Prawie jak uzależniony biegam do mojego zakątka naładować baterie, ale też wyciszyć się i uspokoić. Na chwilę zyskuję władzę nad bestią, która we mnie drzemie i niczym generał wydaję sobie rozkazy, a moje ciało, niczym doskonały batalion, słucha mnie uważnie i wykonuje moje polecenie.
To miejsce mnie oczyszcza z trudów cywilizacji. Zapominam na chwilę o tym, co dzieje się na świecie i na ten jeden moment staję się jednym z naturą, ciesząc się dobrem, którym ona emanuje.
Byłem zmęczony jadąc tam, a wróciłem pełen energii, jak gdyby ktoś podał mi sole trzeźwiące umożliwiając mi tym samym ucieczkę z obłoków nieprzytomności.
Poszedłem na spacer i od razu przywitałem się z owcami, które stały przy ogrodzeniu. Jak zawsze były skamieniałe, patrząc z ciekawością, co robię. Jedna łapczywie piła/jadła z pudełka i co chwilę odchodziła do stada, aby zaraz wrócić i jeść dalej.
Jedna owca chyba wybuchła
Spacer trwał tylko chwilę ze względu na pogodę. Wracając, zahaczyliśmy o okoliczny kościół. Był, o dziwo, otwarty, więc moja śmieszniejsza połowa zagadała do starszego mężczyzny w aucie i udało nam się wejść do środka. Jego żona podlewała kwiaty w środku, a miły pan oprowadził nas po kościele, opowiadając o jego elementach i pięknym gobelinie noszącym na sobie siedemset-letnią legendę (niestety jej nie usłyszeliśmy). Gobelin był tworem nowożytnim, a zrobił go mężczyzna, który dochodził do siebie po chorobie. Postacie na gobelinie noszą twarze mieszkańców tego miejsca.
(wszystkie zdjęcia zostały zrobione przez moją śmieszniejszą połowę, przepraszamy za jakość, ale były robione telefonem – kto by się w sumie spodziewał, że uda nam się obejrzeć kościół?)
Para była niesamowicie miła oprowadzając nas po kościele. Mężczyzna zabrał nas jeszcze na spacer wokół kościoła opowiadając o grobach, widokach i swoim psie Fredy’m, który nam towarzyszył.
Poczułem się bliski jego wspólnocie wyznaniowej, chociaż nie należę do Kościoła Anglikańskiego. Nawet chrześcijaninem nie jestem.
Takiego dobra chcę doświadczać, takie dobro chcę dawać. W takim świecie chciałbym żyć, nie myśląc, że trzeba żyć przekonaniem o swojej różności.
Życzę pani z Irlandii i panu ze Szkocji dużo zdrowia i pomyślności, a ich psiemu przyjacielowi dużo szczęśliwych, psich lat nim wyruszy w duchową podróż. Mam nadzieję, że kiedyś ich znowu spotkam.
Życzcie mi dziś szczęścia. Naładowałem baterię, by mieć siłę walczyć dziś o samego siebie. Zamierzam wygrać.
Nie, nie zapomniałem o tej grze. Wciąż zwiedzam ogromną krainę i podziwiam widoki, wykonuję zadania i robię różne, dziwne rzeczy (bo jakże by inaczej).
W tym wpisie chcę Wam opowiedzieć o iście wspaniałej przygodzie, w którą się wybrałem, o krainach, jakie odwiedziłem i rzeczach nie do pojęcia, które zdecydowały się wydarzyć w trakcie podróży. Wszystko za sprawą chęci ruszenia z głównym wątkiem, aby być bliżej końca gry niż dalej. Uwaga: w tej bajce będą smoki.
Wyruszyłem na mym zacnym wierzchowcu w stronę punktora na mapie, który wskazywał na miejsce ukrycia kolejnego przedmiotu do mojego zadania. Po drodze spotkałem wiwerny, które przyjacielsko mnie pogryzły, gdy ja jeszcze przyjaźniej tratowałem je mym piekielnym rumakiem, a czasem i mieczem. Najlepszy sposób na zawarcie przyjaźni. Polecam.
Potem chciałem się zaprzyjaźnić z bandytami, ale jakoś tak utknęliśmy sobie w ognisku, że ani ja, ani oni nie mogliśmy się ruszyć. Bądź, co bądź, ale chociaż raz byłem w bardziej komfortowej pozycji.
Niestety musiałem wczytać grę od ostatniego zapisu gry i tarabanić się tam raz jeszcze. Tym razem ominąłem jednak ognisko zła i zostawiłem bandytów samych sobie. Myślę, że beze mnie też sobie poradzą.
W międzyczasie odkryłem, że gra całkiem dobrze odwzorowuje to, co by się stało, gdyby ktoś tak przypadkiem wbiegł do wody w ciężkiej zbroi. Chociaż było to dosyć dziwne to gra ma za to plus.
