedy mamy to już za sobą, do wioski Vamp’Ire przybywa Czarnoksiężnik i domaga się pojedynku z najpotężniejszym wojownikiem. Po krótkiej spychologii, kto jest tym najpotężniejszym, zostajemy oddelegowani na zewnątrz. Oczywiście przegrywamy, ale nie giniemy. To znaczy i tak, i nie. Giniemy, ale wracamy do życia jako coś nowego i nieznanego dla tego świata.

Czujemy pragnienie, więc pijemy najpierw wodę ze studni, a potem posilamy się krwią (do wyboru mamy krew szczura lub ludzką; wybrałem szczura i odpłaciłem mu się za ugryzienie). Opuszczamy wioskę, a na zewnątrz czeka na nas Sava, który wydaje się zaintrygowany tym, co nam się przydarzyło. Możemy dobrowolnie go przemienić albo on sam się rzuci nam na kły, aby zmusić nas do ugryzienia go. Będzie to miało wpływ na dalsze nasze losy, ale nie rozpędzajmy się nazbyt daleko.

Nasze dalsze kroki kierujemy ku wiosce Avan. Tam wpadamy w ciąg misji, podczas których poszukujemy syna wodza tejże lokacji. Ostatecznie dowiadujemy się, że wódz oddał swojego syna Czarnoksiężnikowi, aby ocalić pozostałych mieszkańców. Oczywiście nikt o tym nie wie, dlatego latamy wokół Avan i zabijamy wszystkich, których wódz wysłał do zabicia nas, abyśmy tego faktu nie odkryli.

Koniec końców sam wódz fatyguje się, aby nas zabić i… ginie. Jego ostatnim życzeniem jest odnaleźć jego syna. Przy okazji łowcy z wioski mają nam za złe zabicie ich ukochanego przywódcy i przez resztę gry będziemy mieć do czynienia z łowcami wampirów…

Ruszamy dalej w podróż, która widzie nas śladami naszego nemesis: Czarnoksiężnika. W końcu chcemy się zemścić za to, co nam zrobił. Gdziekolwiek jednak się pojawiamy, ktoś próbuje nas zabić, przez co robimy sobie wrogów praktycznie wszędzie.

Mamy też szansę pomóc innym wampirom uporać się z Kultem… Czosnku. Generalnie fakt, że stali się oni Kultem Czosnku to zasługa naszej niecnej intrygi, wcześniej byli po prostu łowcami wampirów. Aczkolwiek polecam zrobić tą misję: przynajmniej wiadomo, czemu nasi łowcy rzucają w nas czosnkiem na przywitanie. 😉

Gra składa się z dwóch części fabularnych: pogonią za Czarnoksiężnikiem oraz (kiedy go już dorwiemy) pogonią za Savą siejącym terror jako wampir. Oznacza to udanie się do nowych lokacji i rozwiązywanie masy nowych i niekiedy absurdalnych problemów. Fabularnie ten tytuł naprawdę wciąga! Do tego stopnia, że przeszedłem go kilka razy i ani trochę nie czułem się znudzony.

Pojedynki z przeciwnikami odbywają się w formie turowej. Co trzecia tura wypada nam jako combo, gdzie możemy użyć więcej niż jeden atak (tak długo, jeśli mamy wystarczająco punktów skupienia – focus). Ataki mamy wszelakie: od fizycznych po magiczne. Mamy też zaklęcia wzmocnienia, aby otrzymywać mniej obrażeń lub też zadawać ich więcej.

Nasza postać, wraz z każdym zdobytym poziomem, dostaje punkt umiejętności oraz punkty blood lines. Te pierwsze pozwalają nam ulepszać nasze zaklęcia i ataki wykorzystywane podczas walki, a te drugie pozwalają nam zwiększać ilość punktów zdrowia, zadawane obrażenia danym typem broni, wytrzymałość, itd. czyli tzw. umiejętności pasywne.

Gra oferuje też wiele innych wydarzeń, którymi można się zająć między misjami. Możemy polować na Brutali, czyli swego rodzaju bossy. Dzielą się oni na Dzikich (Wild) i Obrońców (Guardian). Kiedy pokonamy wszystkich z danej grupy, możemy zmierzyć się z ich bogami. Mamy też Brutali Dziennych: codziennie pojawia się nowy, a zabicie ich 7 dni pod rząd daje nam ciekawe nagrody.

