October 2018

#147. Halloween

Kolejny rok jak z bicza strzelił. Kolejny raz dzieciaki biegają przebrane za potwory. Jeden nawet, z tego, co widziałem, za górnika. Nie wiem, co w tym strasznego, ale niezbadane są wyroki dzieci.

Już za rok, za dwa będę biegał z takim potworakiem. Ubiorę Smoczyńskiego w jakąś ładną dynię albo krwiożerczego grzybka i puszczę w świat, a siebie wraz z nim. Jeśli ktoś mi powie, że uczę dziecka złych rzeczy to z dumą odpowiem: ale przynajmniej próbuję dać mu wesołe dzieciństwo!

Do zobaczenia za rok, potwory!

img_20161028_130213
Tak, wiem, było. Ale moja wina, że to zdjęcie jest świetne?

Oo, jest kolejna mini gierka od Google z okazji Halloween. Łapcie link. 🙂

Mefisto

#147. Halloween Read More »

#146. Castlevania: Lords of Shadow 2

239250_20181028004708_1

Castlevania: Lords of Shadow 2 to kontynuacja naszych przygód z Castlevania: Lords of Shadow i Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate. Została wydana w 2014 przez MercurySteam i Konami.

Przypomnę, że w pierwszej częściach gry mieliśmy okazję poznać Gabriela Belmonta, wybrańca niebios, którego los skazał na tułaczkę pośród mroku. Mogliśmy obserwować jego starania, jego upadek, a nawet mogliśmy wejrzeć w jego serce, gdzie czaiło się przewidziane od lat i nieskutecznie zwalczane zło. Mimo tego Gabriel, choć znany jako Dracul – Smok, nie budził negatywnych emocji. Jego złość do świata była uzasadniona: zbawił wszystkich, a nie mógł ani przywrócić Marie, swojej ukochanej z powrotem do życia, ani też umrzeć i dołączyć do niej.

Druga część przybliża nas jeszcze bardziej do postaci Gabriela, a także jego rodziny, która przewija się przez całą drugą część w różnych formach.

Zacznijmy jednak od początku!

Naszego głównego bohatera spotykamy już na ekranie ładowania, gdzie dzieli się krótkimi przemyśleniami odnośnie naszego obecnego zadania. To całkiem sprytna opcja przybliżenia nam postaci, bowiem odniosłem wrażenie, jakbym rozmawiał z Gabrielem. Fakt faktem był to krótki monolog z jego strony, ale zawsze coś!

20180503233659_1

Przygoda jednak zaczyna się w zamku Draculi, który niegdyś należał do Carmilii. Majestatyczna, ale i upiorna budowla zdaje się rozciągać w każdą stronę świata, rozsiewając naokoło mroczną aurę.

Zakon, będący niegdyś częścią Gabriela, przeprowadzał kolejny atak na potężnego wampira. Na ich nieszczęście bardzo nieskutecznie. Oczywiście, aby trochę wyrównać szanse, przytargali ze sobą machinę bojową wzorowaną na tytanach z pierwszej części. Ale skoro im daliśmy radę to mamy przegrać teraz?

Machina koniec końców upada, a my, w opadającym kurzu po pokonanym kolosie, walczymy z kolejnym przeciwnikiem jakim jest Roland de Ronceval – złoty paladyn. Kiedy nasz przeciwnik zostaje pokonany robi ostatnią rzecz, jaka została mu w tej sytacji: wyciąga krzyż i modli się. Dracula wyśmiewa go, bowiem to właśnie on jest wybrańcem niebios. Gabriel chwyta za krzyż i modli się wraz z paladynem powodując potężną eurpcję światła, która zmiata wszystkich dookoła. Wszystkich poza naszym głównym bohaterem.

Ostatnim wspomnieniem z prologu jest moment, kiedy spotykamy Trevora. Aczkolwiek nie jest nam teraz dane wiedzieć, co wydarzyło się tamtego dnia.