Oczywiście gra kpi sobie z takich ludzi jak ja, więc musiałem trafić na zepsuty most, a koń odmówił wskoczenia do rzeki. Do tego jeszcze uciekając przed wielkimi skorpionami, zakręciłem się za bardzo, podriftowałem trochę na mym spanikowanym wierzchowcu i zamiast wrócić na drogę to wróciłem pod most (o, ironio).
Koniec końców znalazłem właściwą drogę. Wiodła przez miasto (yay: pierwsze miasto w grze!), gdzie ludzie podłazili mi pod konia i musiałem uważać, by żadnego nie rozpłaszczyć. Jeśli ktoś twierdzi, że kierowanie autem bez wspomagania jest trudne to najwyraźniej nie jeździł w tej grze na koniu, gdy głupi ludzie wręcz się pchają pod kopyta. Z drugiej strony mógłbym ich po prostu wysiekać, ale było ich tam za dużo i szkoda by było robić to przed zrobieniem misji (i zdobyciem doświadczenia).
U drugich bram miasta czekało na mnie oblężenie. Oblężenie jednak miało mnie w poważaniu, kiedy je omijałem, zatem wydostanie się stamtąd nie było jakimś sporym problemem.
(Ta dziwna czarna rzecz, która błyska to przedmiot, który jest za daleko by się ładnie załadować – taki bug gry)
Potem znowu zabłądziłem, trochę mordowałem po drodze, pogadałem z siostrą i biłem się z czymś, co dobrze nie wyglądało, więc wszystkie pozycje z listy “do zrobienia” mogłem odhaczyć.
Aż w końcu trafiłem do “piekła”. Była tam cała rodzina Octogronów, dosyć pokaźna jeśli mam być z Wami szczery. Dokładnie, dobrze czytacie: była. Nie chcieli się ze mną zaprzyjaźnić, więc zaczęła się bitwa rodem tych z książek o tych zacnych i wspaniałych bitwach. Nie wiem jak lepiej to opisać. Mordownia to też w sumie dobre określenia na ten pogrom armagedonu, który się tam wydarzył. Na swoje usprawiedliwienie powiem, że to oni zaczęli, ja się tylko broniłem wyżynając ich w pień.
Niestety stało się coś, co złamało mi serce. W trakcie bitwy mój biedny rumak dostał nieco po swym piekielnym zadzie i pogalopował przed siebie. A galopując zahaczył o pobliskie drzewo…
Jeżeli ktoś ma jakikolwiek pomysł, jak go stamtąd sciągnąć, będę wdzięczny tak długo, aż przejdę tę grę.
Aczkolwiek znalazłem to, co chciałem znaleźć, więc mogłem to miejsce opuścić.
Pożegnawszy przyjaciela, ruszyłem dalej: na piechotę. Niestety nie znalazłem niczego, na czym dałoby się pojechać, więc podróż wydłużyła mi się niemiłosiernie. Dodatkowo dosyć łatwo gubiłem się albo po prostu bardziej to zauważałem, bo zawrócenie we właściwą stronę zajmowała sporo czasu.
W dużym skrócie: poszedłem jeszcze na pustynię niedaleko “piekła”, aby wykonać poboczną misję związaną z głównym wątkiem (najpierw robi się misję poboczną, aby zdobyć przedmiot do misji głównej – tak, znowu robię wszystko od końca, ale jeśli ja tę grę przejdę jakkolwiek normalnie to świat się skończy, niebo posypie się na głowy, a kierowcy pogodzą się z rowerzystami).
Na pustyni było fajnie nocą, bo w dzień blask słońca oślepiał okropnie, więc pozwoliłem ograniczyć liczbę uwiecznień wspaniałości gry z racji faktu, że szanuję Wasz wzrok, a doskonale przekonałem się o tym, że te refleksy świetlne potrafią być bolesne.
Co robiłem na pustyni? Doprowadziłem do pozbycia się złego smoka (parszywa podróbka). Miałem być świadkiem egzekucji, ale… zgubiłem się i przybyłem za późno (a może to było zrobione tak, by nigdy nie zdążyć).
Będę grał dzielnie. Będę grał do końca. Wyszła jakaś poprawka niedawno, więc może to zdejmie mojego rumaka z drzewa i dalej ruszymy w świat szukając przedmiotów potrzebnych w grze. Mam nadzieję, że niedługo tę grę skończę i podzielę się z Wami moimi odczuciami odnośnie całości.
Od jakiegoś czasu żyję w urzeczywistnieniu słów “zły dzień”. I to nie jest mój “zły dzień”. Wszyscy wokół mają taki “zły dzień” i chyba chcą, aby i mi się on udzielił.
Mimo tego staram się być pozytywny, chociaż jest to trudne. Im bardziej jestem szczęśliwy, tym mocniej dostaję po tyłku. Wiem, że tym, którzy nie potrafią się z niczego cieszyć, najbardziej przeszkadza szczęście innych i próbują je za wszelką cenę zniszczyć. Wiadomość do tego typu ludzi: bawcie się dobrze, ale tę wojnę to ja wygrałem.