Mamy też polowania na Alfy: dziwnych stworzeń ciągnących do Brutali. Jest to czasowe wydarzenie i mamy szansę zebrać trochę fantów, aby ulepszyć naszą postać.

Gra pozwala też zacząć wszystko od nowa na większym poziomie trudności. Postęp naszej postaci nie ulega resetowi.

Vampire’s Fall: Origins to gra, która mnie uwiodła, urzekła i spełniła moje wszystkie oczekiwania. Miałem niesamowitą fabułę, miałem zajmujący tryb walki, miałem sporo do robienia między zadaniami, były też dziwne misje i pokręcony humor. Bawiłem się przednio i będę bawił się dalej, bo wciąż mam nowe, trudniejsze poziomy do przejścia.

Gorąco polecam grę każdemu fanowi wampirów, oldschoolowych gier i… czosnku. 😛

Mefisto

#386. Vampire’s Fall: Origins Read More »

#197. Bez tytułu

19 Comments / Interpersonalnie /

Zabawne, że w tym miesiącu wypadła mi raptem jedna notka więcej niż normalnie, a przy moim obecnym zaangażowaniu odczułem to jak dodatkowe dwadzieścia notek… Dobrze, że poniedziałek wolny to sobie odpocznę! *w tle słychać złowieszczy śmiech Smoczyńskiego*

Skoro już przy nim jesteśmy to zacznijmy od Smoczyńskiego. Ten to miał ostatnio wesoło. Zabraliśmy go na grupy, gdzie organizuje się zabawy dla takich wypierdków jak on. No mało nie zwariował ze szczęścia! Mógł polatać swobodnie, powpadać na dzieci, przybiec do nas, kiedy potrzebował, schować się w kącie, aby pociumkać cokolwiek tam znalazł. No raj! Jeszcze próbował wziąć sobie mniejsze od niego dziecko na pamiątkę… Na razie byliśmy tam dwa razy, ale widać u niego sporo radości i chęci, więc będziemy chodzić w miarę regularnie. 🙂

Wziąłem sobie pół dnia wolnego na każdy dzień, kiedy te sesje wypadają, aby pomóc Połówce, bo by się w pół złamała biegając za nim. Jednak z niego dziecko destrukcji jest! (nabił sobie guza i zdążył go dwa razy poprawić – ma to po mnie jak nic!)

Co do jego paszportu to mnie szlag powoli trafia, bo dostaliśmy odpowiedź z prośbą o wysłanie wszystkiego, co szanowne HMRC ma na nasz temat. Nazywa się to Subject Access Request i zajmuje do 28 dni (lub dwa miesiące w zależności od ilości wysłanych przez Ciebie żądań lub ilości dokumentów w ich systemie). Nam na szczęście zajęło niecałe dwa tygodnie i dokumenty pójdą do nich z modlitwą na ustach, aby to było wszystko, co jest im do szczęścia potrzebne.

Popytałem się w sprawie studiów i jestem zdecydowany, że pójdę na matematykę i najpewniej programowanie. Od czerwca będzie się można zarejestrować, więc odliczam dni do otwarcia rejestru. Na razie czeka mnie tylko licencjat, a potem pomyśli się o magisterce. 😉 Więcej szczegółów będę znał w przyszłym miesiącu.

Połówka kupiła sobie nowy komputer i miała dylemat między wyborem obudowy, więc zgodziłem się kupić drugą, jeśli będę mógł jedną (“przegraną”) zatrzymać. Akurat jest mi to na rękę, bo chciałem zmienić na coś trochę bezpieczniejszego dla karty graficznej. Nie to, że planuję znowu jeździć z komputerem z miasta do miasta, ale planuję wymienić kartę na jeszcze bardziej byczą i fajnie by było, jakby dało się ją stabilnie zamocować. 😀

Zostałem więc szczęśliwym posiadaczem obudowy Dark Base 700 firmy be quiet. Zatem niedługo biorę się za przenoszenie kompontentów. 😀 Przy okazji zamontuję dysk m2 i zainstaluję sobie w końcu nowszą wersję systemu.