Po wielu setkach lat Dracula przebudza się w niewielkim kościele w swoim zamku. Ludzkość, pozbawiona groźnego przeciwnika, zeszła z wojennej ścieżki i popędziła z rozwojem przed siebie, przez co nasza przygoda rozpoczyna się w czasach nowożytnich. Zamek wampira został przerobiony na miasto – aczkolwiek pewne jego części pozostały dla nich niedostępne, o czym będzie powoli się przekonywać wraz z rozwojem historii.

Gabriel, osłabiony po wiekach głodówki, owija się jakimś materiałem i wyrusza na pierwszy od dawna spacer. Spotykamy jednak chłopca, będącego wizreunkiem młodego Trevora, kierującego nas w boczną uliczkę, gdzie jakaś mroczna istota mało co nie pozbawia nas życia. Z pomocą jednak nadciąga nieznana nam postać, która zabiera nas do Zobeka – naszego ukrytego nemesis z pierwszej części. W jego “kryjówce” pożywiamy się jaką rodziną, aby odzyskać trochę sił.

20180504003945_1

Zobek dzieli się z nami informacją o powrocie jeszcze gorszego zła: Szatana. Naszym celem staje się teraz przeszkodzenie w jego powrocie. Nasz były przeciwnik zachęca nas do walki z Szatanem poprzez obietnicę podarowania nam Zabójcy Wampirów (Vampire Killer) – krzyża bojowego, który ma być w stanie zabić Gabriela i zakończyć jego klątwę. Dracula, zwabiony taką ofertą, przyjmuje zadanie.

Nasza przygoda dzieli się teraz między szukaniem akolitów Szatana, a krążeniem po zamku za wizją młodego Trevora i duchem Marie, aby powoli odzyskiwać swoje bronie i moce. Wszystko po to, aby przygotować się do ostatecznego starcia.

Spotykamy wiele postaci z przeszłości, które na swój sposób próbują namieszać i utrudnić nam zadanie. Pośród naszych potyczek poznajemy Victora Belmonta – ostatniego z naszego rodu, który poświęca się dla nas, aby wyciągnąć przedostatniego akolitę z ukrycia. W międzyczasie zbieramy fragmenty Lustra Przeznaczenia (Mirror of Fate) dla młodego Trevora i walczymy z manifestacją naszej mrocznej duszy i krwi.

Przed ostatecznym pojedynkiem zostajemy “zesłani w przeszłość”, aby odzyskać utracone wspomnienia. Wracamy do momentu, kiedy po pokonaniu złotego paladyna, spotykamy Trevora, znanego teraz jako Alucard. Przedstawia on nam swoje ostrze: Crissaegrim – wykute z kawałka Zabójcy Wampirów. Miecz ten może wprowadzić Draculę w sen na tyle głęboki, aby wszyscy, włącznie z Szatanem, myśleli, że on nie żyje. Stan ten oczywiście uszkodził jego pamięć, więc nikt, poza Alucardem, o tym nie pamiętał.

Gra zabiera nas w z powrotem w “teraźniejszość”, gdzie towarzyszący nam ochroniarz Zobeka okazuje się być Alucardem. Zgodnie z planem pozwalają, aby rytuał został ukończony, a Szatan przybył na ziemię, aby po raz kolejny ponieść klęskę. Zobek, dowiedziawszy się o naszym planie, jest wielce niezadowolony (wszak to on oberwał solidnie od Szatana w pierwszej części). Przybiera więc swoją prawdziwą formę i stacza z nami pojedynek, który oczywiście przegrywa z kretesem.

Naszym następnym celem jest Szatan, bardzo niepocieszony, że Gabriel żyje. Początki naszej potyczki to właściwie gonienie naszego nemesis, aby spuścić mu zasłużony łomot. Niestety nasz przeciwnik przejmuję kontrolę nad Alucardem i staczamy walkę z własnym synem. Czego jednak zdaje się Szatan nie wiedzieć to to, że ani Dracula, ani jego syn nie mogą się nawzajem zabić. Koniec końców wygrywamy walkę, uśmiercając po raz kolejny naszego przeciwnika przy użyciu Zabójcy Wampirów.