Chociaż się czasem załamuję, padam twarzą na piach, a los sypie mi sól na rany to wstaję, zagryzam wargi, aż do krwi i drę się do mojego życia: “runda druga, cholero”. Po tym wstaję i siłuję się ze wszystkim, co stanie mi na drodze. Nie poddaję się. To moje dziedzictwo zapisane we krwi: walczyć do ostatniego tchu, walczyć do końca o to, co się kocha. Będą mnie tłuc, a ja będę się śmiał, bo rany się zagoją, a ja pójdę dalej, podczas gdy oni będą tylko zazdrościć, nie robiąc nic ze swoim życiem, aby stało się wartościowe. Zostaną tam, gdzie byli, patrząc jak ja odpływam na łodzi w stronę swoich marzeń.
Jestem szczęśliwy, nawet przez łzy, cierpienie i ból. Jestem szczęśliwy nawet wtedy, kiedy ktoś próbuje podważyć moją opinię o mojej śmieszniejszej połowie. Przekonuje mnie to tylko o tym, że dobrze wybrałem. Chociaż smuci mnie to, że ludzie tak usilnie próbują zburzyć to, co się między nami zbudowało. Tym bardziej mnie przekonuje to, aby być owcą. One żyją w stadzie, bo czują się ze sobą bezpiecznie. Owca o owcę dba, a nie robi za wilka. A niekoniecznie muszą być swoją rodziną.
Dlatego nie. Po prostu nie. Nie zamierzam i nie będę robić tego, co wszyscy ode mnie oczekują. Będę szczęśliwy, będę kochał, wygram walkę o moje życie i zdrowie. Będę chronił moją rodzinę, będę najlepszy dla moich bliskich i najgorszy dla tych, którzy będą chcieli ich skrzywdzić. Będę robił to, co uważam za słuszne. Będę się buntował przeciwko światu, który zapomniał, aby swoją siłę wykorzystywać do chronienia słabszych. Przede wszystkim będę sobą i będę uważać, że wierzę w słuszne rzeczy.
Moje “nie” jest buntem przeciwko zazdrości, która niszczy ludzi. Weźcie się za siebie. Na szczęście trzeba sobie ciężko zapracować, nic nie przychodzi samo z siebie.
Come to the dark side, we have Dodos! (tak, wiem, nie robi się zrzutów ekranu, kiedy jest ciemno)
Ten wpis będzie poświęcony Dodo oraz gościnnie twórcom gry, którzy w nieoczekiwany sposób zrobili mi “wjazd na chatę”. Dokładniej rzecz biorąc wszedłem do gry i chyba tyle mnie nie było, że w międzyczasie jakaś cywilizacja zdążyła powstać i upaść, blokując mi wejście do mojego prymitywnego domostwa. Na szczęście da się wejść i wyjść dachem, więc uskuteczniam parkour ilekroć coś stamtąd potrzebuję. Ale to wciąż pikuś z tym jak mi na Halloween pojawił się DodoRex na środku domu i nie bardzo wiedział, co począć. Zdecydowanie twórcy gry chcą mnie stamtąd przepędzić.
Skoro oficjalny wstęp do wpisu mamy za sobą, mogę śmiało przystąpić do tego, co miałem w zamierzeniu, czyli opisie naszego szanownego Dodo. Jak już wspomniałem, Dodo są kurami w tej grze. Znoszą pożywne jajka jedno za drugim, więc mając kilka samiczek można się bardzo ustawić z jedzeniem. Po krótkim czasie nie miałem już gdzie trzymać tych jajek, a one, jak na jajka, są ciężkie (3 jednostki wagi w grze, czyli prawdopodobnie odpowiednik 3 kilogramów).
Dodo mają lekkie podejście do życia. Jeśli okradniesz dzikiego Dodo z jajek, będzie miało to gdzieś. W końcu za chwilę zniesie kolejne, a za pół kolejnego momentu następne. Inne dinozaury już takie nie są i nawet te nieagresywne potrafią zaatakować, gdy ukradniesz im jajo. Podobno kogoś kiedyś Dodo zaatakowało z tego powodu. Musiało chyba mieć zły dzień albo jakiś błąd w kodzie. Z drugiej strony zabicie prehistorycznego kurczaka nie jest nazbyt zajmujące; powiedziałbym nawet, że jest to bezlitośnie proste, czyniąc Dodo bardziej niż niegroźnym. Chociaż oswojony potrafi zaatakować, jeśli wydamy mu taką komendę. Chyba nie muszę mówić, jak komicznie to wygląda i jakie to nieefektywne.
Dodo są podstawą łańcucha pokarmowego na wyspie, bo upolować je może każdy stwór. Nie grzeszą inteligencją, a do tego są śmiesznie niezdarne i powolne. Ich sposobem utrzymywania się na rajskiej wyspie jest rozmnażanie się w ekspresowyn tempie. W jakiś sposób jest to skuteczne, ponieważ osiągają dojrzałość płciową w ciągu tygodnia. Jest to dosyć zabawne, kiedy pomyśli się o tym, że udomowione Dodo zapomina jak się o potomstwo starać, bo pomimo wszelkich moich prób, nie udało mi się wyhodować małego Dodosiątka.