Połówka przekazała mi kody do gier, które dostała w ramach prezentu do nowego procesora i zostałem posiadaczem Just Cause 4. Zabawne, że kiedy składałem swój komputer to dostałem Just Cause 3. Zgaduję, że przy następnym składaniu komputera będzie Just Cause 5? 😀

No i odkryliśmy, że mój stary zasilacz, który niby się spalił, jednak działa. Pewnie po prostu potrzebował odpoczynku… 😉

Co do gier to ostatnio jest bardzo Star Warsowo – głównie dzięki ostatnim promocjom. Kupiłem takie gry jak Star Wars The Force Unleashed i jej kontynuację, Knights of The Old Republic wraz z drugą częścią – te dwie gry są dla mnie szczególne, bo są wspomniane w Star Wars The Old Republic, którą namiętnie opisuję na blogu. Mam też LEGO Star Wars The Complete Saga, co jest po prostu genialne i Star Wars Jedi Knight: Jedi Academy i Star Wars Jedi Knight II: Jedi Outcast.

Udało mi się też dorwać Graveyard Keeper, które strasznie skojarzyło mi się ze Stardew Valley tylko w czasach średniowiecznych. Tylko tam nie było strajkującego osła. Targował się kiedyś z osłem, aby oddał trupy? Nie? A w Graveyard Keeper nawet trzeba… 😀

W tym samym momencie męczę Sekiro (albo to Sekiro męczy mnie), ale muszę się pochwalić: zabiłem byka (bossa), którego zabić nie mogłem, bo jego szacowny tyłek zasłaniał mi większość ekranu. Nie wiem, czy to kwestia przerwy, jaką sobie zrobiłem, czy jakiejś aktualizacji, że jego tyłek przestał zasłaniać widok, ale, o bogowie, udało się! 😀 Mogę iść dalej! Może nawet kiedyś ukończę tą grę!

W kwestii wyglądu bloga to co chwilę coś zmieniam (a przynajmniej się staram). Zamierzam zrobić zakładkę na opowiadania, gdzie trafią przygody Japesia, a także i inne opowiastki, które kiedyś popełniłem. 😛 Nie wszystko będę wrzucał tu na bloga, bo byłoby tego za dużo (Japeś może czuć się wyróżniony!), ale na pewno będą linki do miejsc, gdzie można to znaleźć.

Wszystkie inne “projekty” stoją, bo ostatnio mam mało ochoty na cokolwiek, a jeszcze tablet zasypałem papierami i musiałbym posprzątać, aby go wyjąć, więc zrobiłem sobie urlop, aż do posprzątania. 😀 Czyli pewnie za kilka dni wrócę do normalności, bo mnie zaczyna ten bajzel wkurzać. 😛

Aby nie przedłużać, skończę ten wpis miłym akcentem w postaci zdjęcia rozwalanych klocków. Kiedy zacząłem robić zdjęcie to Smoczyńskiego nie było w pobliżu i tak się po prostu zmaterializował, aby siać zniszczenie. 😀

IMG_20190506_171454

Mefisto

#197. Bez tytułu Read More »

#182. Do trzech razy sztuka

6 Comments / Interpersonalnie /

Zacznijmy od tego, że zawaliłem po całości. Spaliłem zasilacz. 🙁 Niestety w wyniku przeprowadzki poluzował się jeden z kabli na zasilaczu. Dwa razy padł mi komputer i zamiast pójść po rozum do głowy, aby sprawdzić, czy w bebechach wszystko w porządku, to ja, nie mając sił ani czasu, zignorowałem to. Trzecie przepięcie było dla zasilacza śmiertelne.

Na szczęście zasilacz ochronił pozostałe komponenty, więc straty ograniczyły się tylko do niego. Pamiętajcie: dobry zasilacz jest podstawą komputera. Gdyby nie on to płakałbym teraz szukając części do nowego komputera. Chociaż nie powiem, że trochę się zawiodłem, bo kupiłem bezpośrednio od producenta i przyszło coś z brakującymi elementami, a do tego już wcześniej otwarte… Zasilacz kupiłem gdzie indziej (z tej samej serii, ale mocniejszy i za mniejszą cenę), a ten oddaję do producenta.

Jakby tego było mało to mamy półpaśca. Potem wróciło mi zapalenie migdałków, a najgorsze jest to, że Smoczyński się zaraził. Tyle dobrego, że w nowej przychodni dano nam obojgu antybiotyk, bo byłoby z nami kiepsko.