Przyznam szczerze, że kiedy zacząłem grać w serię gier Castlevania to po prostu zassała mnie ona na dobre. Prosta, ale emocjonująca opowieść o Gabrielu Belmoncie zajęła mi wiele godzin, podczas których z zapartym tchem w piersiach (a niekiedy przekleństwem bojowym na ustach) przedzierałem się przez kłody rzucane pod nogi przez okrutny los, współczując głównemu bohaterowi z całego serca jego przeznaczenia. On jednak stawał mu naprzeciw i za to go podziwiałem oraz szanowałem.

Rozstanie, jakie spotkało mnie w Castlevania: Lords of Shadow 2 było wręcz bolesne. Koniec gry wszak nie wyjaśnił, czy Dracula kiedyś jeszcze powróci, czy znalazł już upragniony spokój i wraz z Marie kroczy pośród wieczności.

Twórcy jednak nie pozwolili mi się tak po prostu rozstać z serią i wydali dodatek, w którym wcielimy się w postać Alucarda przygotowującego się na powrót Draculi. O tym jednak rozpiszę się w ostatnim już wpisie z tej serii gier.

Mefisto

#146. Castlevania: Lords of Shadow 2 Read More »

#145. Znowu razem!

Dwutygodniowy pobyt Połówki w Polsce zakończył się. Na szczęście! Chociaż Smoczyński był bardzo dzielny to bywały momenty, gdzie dzwoniliśmy do Połówki w nocy, aby odbyć pocieszającą videorozmowę. Nawet zastanawialiśmy się, czy nie powinniśmy skrócić tej rozłąki… Ale udało się! Następnym razem pojedziemy już razem. 🙂

Oczywiście Połówka wróciła z prezentami! Smoczyński dostał koparkę, betoniarkę, zestaw informatyka (śrubokręt na zepsute serwery i siekierę na niepłacących klientów :P), kierownicę, świecące piłeczki i kilka innych rzeczy. Najbardziej jednak przypadła mu do gustu tablica do rysowania, na której jeszcze nie umie rysować (ale próbuje) i koparka, przy której tańczy ze szczęścia. 😉

Mamy też w domu całkiem fajną replikę repliki broni strzelającą kulkami. Relaksujące zajęcie!

IMG_20181005_145813

Innego dnia Połówka urządziła sobie strzelanie w kuchni, a potem znalazłem kulkę w obiedzie… Na szczęście przed próbą zjedzenia. Przypadek czy zamach? 😀

Tradycji stało się za dość i dostałem wymarzone dodatki do Sims 4 – Cztery Pory Roku oraz Zestaw 4 czyli Wampiry, Pokój Dzieciaków i Zabawa na Podwórku. Najbardziej zależało mi na wampirach, ale skoro dają resztę w zestawie… Pozwala mi to zająć się jednym projektem, nad którym pracuję w ciszy od kilku miesięcy, a dzięki temu będę mógł zacząć realizować mój pomysł w pełni. 😀 (nawet Połówka mi przy tym ostatnio pomagała – Smoczyński za to przeszkadzał bardzo, aż ucierpiało na tym łóżko w grze)

IMG_20181005_135007

Będąc przy temacie gier wspomnę tylko, że niedawno przeportowano Life is Strange: Before the Storm, a ostatnio dotarła do mnie wieść, że i Life is Strange 2 doczeka się swojego portu na systemy Linuksowe. Także każdy, komu podobała się moja interpretacja gry Life is Strange, ma szansę doczekać się kontynuacji tejże gry. 🙂 Nie wiem jeszcze kiedy, bowiem ostatnio kupiłem kilka gier, którymi się zajmę, a także chciałbym się przyjrzeć innym tytułom znajdującymi się w moim posiadaniu. Ich liczba zbliża się do 250 pozycji. Opublikowanych opisów gier (bez dodatków) mam jedynie 28… Wypadałoby jednak zwiększyć procent gier, które przeszedłem (tudzież sforsowałem), a które są już w moim posiadaniu.