Co do kwestii udomawiania tego stworzenia to jest to banalnie proste. Pierwszą i najważniejszą rzeczą jest unieruchomienie stworzenia (uśpienia). Można to robić na różne sposby: przyłożyć z pięści, przywalić z kija, strzelić z procy, użyć usypiających strzał lub lotek (każda opcja może być odkryta wraz z wzrostem poziomu w grze). W przypadku Dodo wystarczą trzy uderzenia dla pierwszopoziomowego kuraka, dwudziestopoziomy potrzebuje ich siedem, a pięćdziesięciopoziomy aż dwanaście. Także o ile nie traficie na jakiegoś mutanta, raczej wątpię, by przydałoby się wam coś więcej niż ewentualnie kij (aka maczuga). Jedyne, na co trzeba uważać, to aby nie uderzyć za dużo razy, bo można uśmiercić Dodo (znam to aż za dobrze).
Następnym, dosyć zabawnym krokiem, jest udamawianie. Robi się to dosyć prosto poprzez podanie warzyw (które można wyhodować), co jest najbardziej korzystne (szybciej Dodo uznaje naszą dominację) lub jagód, najlepiej Mejoberry (które można wyhodować lub zebrać z krzaczków). Aczkolwiek, aby gagatek nie obudził się nim skończymy go udamawiać, musimy go utrzymać w nieprzytomności. Robimy to poprzez wmuszenie Narcoberries (narkojagódki) lub zrobionych z nich narkotyków (a przepis na to jest tak chory jak sam sposób działania tego specyfiku). Oczywiście każde użycie “unieprzytomniacza” sprawia, że szansa na otrzymanie Dodo z większym poziomem maleje.
Poniżej widać takie malutkie +3 lvl przy Taming Effectiveness. Oznacza to, że po udomowieniu nasze Dodo miało by 11 poziom (8 podstawowego+ 3 bonusu)
O Dodo nie ma co dużo pisać. Proste to są stworzenia i bardzo pocieszne. Z ciekawostek bezużytecznych powiem tylko, że przekarmione Dodo (i pewnie każde inne stworzenie) wymiotuje. Szczerze powiem to dowiedziałem się tego na nowo złapanym Dodo, kiedy karmiłem je, aby zregenerować jego zdrowie.
Dodo można też trzymać za pomocą mocy. Ewentualnie nasza postać rozpoznaje Dodo jako jakąś pierzastą kulę ognia.
Kolejna rzecz, którą można dodać do żelaznych logik gier. Czy muszę dodawać, że aby odłożyć Dodo na ziemię, trzeba nim cisnąć przed siebie? Przynajmniej nielot możne sobie polatać.
Kolejny wpis prawdopodobnie będzie poświęcony poszukiwaniom nowego domu, bo stary mi zdemolowano, a boję się, że tam będą się dziwniejsze rzeczy działy. Ostatnio (czyli pół epoki temu) wprowadzono możliwość mieszkania w domkach na drzewie, więc prawdopodobnie będę relacjonował budowanie wielkiego domku na drzewie (spełnianie marzeń z dzieciństwa w grach). A póki co niech moc będzie z wami i waszymi Dodo.
W końcu dni są trochę mniej upalne, słońcę trochę mniej przypieka na brązowo. Mogłem zatem wybrać się do moich owczych krain – jedynego miejsca w okolicy, gdzie mogę uciec od ludzi i być blisko z naturą. Dzisiaj byłem z nią wyjątkowo blisko. Wszak jakaś osa próbowała osiedlić się w moich włosach.
Owce były dzisiaj jak chmury sunące po ziemi. Chociaż było ciepło i słońce, po dłuższym czasie, zaczynało nagrzewać, one niewzruszone skubały żółtawą trawę i beczały jedna do drugiej o swoich owczych troskach. Była nawet moja ulubiona owca gremlin, która beczy zawsze tak, jakby miała niesamowitą chrypę. Poprawiła mi humor.
Goniłem dziś za motylami. Chciałem mieć ładne zdjęcie i chyba nawet się udało. Nawet jeśli miałem ze sobą tylko mój wsłużony telefon. To był jedyny motyl, który poczekał, aż podejdę, wyciągnę telefon, włączę kamerę i będę raz po razie robił mu kolejne zdjęcia, aby koniec końców wybrać to jedno: najlepsze. Cała reszta motyli uciekała przede mną, gdy ja skradałem się z gracją (a raczej jej okropnym brakiem) za małymi fruwającymi istotami.
Nie mogło też zabraknąć owieczek z bliska. Ta z tyłu przebiegła całe pole, by się ze mną przywitać i pięknie zapozować do zdjęcia.