Pomimo zdrowotnych przebojów lataliśmy jeszcze z naszym znajomym, którego dziwna i ciężka sytuacja mało co nie pozbawiła domu. Otóż mieszka on na mieszkaniu socjalnym i z powodu przekrętów eks pracodawcy stracił czasowo możliwość do zasiłków, przez co wpadł w długi. Ostatnio dostał list z ultimatum: albo spłaci dług natychmiast, albo go wywalą. Połówka zorganizowała spotkanie między nami, poszliśmy do centrum pomocy, gdzie udało mi się załatwić mu spotkanie z prawnikiem. Przy okazji zadzwoniłem do zarządców, wyłuszczyłem sprawę, poinformowałem ich, że znajomy chce ten dług spłacić, ale nie da rady od razu. Zostałem przełączony do biura z zasiłkami i tam udało mi się ugrać możliwość uzyskania pieniędzy na spłatę części długu (może nawet większej części). Czekamy potulnie na odpowiedź, czy się udało, czy się nie udało, czy trzeba coś dosłać. Przy okazji dowiedziałem się, że zarządca mieszkania chce się dogadywać, więc jest dobrze. 🙂 Ale mimo wszystko trzymajcie kciuki, aby cała reszta problemów również się rozwiązała!

Ze spraw blogowych: postanowiłem zrobić jakąś małą lub dużą serię o Anglii, mieszkaniu tutaj, zaletach, wadach, ich sposobie życia, itd. Jeszcze pomyślę nad formą, ale postanowiłem, że ta seria będzie pojawiać się w trzecią środę miesiąca razem ze swego rodzaju opowiadaniem, które miało się tu pojawić już chyba z rok temu. 😛 Opowiadanie też się pojawi! I to już w kwietniu. :>

Przy okazji postanowiłem posortować trochę te wszystkie serie, bo robi się ich sporo. Przede wszystkim zamierzam wywalić stamtąd Kącik Podróżniczy i zrobić mu osobne menu o szacownej nazwie Podróże (aby nie było za długie :P), bo chcę dodać miejsca (miasta), w których byłem i konkretne punkty naszych małych wypraw. Wszystkie opublikowane notki z kącika będą miały też screenshoty z mapkami google i linkiem do mapy (niestety miniaturki od googla się wykrzaczyły i tyle było z nich pożytku), bo dostałem kilka pytań, gdzie one dokładnie są. 🙂

Co do podróży to ostatnio znaleźliśmy miejsce, gdzie jest masa bażantów. 😀 Kilka razy przejeżdżaliśmy i siedziały na płotach, stały na ulicy albo grały w golfa na pobliskim polu golfowym… Notka o tym miejscu już się pisze i niebawem będzie na blogu. 🙂

Biorę się też mniej lub bardziej za grę paragrafową, a właściwie za szkice postaci i lokacji. Trochę fabuły już napisałem, teraz pora pobawić się w tworzenie klimatu. Powoli też przymierzam się do reaktywacji mojej strony, gdzie skupię moje bazgroły i wszystko inne, co można podpiąć pod “nudziło mi się i tak wyszło”.

Byłem też na spotkaniu w sprawie apprenticeshipu i strasznie byłem zachęcany do pójścia do IT. Ja wiem, że może i bym się nadawał, ale ja nie mam ochoty ogarniać tego burdelu. Jestem typem osoby, co wróci się, aby szyszkę na drodze poprawić, a co dopiero by się działo, gdybym miał ten serwer rozpaczy naprawiać. 😀 Aczkolwiek reszta spotkania przebiegła w miarę pomyślnie i myślę, że dam radę. Jeszcze tylko formalności i zostanę studentem! Mój cel: zostać magistrem w piciu herbaty. 😀

Jeśli chodzi o świat gier to właśnie dowiedziałem się, że twórcy potwierdzili Monster Prom 2 i będzie on o letnim obozie naszych potworzastych. Jeżeli widzicie za oknem jakieś dziwne światła to właśnie mi się oczy z radości świecą. 😀 Mogę w tej chwili oficjalnie wywalić mózg do śmietnika, bo jestem bardziej jak pewien, że do niczego mi się już nie przyda.