GOG niedawno świętował swoje dziesięciolecie! Z tej okazji stworzyli ankietę i pozwolili społeczności wybrać sobie prezent w postaci jednej z trzech gier. Wybory wygrał Shadow Warrior 2, więc przez kilka dni można było dodać grę za darmo do swojej biblioteki. Było to naprawdę miłe i zaskakujące z ich strony. Mam nadzieję, że ich inicjatywa z grami pozbawionymi DRM będzie trwać wiecznie. 🙂

Naczekałem się na mój dysk SSD, ale się doczekałem! Chociaż było w związku z tym trochę zamieszania, bo dysk w laptopie padł i Połówce zależało na wymianie go – najlepiej na SSD. Także zgodziłem się oddać mój używany dysk w zamian za nowy: Samsung 860 Evo, bowiem ten charakteryzuje się wydłużoną przez producenta żywotnością, a mi w sumie na tym zależy, skoro będę instalował i odinstalował gry na okrągło. Opłaciło się poczekać. 🙂 Zaktualizowałem nawet zakładkę O MNIE, aby uwzględnić nowy nabytek. 🙂

IMG_20181009_125505

Skoro zbliżają się Halloween, Święta i moje urodziny to postanowiliśmy zrobić sobie prezenty z tych okazji (zwłaszcza, jeśli są na nie przeceny). Połówka skromnie stwierdziła, że chce Samsunga Galaxy S9, bo S9+ jest za duży, a skoro ma dostać nowy telefon to chce też zegarek Galaxy Watch. Jako, że jestem Piekielny Mikołaj to paczka przyszła piekielnie szybko. 😉 Serio, Samsung się popisał – paczka zamówiona w sobotnią noc doszła w poniedziałek po południu.

Fajną funkcją Galaxy Watch jest to, że można teraz sterować żarówkami (Philips Hue) za pomocą zegarka i włączać je bez proszenia o to Alexy (albo raczej tej-której-imienia-lepiej-nie-wypowiadać) lub korzystania z telefonu.

S9+ stał się przez to własnością wspólną i będzie służył nam do gier lub zdjęć (bo ma dobry aparat). Zamierzam przysiąść do gier mobilnych i kilka opisać (jedna się już opisuje od dawien dawna :P). Może nawet zainteresuję się VR… 😉

Smoczyński dostał zagródkę, którą można rozmontować na części i ogrodzić część pokoju. Jemu da to trochę samodzielności, a na pewno sporo więcej wolności, a nam chwilę wytchnienia, kiedy będziemy obserwować jego dzikie harce z odległości. Jedna ze ścian zagródki ma wmontowane zabawki takie jak telefon, czy obracające się plastikowe kulki, więc jest wręcz wniebowzięty. 😉 Ma to o tyle dobry efekt, że można go tam wrzucić i potrafi godzinami się bawić (no chyba, że źle się czuje albo go głowa boli – wtedy trąbi na całego).

Ostatnio zauważyliśmy, że kiedy otworzymy drzwiczki do zagródki to Smoczyński zaraz leci, zamyka je, szarpie chwilę, aby upewnić się, czy się zamknęły i wraca do zabawy. I tak za każdym razem. To jest chyba jego sposób na powiedzenie: nie chcę wychodzić. 😀

A ja w sumie nie wiem, co chcę dostać i nie wiem na razie, czy będę coś chciał. Chociaż nie powiem, że nie podobają mi się pewne tablety do rysowania… :>

Co do kwestii leczenia to jest postęp: mamy dokładne badania Połówki i teraz możemy męczyć lekarzy, w tym immunologów, o wdrożenie leczenia. Wcześniej było “nie, bo nie ma bakterii X”, a właśnie się okazało się jest i X, a nawet i Y, czyli dwie najbardziej bydlackie z grupy. Dotarcie do tego miejsca zajęło nam kilka lat, ale mam nadzieję, że następne lata zajmie już tylko (skuteczne) leczenie.