Z kolei ta druga musiała jakiś potężny błąd systemu zaliczyć, bo nie ruszyła się ani trochę. Prawda, że są to niesamowicie zabawne stworzenia? Ilekroć tam jestem, nigdy nie nudzi mi się patrzenie na nie, a im chyba nie nudzi się patrzenie na mnie. Ale będąc szczerym, zazdroszczę im ich spokojnego życia. Przydałoby mi się być taką owcą raz na jakiś czas, żuć wesoło trawkę i podbiegać do przechodniów, aby się na nich beztrosko pogapić. I beczeć, po owczemu dużo beczeć o owczym życiu i owczych sprawach.
Byłem też w lesie i znalazłem “to”. Szczerze mowiąc nie wiem, co to za śmieszne bąbelki, ale bardzo się namęczyłem, aby aparatem w telefonie zrobić zdjęcie obiektu, który miał średnicę mniej niż pół centymetra, a światło było nienajlepsze. To prawda, że cierpliwy zostanie nagrodzony.
Czuję się bardzo dobrze, mimo iż jestem diabelnie zmęczony. Przeszedłem dzisiaj około siedmiu kilometrów pośród traw, łąk i lasów. Nasłuchiwałem świerszczy, goniłem motyle i ekscytowałem się naturą, która pochłonęła to dobrze znane mi miejsce, by zamienić je w coś nowego, czego nie jest mi jeszcze dane znać. Machałem do owiec, gęsi, szukałem drzew owocowych i ekscytowałem się każdym momentem tej małej wycieczki.
Mam więcej sił, by wziąć się za siebie, by zrobić coś lepszego ze swoim życiem. Pierwszy krok to zrobić spory krok w tył i pozwolić sobie odpocząć.
Przyznam bez bicia, że gra wciągnęła mnie na tyle, że przeszedłem całą dostępną zawartość. Nie oznacza to jednak koniec gry; to jest dopiero początek przygód. Z racji faktu, że gra jest jeszcze tworzona, spora część gry jest jeszcze nie ujawniona. Ghost of a Tale zostało udostępnione na zasadzie Early Access, czyli niepełnym produkcie, którego kupienie pozwala finansować dalszy rozwój. Co mogę powiedzieć? Mam nadzieję, że ciąg dalszy nastąpi już wkrótce.
Wracając jednak do moich odczuć. Ledwo co napisałem o niedoskonałościach gry, a już następnego dnia wypuszczono łatkę, która poprawiała stabilność gry i naprawiła nieco problemów. Niestety poprawka dla wariującej myszy nie została wydana, ale po cichu liczę, że kiedyś ten dzień nastąpi.
Przeszedłem niemal wszystkie zadania, poza jednym, gdzie trzeba znaleźć róże dla żony. Niestety nie udało mi się znaleźć jednej i zostawiam to zadanie na później. Skończyłem za to wszystkie pozostałe misje i zebrałem wszystkie przebrania.
(Przykłady niektórych strojów)
Gra zaskoczyła mnie w tym miejscu, ponieważ te przebrania stosuje się do oszukiwania stworzeń w grze, aby pozyskać od nich potrzebne przedmioty. W tym momencie pojawia się postać żaby pirata, która miała się więcej nie pojawić. Okazała się jedną z bardziej istotnych postaci, bo posiadała potrzebne nam przedmioty. Aczkolwiek zachowywała się jakby się za dużo rumu napiła albo chciała nam dać w kość, bo, przysięgam szczerze, miałem ochotę ją w odpływ wepchnąć. Jedyne, co ją uratowało to dyby na głowie. Dlaczego? Bo pomogłem jej opróźnić wiaderko, a w nim był przedmiot niezmiernie mi potrzebny. Musiałem go potem szukać po kanałach, a tam spotkałem się z pijawkami, bardzo nieprzyjaznymi pijawkami. Jedyny plus to taki, że zebrałem sporo Florinów.
Można też zebrać elementy szczurzej zbroi i biegać w niej po terenie więzienia. Szczury uważają cię wtedy za przymałego szczurka. Oczywiście ta swoboda ma swoją cenę: ciężar zbroji sprawia, że wleczesz się godzinami do wszelkich lokacji, ale będę z Wami od razu szczery: gra jest na tyle ciekawa, że się tego tak nie odczuwa.
Dodatkowo nauczyłem się paru umiejętności od moich mysi tworzyszy, którzy pałają się złodziejstwem, w ramach zapłaty za pomaganie im. I za śpiewanie im kołysanki. Gra znowu mnie zaskoczyła.
Jaki jest mój werdykt na temat gry? Polecam. Bardzo mocno polecam. Nawet nieskończoną, z błędami i wszelkiej maści niedoskonałościami. Fabuła i mechanika gry zdecydowanie pozyskały moje zainteresowanie, a uroczy Tilo szukający żony skradł mi serce. Chociaż jest niewielki i dosyć łatwo go zranić, podejmuje ryzyko i udowadnia, że nawet mały może wiele, jeśli tylko znajdzie odwagę w sobie.