Połówka była też dla mnie dobra i na mojego doła kupiła mi season pass do Assassin’s Creed Odyssey (i przy okazji Assassin’s Creed III Remastered), Sekiro: Shadows Die Twice i Dishonored 2 + Death of the Outsider. 🙂 Jak tylko skończę nieszczęsnego Dragon Age’a (bo wiecie: miałem się skupić na misjach głównych i już od miesiąca robię poboczne) to biorę się za Sekiro. 🙂 No i będzie Minecraft, bo się stęskniłem! Może nawet coś nagram. Może będzie to opowieść o wybuchających lamach? 😀

GOG ostatnio oświadczył, że dodali Warcrafta I i II! Super! Zawsze chciałem mieć te tytuły w swojej kolekcji! I teraz wychodzi, że mam kolejną serię gier do przejścia… :> Szkoda tylko, że czasu tak mało…

Ostatnio też, przeglądając internet, natrafiłem na to. To gra, a dokładniej symulator randek ze sprzętami domowymi. Monster Prom widać wysoko umieścił poprzeczkę, że twórcy wpadają na takie pomysły… 😛 Chociaż z drugiej strony rozumiem, bo ja sam romansuję z lodówką, kiedy nikt nie patrzy…

Napisałbym jeszcze o kilku rzeczach, ale czuję się na tyle kiepsko, że nie jestem w stanie ubrać je w słowa i wychodzi mi jakiś bełkot. :< Jeszcze jest to całe zamieszanie z Brexitem i zamiast cieszyć się pogodą to zajmuję się udowadnianiem, że mieszkaliśmy tu od conajmniej 5 lat… Swoją drogą ten Brexit im nie wychodzi. Tak jakby wyjść chcieli przez obrotowe drzwi i nie potrafili.

Na sam koniec chciałbym podziękować Starej Pannie za jej bardzo miły wpis, który podniósł mnie na duchu ostatnio. Dziękuję. 🙂

To teraz wracam do chorowania!

Mefisto

#182. Do trzech razy sztuka Read More »

#135. Kącik Techniczny nr 1

10 Comments / Interpersonalnie, Kącik Techniczny /

Każdy początkujący gracz musi stanąć przed trudnym wyborem, jakim jest kupienie komputera nadającego się do gier. Z racji tego, że wybór komponentów jest ogromny, czasem jest to niesamowicie trudna sztuka.

Nie jestem ekspertem, który powie wam, jaki konkretny model jest najlepszy na rynku, ale mogę dać kilka porad czym się kierować przy wyborze elementów waszego gamingowego potwora. Zaznaczam, że nie biorę odpowiedzialności za ewentualne rozczarowanie, bo to są tylko porady (a jak wiadomo porada można być kijowa).

Przede wszystkim – nim zaczniemy kupować części – trzeba jasno określić budżet i cel naszego komputera (przykładowo: wydajność, dobra grafika, itd.). Pozwoli nam to wybrać najlepsze części za dogodną cenę (bo ta potrafi bywać zdradliwa).

Naszym pierwszym krokiem zawsze będzie wybranie płyty głównej. Jej nazwa nie wzięłą się znikąd – jest ona szkieletem całej naszej konstrukcji. Bez względu na to, czy zamierzacie kupić drogi komputer, który ma starczyć na lata, czy zamierzacie stopniowo go ulepszać, w płytę główną warto zainwestować więcej jako punkt bazowy całego przedsięwzięcia. Lepsza płyta główna sprawniej i efektywniej wykorzysta swoje podzespoły.

Kolejna rzecz, w którą warto na początku wyłożyć pieniądze, jest zasilacz. Przy jego wyborze trzeba się kierować tym, jaka jest sprawność zasilacza. Poprzez sprawność zasilacza (bądź też jego klasę) mam na myśli zużycie prądu (a dokładniej jego straty) i efektywność zasilacza, jeśli chodzi o zużycie komponentów komputera. Jeśli chodzi o zużycie prądu to standardem od 2004 roku jest 80PLUS, gdzie zakłada się, że zasilacz przynajmniej 80% pobranego prądu wykorzysta, a reszta będzie ewentualną stratą cieplną. Przed rokiem 2004 standardem było, że nawet 50% pobranego prądu była tracona. Jeśli chodzi o zużycie komponentów komputera to ważna jest moc zasilacza. Do gamingu polecam przynajmniej 600W – większość kart graficznych wymaga właśnie tyle mocy. Od razu uspokajam: komputer nie będzie zużywał aż tyle prądu. Słaby zasilacz może doprowadzić do uszkodzenia płyty głównej, dysku, czy procesora. Dzieje się tak, ponieważ słabsza jednostka będzie bardziej obciążona, przez co może dojść do napuchnięcia kondensatorów i efektem będzie niewłaściwa praca przetwornicy zasilacza (co np. przyczynia się do dostarczania nieprawidłowego zasilania do komponentów i ich uszkodzeń – w ten sposób można uszkodzić dyski talerzowe).