W kwestii moich badań to dalej mam mizerne wyniki, ale nie mam cukrzycy (bo tylko to dodatkowo sprawdzili)! I to tyle z ich badań. W tej chwili mogę mieć nawet raka, ale co tam. “Za młody jestem na takie rzeczy”. Raczej nie jest tak źle, ale miło byłoby to zbadać tak na wszelki wypadek, bo lista kondycji mogących powodować mój stan jest długa jak rolka od papieru…

Smoczyński zaszalał i postanowił, że wyrośnie mu pół szczęki zębów. Nie żartuję. Nagle zaczęło mu rosnąć wszystko: zęby, włosy (miał takiego uroczego włoska o długości 4cm – musieliśmy go ściąć, bo łaskotał go po uchu :D). Ponadto coraz częściej z nami rozmawia po swojemu, a my grzecznie prowadzimy z nim dyskusję. Choć patrząc na to z boku musi to śmiesznie wyglądać, kiedy dwoje potworów (czyt. ja i Połówka) rozmawiamy np. o polityce, a Smoczyński wyskakuje ze swoim BABABA, a my tak szczerze zaczynamy bić mu brawo i mówimy, że takich ekspertów nam trzeba. 😀 To jak? Smoczyński na prezydenta?

A teraz będę się kajał. Zawaliłem nagrywanie Yooka-Laylee. Było sporo powodów, ale moja wina, powinienem był się bardziej starać. Spróbuję się poprawić i wyrobić sobie jakąś regularność np. co dwa tygodnie wrzucać filmik.

Co do nagrywania to Połówka poradziła mi praktykować gadanie o grze do Smoczyńskiego. Wszystko z tego powodu, że czasem się za bardzo skupię i milknę na trochę. No i taki trening miałby sens, gdybym nie musiał w między czasie wydrzeć się NIE LIŻ TEJ ŚCIANY albo NIE ŻRYJ TEGO. To tak jakbym podczas nagrywania krzyknął SIEDŹ PROSTO albo NIE MRUGAJ TYLE, BO CI OCZY WYPADNĄ. 😀

Z cyklu domowego ogródka: wyhodowaliśmy imbir. Po prostu zaczął się rozrastać to odciąłem, co urosło, i wsadziliśmy to do doniczki. Urósł całkiem ładny kwiatek.

IMG_20181013_164248

Nie wiemy jeszcze, czy jest zjadliwy. 😉 Na pewno jest szybki w hodowli: zajęło to jedynie lekko ponad miesiąc…

Co do moich wszystkich planów to zrobiłem głupotę, że starałem się wszystko robić na raz. Mam na to zdecydowanie za mało czasu i zdrowia. Dlatego postanowiłem robić wszystko stopniowo i mam nadzieję, że pójdzie mi zdecydowanie lepiej. Pierwszy krok to zrobić rysunki do pewnej serii dla blogów. Niedługo się okaże do której. 🙂

Nie będę przedłużał, bo i tak wyszła mi już spora notka. W następnej pewnie zrelacjonuję cały szalony rok, jaki minął (bo będzie wszak po moich urodzinach). Mam też cichą nadzieję, że uda mi się do tego czasu nagrać dwa filmiki (a może nawet więcej). Trzymajcie za mnie kciuki! 🙂

Mefisto

#145. Znowu razem! Read More »

#144. SWTOR: Nathema Conspiracy

Screenshot at 2018-07-08 22-49-59

Chwilę mi to zajęło, ale w końcu przysiadłem do, jak się okazało, ostatniego rozdziału tej krótkiej opowieści. W ramach przypomnienia wspomnę, że we wszechświecie panuje spisek przeciwko nam, Theron okazał się zdrajcą, a ja obiecałem mu lot przez asteroidy będąc przyczepionym za kostkę do statku. Czy jednak słusznie?

Screenshot at 2018-07-08 22-31-51

Hylo Visz (kobieta przewodnicząca przemytnikom, która dołączyła do nas jeszcze w trakcie walk z Arkannem) poinformowała nas, że jej ludzie odkryli dziwny sygnał z opuszczonej, imperialnej stacji nasłuchowej. Tam odkrywamy, że przedziwny mężczyzna, mający (jak zawsze) wielki żal do nas, podsłuchiwał nas cały czas, planując naszą zagładę. Na jednym z nagrań spotykamy (nagiego) Therona, który oferuje swoją pomoc w zamian za możliwość przyłączenia się do wielkiego spisku.

(widać ktoś już go gorzej sponiewierał niż ja miałem to w planach)

A na czym ten spisek polega? Na przebudzeniu Zildroga. W tym momencie gry niewiele o nim wiemy, ale, znając mordercze możliwości poprzednich maszyn-bogów, jesteśmy nastawieni na najgorsze.