Kolejny wpis o tej grze pojawi się w momencie, gdy zostanie odblokowana dodatkowa zawartość. Niestety nie jestem w stanie udzielić informacji, kiedy to będzie, ale mam nadzieję, że nastąpi to niedługo.
A tymczasem wracam do świata gier szukać innego zabijacza czasu, aby wypełnić wolne chwile.
Pora na opisanie – być może – najbardziej rozczulającej gry świata. Gra została wydana niedawno, a dokładniej 25-tego lipca bieżącego roku. Twórcą gry jest SeithCG, który wcześniej pracował dla DreamWorks i Universal Studios, stąd też pewnie ten bajkowy klimat.
Czym jest Ghost of a Tale? To coś pomiędzy grą zręcznościową, a prawie takim typowym RPG, gdzie zbiera się misje od wszelkich postaci i wykonuje zlecone nam zadania. Sporo jednak przewagi ma skradanie się i pozostanie niewykrytym z racji tego, że wszędzie czai się nieprzyjazna nam straż.
Zanim jednak zacznę opisywać wszystko po kolei, muszę Wam przedstawić chyba najbardziej urokliwą postać, jaką przyszło mi grać.
Oto Tilo – nasz mysi bohater, który jest swego rodzaju bardem w naszej opowieści (a świadczy o tym chociażby urocza lutnia noszona na plecach).
Naszą przygodę rozpoczynamy od opowieści o tajemniczym Zielonym Ogniu, który setki lat temu pochłonął niemal cały świat, mordując każdą napotkaną na nim istotę zamieniając ją w nieumarłego. Myszy próbowały przekupić płomień informacjami o słabościach innych krain, niestety bezskutecznie, przez co większość ich krain została zniszczona. Dopiero szczurza armia pokonała zło, stając się przez to bohetarami wszystkich innych ras. Myszy oczywiście zostały wygnane za swój akt zdrady wobec innych nacji.
Opowieść kończy się, a nasz mały Tilo budzi się w celi na swoim malutkim łóżku. Wokół mamy kilka przedmiotów do zebrania (grzybki, ogryzki jabłek) oraz czerwoną różę, po wzięciu której pojawia się nad zadanie związane ze zbieraniem tych kwiatów dla żony głównego bohatera – Merra’y. Na niewielkim stoliku znajdujemy kawałek chleba, a pod nim liścik z kluczem do celi. Oczywistym jest fakt, że ktoś próbuje nam pomóc się stąd wydostać. Ucieczka z celi jest dosyć prosta, wymaga jedynie otworzenia drzwi, szarpnięcia za drugie i schowanie się w skrzyni, aby straż nas nie rozszarpała na strzępy.
Widok ze skrzyni
Na szczęście szczury nie są bystre, więc tak długo, jak nie mają cię w zasięgu wzroku po lini prostej, schować można się do każdej napotkanej szafki, skrzyni oraz beczki. Jest to na tyle komiczne, że bawiłem się z nimi w ten sposób przez kilkanaście minut. No dobra: nie bawiłem. Nie wiedziałem, jak wejść do skrzyni i biegałem wkoło, a pan szczur za mną…
Wędrując po lochach, czy też więzieniu, spotykamy żabę pirata, dla której możemy wykonać zadanie. Aczkolwiek lochy da się opuścić bez rozmowy z nią, więc nie jest to tak istotne, aby pomóc płazowi. Zasugerowanie żabie, że możemy ją uwolnić, kończy się stwierdzeniem, że jej jest tak wygodnie, bo ma wszystko, czego jej potrzeba.
W więzieniu roi się od szczurów, więc trzeba wykazać się sprytem. Skradanie się to podstawa, chowanie się to bardzo pomocny atut, ale nic nie przebije ściąganie szczura do pomieszczenia tylko po to, by go tam zamknąć.
(Ten znak zapytania na niebieskim tle oznacze, że szczur Cię zgubił)
Poza tym mamy też zagadki, dzięki którym możemy odnaleźć alternatywną drogę albo otrzymujemy przedmioty, które przykładowo mogą być rzucone w dźwignię w miejscu, gdzie nie mamy do niej innego dostępu bądź też możemy znaleźć stołek, na który można wejść i dosięgnąć przedmiotów, które są dla naszego mysiego barda za wysoko. Niekiedy możemy “zaatakować” strażników poprzez strącenie na nich przedmiotów, co skutkuje czasowym ogłuszeniem.
Eksplorując piękną lokację więzienia, możemy natknąć się na różne “zestawy” ubrań/zbroi, posiadający różne atrybuty (mniejsze obrażenia, odporność na ogień, odporność na trucizne). Ich elementy są sprytnie poukrywane po całej mapie, a skompletowanie całego “zestawu” zwiększa nasze życie i wytrzymałość, dzięki czemu możemy uciekać przed szczurami przez dłuższy okres czasu.
Nie mam pojęcia ile rodzajów ubrań można znaleźć w grze, ale podejrzewam, że może być ich sporo, skoro na początku gry odkryłem ich już kilka.