Idąc dalej wybieramy procesor i chłodzenie dla niego. Jakkolwiek procesor można kupić tańszy i wymienić z czasem na lepszy, to chłodzenie warto kupić lepszej jakości. Z czystym sumienie mogę polecić Arctic Cooling, które pasuje pod większość procesorów, jest do tego bardzo wydajne i nawet przy sporym obciążeniu, efektywnie chłodziło procesor. Przy wyborze procesora warto posiłkować się stronami takimi jak: cpubenchmark.net, a w przypadku porównywania konkretnych modeli: cpu.userbenchmark.com.

Jeżeli potraficie wymieniać pastę termiczną na procesorze, to polecam zainwestować w GC-Extreme (od Gelid Solutions) albo trochę tańszą MX-2 (od Arctic Cooling).

Następny wybór winnien paść na kartę pamięci. W moim przypadku wybrałem jedynie 8GB ramu o przyzwoitej (jak na te czasy) prędkości. W planach miałem dokupienie drugiej kości z czasem, jak będę miał na to pieniądze. I nigdy tego nie zrobiłem, bo mój zestaw spisuje się na tyle dobrze, że nie jest mi to po prostu potrzebne. Na start polecam coś między 8-16GB, a kupno dodatkowej pamięci zalecam tylko w przypadku, kiedy pierwotna ilość pamięci nie wystarcza.

Kolejną rzeczą jest wybór karty graficznej. W tym miejscu wybór jest przeogromny, bowiem karty mamy dostosowane do np. pracy biurowej, zwykłego użytkowania komputera (przykładowo do przeglądania internetu), gier, filmów… Wiadomo, że wybierając kartę graficzną do gier zapłacimy stosunkowo więcej (aczkolwiek nie są one najdroższe – spotkałem się z kartą do obróbki grafiki i kosztowała ponad 11 tys. funtów). Osobiście polecam kupienie lepszej karty, bo, choć rynek rozwija się nadzwyczaj szybko, to dobra karta spełnia swoje zadanie jeszcze kilka lat po premierze (sam kupiłem swoją ponad dwa lata temu i spokojnie mogę grać w najnowsze tytuły). Jeżeli jednak nie zależy wam na jak najlepszej grafice, spokojnie można wybrać coś tańszego, co również pozwoli wam pograć w grę i przy okazji nie odchudzi tak mocno portfela.

Na sam koniec zostawiam dyski, gdzie również mamy przeogromny wybór: dyski SSD, dyski talerzowe, hybrydy… Z mojego punktu widzenia: jeśli masz dużo pieniędzy, to inwestuj w SSD. Prędkość jest niesamowita, są odporne na uszkodzenia związane z przepięciem. Ich cena jest jednak zawrotna (2TB za ponad czterysta funtów). Jeżeli masz ograniczone fundusze to polecam: mały dysk (typu 64 lub 120GB) na system i dysk talerzowy na dane/gry. Jest to wolniejsza opcja niż sam dysk SSD, ale pozwala przyśpieszyć niektóre procesy systemu, co może przełożyć się bezpośrednio na grę. Mój komputer opiera się na tym i – muszę przyznać – jestem bardzo zadowolony.

W ten sposób udało ci się zaplanować zakup części do swojego – być może – wymarzonego komputera. Mam nadzieję, że ten troszkę upośledzony poradnik nakreślił sposób w jaki można dobierać części do swojej maszyny kierując się zarówno wydajnością sprzętu jak i budżetem. Na sam koniec dam ostatnią radę: przy wyborze swojego sprzętu warto przeczytać kilka poradników. 🙂

Mefisto

#135. Kącik Techniczny nr 1 Read More »

#091. Nowy

6 Comments / Interpersonalnie, Komputerowo, Przemyślenia, Recenzje /

Na specjalną prośbę pewnego ktosia, wracam do wywodów na temat komputerów. A dokładniej następcy Niezniszczalnego Blaszaka – coś, co dźwiga ciężary moich gier, rysunków i innych cudacznych pomysłów. Powiem szczerze, że nowe rzeczy cieszą. Otwieranie coraz to kolejnych pudełek z komponentami do nowego zabijacza czasu jest jak budowanie statku. Nie wiesz, ile nowych lądów na nim odkryjesz, ale w sercu jest to przeczucie, że będzie to świetna zabawa.