Ciągiani przez los trafiamy na planetę Nathema, gdzie rozpoczynamy wyścig z czasem, aby powstrzymać naszego przeciwnika. Spotykamy Therona, który wyjaśnia nam, że odkrył podsłuch dawno temu i – chcąc nas chronić – zgodził się na współpracę, aby poznać plany naszego tajemniczego nemesis i pokierować nas bezpośrednio do niego.

Udaje się nam powstrzymać kolejne zagrożenie, chociaż dzieje się to za cenę dwóch najpotężniejszych broni, jaką dysponowali Alianci. Może to i lepiej? Czas pokaże…

Nasza postać postanawia rozwiązać sojusz i wrócić do wspierania działań Imperium (tym razem jednak wybrałem ich). Doczytałem, że dalsza historia będzie dotyczyć działań między Imperium, a Republiką, a kontynuacja ma mieć miejsce jesienią tego roku. Cóż, z niecierpliwością czekam! W szczególności, że będzie to też rozwijać sprawy sercowe naszej postaci (jeśli wybraliśmy do romansów którąś z dostępnych postaci).

Mefisto

#144. SWTOR: Nathema Conspiracy Read More »

#143. Kącik Podróżniczy nr 2 – Clevedon Pier

CLEVEDON PIER

map

Maj był dla nas burzliwym miesiącem. Było to dosłownie chwilę po tym, kiedy musieliśmy szukać nowego mieszkania na gwałt. W międzyczasie przyjechała jeszcze do nas moja matka, która, chociaż starała się bardzo mocno, niekiedy właziła nam pod nogi, kiedy biegaliśmy w szale szukając rozwiązania.

IMG_20180513_133059

Nie było to zdrowe, więc postanowiliśmy wybrać się na Clevedon Pier – wielkie molo zakończone pagodą znajdujące się w najstarszych dzielnicach Clevedon. Było to zarówno odprężające jak i magiczne doświadczenie! Przypomnę, że molo zbudowany w 1869. Użyto przy tym szyn, które ostały się po budowie kolei. W 1970 uległo częściowemu zawaleniu, a w 1989 otwarto je na nowo.

Wstęp kosztuje £3.00 (jest również opcja gif-aid, gdzie płacimy £3.30, a molo otrzymuje wsparcie od rządu w wysokości 25% kwoty biletu). Jest to niewielka kwota, która w całości idzie na utrzymanie mola. Na stronie wyczytałem, że można też wynająć wędkę i spróbować swych sił w łowieniu ryb.

Magia zaczęła się już na samym początku, bowiem niewiele brakowało, aby zdmuchnął nas wiatr, kiedy staliśmy przy punkcie z biletami. Niezrażeni ruszyliśmy dalej, aby odkryć, że wiatr gdzieś się po drodze zgubił. Dosłownie tak, jakby molo było osłonięte niewidzialną powłoką! Aczkolwiek przy dotarciu do pagody powłoka musiała się skończyć, bo wiatr znowu próbował wrzucić nas do wody.

Na długości całego molo były tabliczki z wygrawerowanymi wyznaniami, czy życzeniami… Jest to kolejna forma dotacji, jaką oferuje molo. Według strony, od 1989, jest ich ponad 13 tysięcy! Nie powiem, że była to ciekawa zabawa szukanie coraz to bardziej interesujących tabliczek.

Najbardziej to wszystko przeżył Smoczyński. Dla takiego wilka morskiego jak ja widok wody, czy plaży to nic takiego. Mieszkałem ledwie kilkaset metrów od morza, a ojciec nie raz sadzał mnie za sterem wodnego bolidu. Ale dla niego to był pierwszy raz, kiedy widział fale. I to nie jego nogi je powodowały! W bezpiecznym objęciu Połówki nasz mały bąbel wychylał się odważnie i obserwował jak morskie bałwany rozbijają się o metalową konstrukcję mola, jak wędrują ku brzegowi, aby przepaść i zniknąć wsiąkając w piach. Ten widok pochłonął go całkowicie! Co dla nas było zwykłą wycieczką, dla niego było przygodą godną poszukiwania Złotego Graala! Patrząc na niego odnalazłem w sobie perspektywę dziecka; trochę okurzoną od tych wszystkich złości.