Moim zdaniem gra jest jedną z ciekawszych, ponieważ w każdym kącie znajduje się coś do odkrycia, przez co nawet podążając za fabułą, jesteś w stanie co chwile odkrywać nowe ciekawostki i niesamowite miejsca. Eksplorowałem każdy zakamarek w poszukiwaniu skarbów albo chowałem się przed szczurzą gwardią, a przy okazji spotykałem różne postacie, z którymi można było porozmawiać o wszelkich rzeczach bądź też wykonać kilka zadań dla nich. Jest w tej grze tyle do zrobienia, chociaż raptem kilka osób jest wobec nas “przyjazne”.
Nie rozwinąłem jeszcze fabuły na tyle, by się o niej wypowiedzieć, ponieważ jestem zajęty zbieraniem róż i żuczków (można zbierać wszelkiej maści robaczki zarówno dla zadań, jak i też dla jedzenia; są bardzo pożywne). Póki co współpracuję z tym, który mnie uwolnił i staram się odnaleźć żonę naszego małego Tilo, a w między czasie pomagam wszystkim i wszystkiemu, co się napatoczy. Nie ma za to punktów doświadczenia, ale za to można otrzymać pieniądze – Florin – potrzebne na przykład do kupowania informacji od pewnego szczura, który jako pierwszy objawił się ze swoją neutralnością w stosunku do nas.
Minusem gry jest zdecydowanie fakt, że nie jest ona jeszcze dopracowana i wiele rzeczy potrzebuje poprawek. Dodatkowo gra jest wygodniejsza na kontrolerach, więc granie na myszy i klawiaturze jest możliwe, ale trochę niewygodne. Nie mówiąc o tym, że mysz mi się zbuntowała kilka razy podczas gry (w sumie nie tylko mi) i musiałem grę restartować, aby dalej grać. Problemem jest też możliwość zapisywania gry tylko, kiedy jesteś w bezpiecznym miejscu (czyli na przykład skrzyni). Gdyby grze nie odbijało, może dałoby się to znieść.
Pocieszające jest to, że trwają prace nad rozwojem gry, więc prawdopodobnie wszystkie niedogodności mogą być z czasem wyeliminowane.
Uważam tę grę za urokliwą. Chociaż te zwierzaki posiadają cechy ludzkie, rozczula mnie widok Tilo patrzącego na kowala w taki typowo mysi sposób (z mysim zaciekawieniem). Wydaje mi się to dość udanym balansem, ponieważ cały ten świat sprawia wrażenie bajkowego i odrealnionego, a zarazem dosyć bliskiego. Kiedy pierwszy raz natrafiłem na grę, od razu trafiła na moją gierkową listę życzeń, by dosyć szybko znaleźć się w mojej kolecji zabijaczy czasu (była to dosłownie kwestia kilkudziesięciu godzin). Niektóre rzeczy mogłyby być lepsze, bardziej usprawnione, ale nie żałuję zakupu. Chociaż pewnie nie raz się wścieknę, kiedy mi ten durny myszor spadnie z dachu (w jednej lokacji spadłem ponad 20 razy na sam dół, ponad 20 razy wchodziłem przez budynek na samą górę – myślałem, że coś mnie strzeli).
Grę polecam wszystkim, którzy lubią RPG, zręcznościówki i myszy w jednym. Oraz stracone godziny na włażeniu gdzie się tylko da.
Najbardziej uroczy strażnik świata
A tymczasem, życząc Wam udanego tygodnia, wkraczam w szeregi szczurzej armii i wracam myszkować tu i ówdzie. Z tą grą na pewno jeszcze na bloga powrócę.
Z racji faktu, że Square Enix niedawno wypuściło port gry na Linuxa, a także udostępniło epizod pierwszy całkowicie za darmo, grzechem byłoby nie skorzystać z możliwością zapoznania się z grą, w szczególności, że ta pozycja znajduję się na mojej liście gier, które chciałbym mieć.
Life is Strange ma dosyć ładną i prostą grafikę, która uwiodła mnie tym, że wygląda na narysowaną. Przyznam, że zawsze podobały mi się dzieła Studia Ghibli pod względem filmów animowanych, a Square Enix był zawsze dla mnie wyznacznikiem ładnej i przyjemnej grafiki w grach.
Ten opis gry będzie inny niż wszystkie, ponieważ, ze względu na typ gry, będę musiał wam przybliżyć nieco z fabuły. Czytacie na własną odpowiedzialność.
Normalny, zwyczajny dzień jak każdy inny w tygodniu. Słońce świeci, ptaszki ćwierkają, dzieci i studenci zbierają pokemony pod oknem, wodne pokemony latają po ulicach, bo w wodzie dawno by były ugotowane. Temperatura przekracza trzydzieści stopni, podczas gdy mózg mój odmawia posłuszeństwa i przełącza się na tryb awaryjny. Najprzyjemniejszym miejscem w domu jest teraz lodówka, a przysznic wzięty niecałe cztery godziny temu wydaje się być wzięty tydzień temu, jeśli nie dłużej. Dziękuję losowi, że zaopatrzono chiński sklep w arbuzy i jadam je schłodzone, dzięki czemu od czasu do czasu jestem sobą zamiast jakimś anemicznym zombie błagającym o dobicie.