Mój nowy komputer, który nazywa się Nowy, spełnia moje wymagania. Ma już dwa lata i nie widać na nim postępującego czasu – wszystko wciąż działa z wielką precyzyjnością i wciąż mam trudności z wykorzystaniem w stu procentach jego możliwości. Granie na nim to czysta przyjemność: płynnie, ładnie i komfortowo.

Karta graficzna działa naprawdę cicho (“wyje” tylko przy dużym obciążeniu). Jest też bardzo ciężka i ledwo zmieściła się w obudowie (chociaż i ta jest spora). Chłodzona jest przez 3 wiatraki, które na ogół są wyłączone (tzw. tryb silent), a karta korzysta w tym czasie z chłodzenia pasywnego. Niemniej jednak nie przegrzewa się (nawet latem) i zawsze mogę grać w gry na pełnych detalach, rozkoszując się bajecznymi widokami.

Procesor, jako mózg komputera, spisuje się świetnie. Osiem rdzeni, dzielnie przetwarzających moje bezeceństwa na szereg zer i jedynek – czyli mówiąc prościej na język, który komputer rozumie. Procesor sprawdza się zarówno do gier, a i nie jest najgorszy do przerabiania filmów, czy nagrywania growych przebojów mojego autorstwa.

Dla procesora osiem gigabajtów pamięci jest w sam raz i tyle też włożyłem w jego trzewia. Chociaż jestem aktywnym graczem i raz za razem testuję zdolności mojej maszyny, jeszcze nie udało mi się wykorzystać całych ośmiu gigabajtów. Wszystkie komponenty po prostu za dobrze ze sobą działają, co oczywiście cieszy mnie niezmiernie.

Jedyny element, który mnie spowalnia to dysk. Poprzedni dysk poinformował mnie o swojej powolnej śmierci, więc tymczasowo zastąpiłem go dyskiem z laptopa, który szybki nie jest. Nie ma to jednak większego wpływu na odczuwanie płynności danej gry – na ogół trochę dłużej zajmuje załadowanie zapisu czy lokacji. Mam jednak w planach wymianę dysku na dysk SSD – tylko jeszcze nie wiem kiedy.

Chociaż Nowy jest bardzo wydajny, to pierwsze dni z nim były dziwne. Niezniszczalny odszedł na emeryturę, a na jego miejscu pojawiło się coś nowego, co niosło inny poziom rozrywki za sobą. Stary blaszak stanął obok i obserwował jak nowe pokolenie zajmuje jego miejsce. Wysokie detale i płynność gry to cechy Nowego, podczas gdy Niezniszczalny miał w sobie ten niezłomny upór, aby dać sobie radę z czymś, co zdawało się być ponad jego siły.

I Nowy, i Niezniszczalny zostali stworzeni do innych rzeczy, ale mieli jeden wspólny cel, do którego dążyli i dążą na swój unikalny sposób. Przez tą unikalność cenię ich obojgu, bo dzięki nim poznałem wiele ciekawych historii ze świata gier i jeszcze wiele innych czeka na mnie, kusząc tajemnicami, którę muszę poznać. A mój metalowy statek niesie mnie w ich stronę, dając pokaz swoich zdolności…

Mefisto

#091. Nowy Read More »

#005. Niezniszczalny blaszak

2 Comments / Interpersonalnie, Komputerowo /

To może trochę głupie, aby pisać o komputerze, ale ten jeden model zasługuje na swoją notkę, a nawet na hołd, bowiem jednocześnie upartość jak i wytrwałość tej jednostki zrobiła na mnie wielkie wrażenie. Dlatego też nazwę go roboczo “niezniszczalny blaszak”.

Niezniszczalny blaszak to serwer Poweredge SC430. Tak, serwer. Tak, dało się go używać jako zwykłego PC.

W tej chwili jest już 10-letnim staruszkiem z hardwerem dawno przestarzałym, a jednak emerytem został dopiero w 2016. Dlaczego? Bo nie ma bardziej upartej maszyny niż niezniszczalny. I chociaż już go raczej nie użyję, z sentymentem trzymam go w szafie na wypadek, gdybym go jeszcze kiedyś potrzebował.