Wiatr jednak wiał coraz mocniej i podjęliśmy decyzję o odwrocie. Zajrzeliśmy pośpiesznie do kafejki w pagodzie, ale że nie mięli nic, co by pasowało naszym wyszukanym gustom to rozpoczęliśmy marsz w kierunku brzegu bogatsi nie tylko o nowe wrażenia, ale i niesamowite doświadczenie, jakim jest pokazanie dziecku otaczającego świata.

Było warto!

W punkcie biletowym za to czekało na nas jeszcze niewielkie muzeum, o którym wspomnę w następnym wpisie!

Mefisto

#143. Kącik Podróżniczy nr 2 – Clevedon Pier Read More »

#142. Azjatyckie łakocie cz.7

Kolejnym ciekawym słodyczem z chińskiego supermarketu, na jaki natrafiłem, jest suszona brzoskwinia. Jest to chyba jedna ze słodszych rzeczy, jakie jadłem spośród azjatyckich łakoci, aczkolwiek nie mogę zarzucić temu przysmakowi przesady, jaką odczuwam jedząć europejskie odpowiedniki.

Chociaż jest niewielka, to na pewno jest to cała brzoskwinia, bowiem każdy osobno zapakowany smakołyk zawierał pestkę (odpowiedniej wielkości jak napestkę przystało).

Polecam każdemu, kto lubi nieco bardziej słodkie rzeczy.

Mefisto

 

#142. Azjatyckie łakocie cz.7 Read More »

#141. Kącik Techniczny nr 2

Valve zaskakuje mnie już od dłuższego czasu. Wpierw powstał SteamOS w oparciu o Debiana (jeden z systemów Linux), a teraz, ku mojej radości, wypuścili coś, co nazywa się Proton, który pojawia się też pod nazwą ValveSoftware lub Steam Play. (link do artykułu)

Screenshot at 2018-08-22 02-55-19

Proton to specjalnie przygotowany program wine (a najprościej tłumacząc jest to program służący do tłumaczenia zachowań gier operujących domyślnie na systemie Windows tak, aby rozumiał je Linux), który w połączeniu z ich jeszcze do nie dawna w tajemnicy fundowanym projektem dxvk (czyli dodatkową nakładką, które efektywnie tłumaczy grafikę generowaną przez DirectX11 na Vulkan). Oznacza to, że na linuksowej wersji Steama mogę instalować i odpalać gry, które zostały wydane tylko na Windowsa. Nie każda gra działa, bo to wciąż rozwijany projekt, ale spora część pozwala się już bezproblemowo uruchomić.

Zgodnie z wypowiedzią Valve, windowsowe gry odpalone poprzez Protona w aplikacji Steam będą liczyły się jako odpalone na systemie Linux/SteamOS, co pozwoli twórcom mięc wgląd w dokładnie statystyki na temat tego ilu użytkowników innych systemów niż Windows korzysta z gry. Oznacza to nic innego jak szansę na zauważenie przez deweloperów i – być może – wsparcie z ich strony.

Jestem zaskoczony i zadowolony. Dzięki dxvk gram bezproblemowo w takie gry jak Far Cry Primal, Dark Souls czy The Elder Scrolls Online. Uważam to za bardzo duży krok w stronę graczy korzystających z systemu Linux. Zostaliśmy zauważeni i coraz intensywniej jesteśmy włączani do coraz większego świata gier.

Screenshot at 2018-09-21 20-11-32
Screenshot z The Elder Scrolls Online

Moim marzeniem jest, aby kiedyś granie ograniczała jedynie wyobraźnia, a nie preferencje systemowe. Powoli tak się staje, a ja trzymam mocno kciuki za rozwój w tym kierunku!

Dla ciekawskich: tutaj jest lista z działającymi tytułami, które aktywnie zgłaszają gracze.

Mefisto

#141. Kącik Techniczny nr 2 Read More »

Scroll to Top