Dostałem go pod swe władanie 2012 roku, wcześniej działał jako serwer głównie emailowy. Ciężki, toporny sprzęt, który przetrwał kradzież tylko dlatego, że ważył sporo. Z początku korzystałem z niego na skraju biureczka, a on buczał sobie przy łóżku (bo chłodzenie ma bycze). Jego wydajność była imponująca jak na tamte czasy.
Początkowo grałem na jakiejś tajemniczej karcie graficznej 64mb, ale ta zdechła śmiercią bolesną. Przez chwilę miałem laptopa z Windowsem, a potem był wielki powrót do blaszanej puszki.

Mogłem wtedy grać jedynie w gry, które mieściły się w 8mb karty graficznej (czyli Heroes of Might & Magic III męczyłem po raz kolejny w moim życiu). Dodatkowo, dało się grać w Minecrafta, którego wymagania graficzne oscylowały w granicach 64 – 128mb w tamtych czasach. Byłem pod wrażeniem. Z czasem kupiłem za grosze kartę graficzną z 256mb i wtedy zaczęło się… Nie było gry, w którą nie mógłbym zagrać. No dobra, żartuję. Były takie gry. Ale przeskok z 8mb na 256mb to jak zmienienie roweru na Ferrari. Jest odczuwalna różnica. Jeszcze później miałem słabą 2gb kartę (jedyną, która w takiej konfiguracji pasowała do serwera), która radziła sobie z większą ilością gier.

Wtedy pierwszy raz zagrałem w Star Wars: The Old Republic. Gra pochłonęła mnie do reszty, oczywiście poza momentami, kiedy nie grałem w Minecrafta. Mój blaszak dawał radę. Dołożyłem mu pamięci i z 2gb zrobiło się 4gb. I, wierzcie czy nie, to mi starczało do 2015. Wtedy też kupiłem symulator ginięcia na 1.000 sposobów zwany Ark: Survival Evolved i 4gb to było mało. Miałem jeszcze 8gb tzw. pamięci swap, którą w Linuxie wydziela się na dysku i system zrzuca na dysk to, czego nie pomieści w pamięci. Oczywiście umożliwiało mi to grę, ale dysk był wolny. Miałem wybór: kupić pamięć (która, pod mój komputer, była nieopłacalnie droga) albo kombinować ze swapem. Kupiłem więc dysk SSD i swap wydzieliłem na nim. Gra zaczęła płynnie chodzić (no cyrk na kółkach). Dalej mogłem biegać po wyspie i straszyć dinozaury.

Chęć zmiany nadeszła dopiero wraz z Saints Row: Gat Out of Hell, gdy komputer mój ledwo już ciągnął. Nie, nie zawieszał się, czy przegrzewał. Trochę dźwięk wariował i po skończeniu grania gra nie chciała się już wyłączać (ale dalej udawało się wejść do menu, otworzyć konsolę i zabić proces). W tym momencie, dokładnie na początku 2016 roku, zauważyłem, że mój blaszak potrzebuje odpoczynku. Z bólem serca złożyłem nowy komputer (tym razem nie serwer, chociaż momentami mnie kusiło), typowo pod gaming.
Niezniszczalny wciąż siedzi w szafie i czasem zdaje się do eksperymentów, czy sprawdzenia czegoś. On będzie działał póki się nie rozpadnie – to pewne. To mocny sprzęt, chociaż już tak bardzo przestarzały.

To, co mnie w nim urzekło to fakt, że nie miał czujników do kontrolowania temperatury, ponieważ “producent nie przewiduje przegrzania jednostki”. Potwierdzam. U mnie zluzowało/wyrobiło się mocowanie chłodzenia przy procesorze, a i tak dawał radę z grami. Owszem, ” docisnąłem” chłodzenie gąbką, ale nie było to to samo, co zwykłe mocowanie śrubą.
Dlatego też, gdyby producent wypuścił ten serwer z dzisiejszym hardwarem, kupiłbym go na pewno. I notkę pożegnalną dla niego pisałbym za około 10 lat…

A ja mogę powiedzieć, że granie na serwerze mogę zaliczyć to wielu dziwnych rzeczy, jakie robiłem w życiu. Ale to będę dobrze wspominał. W końcu dało się grać w gry!

Mefisto

#005. Niezniszczalny blaszak Read More »

Scroll to Top