Jeżeli jest coś, co mogę o sobie powiedzieć to na pewno to, że nie znoszę upałów. Dlatego na pewno nie zamieszkałbym w miejscu, gdzie takie upały są niemal cały rok. Nie jestem po prostu przystosowany do takich temperatur. Jak jest dwadzieścia stopni to jestem w pełni szczęścia, sprawny i gotowy, powyżej zamieniam się w marudę do kwadratu.
No dobra, koniec narzekania, pora coś ogłosić. Postanowiłem, że moje “serie” z grami znajdą się w jednym miejscu, gdzie łatwo będzie można wejść i notka po notce prześledzić rozwój wydarzeń danej gry (jeżeli komuś zależy na “fabule” bądź też alternatywnemu rozwojowi wydarzeń, który sam tworzę, niekoniecznie umyślnie). Wszystkie linki dostępne są na podstronie na dole strony (w tym śmiesznym menu), opcjonalnie możecie kliknąć tutaj, jeżeli nie chce się Wam przewijać na koniec strony.
Zauważyłem, że mój maniakalny wręcz, a na pewno niepoważny gaming tworzy coś na rodzaj swojej historii w danych grach. Czasem poza fabułą warto też poczytać, co się w takiej grze dzieje od innej strony niż sam wątek główny, czyli zwierzenia takiego typowego gracza, który lubi grać w gry dla zabawy i emocji, i pisze, co czuje, gdy w taką grę gra. Postaram się każdą “serię” zwieńczyć moją ogólną opinią na temat gry i podsumować wszystko w jednej notce, aby każdy mógł sam ocenić, czy w daną grę warto zagrać.
Znajdziecie też tam moje gierkowe plany na następne stulecia. Jeśli macie jakieś sugestie, możecie śmiało pisać w komentarzach. Jestem otwarty na wszystko: każdą grę mogę wypróbować.
Dodatkowo też pragnę poinformować, że ze względu na lato i moją nienawiść do tej pory roku, nie za bardzo ruszam się z domu, a jeśli już do chłodzę się pod drzewem w lokalnym parku. Niestety, ale przegrzewanie się jest niekorzystne dla mojego samopoczucia. Z tego też tytułu nie za bardzo mam okazję biegać i zwiedzać okolicę (co pewnie nadrobię w chłodniejszym okresie), więc będę się skupiał na grach, bo mój komputer (chwała mu) lepiej znosi ciepłotę ode mnie. Pragnę w tym miejscy podziękować osobie, które zarekomendowała mi genialne chłodzenie do niego. Chwała Ci!
Miałem taki zamiar pisać raz o grach, raz o czymś innych i do tego będę się próbował stosować, ale nie obiecuję. No chyba, że ktoś lubi mój sposób marudzenia. Wtedy mogę sobie pomarudzić i pojęczeć w zgrabnym, poetyckim stylu.
A Wam, dobrzy ludzie, życzę chłodu w upalne dni i niesłodzonych napojów (chyba, że wolicie słodzone).
Światem powoli zawłada nowa aplikacja zwana Pokémon Go. Ludzie w różnych przedziałach wiekowych wybywają z domów, aby polować na niesamowite stworzenia, jakimi są Pokemony. W końcu każdy, kto w młodości oglądał tę kreskówkę, marzył o tym, by mieć takie stworki na własność.
Jest to niesamowita niesamowitość tego świata, jak wszystko w przeciągu chwili się zmienia. Naprawdę. Moja okolica była dosłownie wolna od dzieci. One tu są, mieszkają obok. Można je zobaczyć i usłyszeć w momencie, gdy wracają ze szkół albo jadą gdzieś z rodzicami. A dziś, po godzinie dwudziestej dzieciaki chodziły z telefonami i szukały Pokemonów, biegając od lokalnej areny poprzez uliczki mieszkalne, zbierając stworki ukryte na mapie. To było dosyć dziwne doświadczenie widzieć dzieci będące dziećmi, które się bawią. Od dawna nie widziałem dzieci powyżej dwunastego roku życia, które nie grałyby wielkich dorosłych, a teraz te same dzieciaki jarają się jak choinka w święta, kiedy złapią jakiegoś rzadkiego Pokemona.
Wiem, że ta gra niesie zagrożenia. W końcu już słychać było o napadach na ludzi krążących po ulicach, było słychać o idiotach, którzy rzucali telefonami, aby złapać Pokemona. Jak wiadomo w końcu idiotów nie sieją, a sami się rodzą, a źli ludzie są źli, bo dobrzy na to pozwalają i nie karają złych za łamanie ustalonych praw. Nie uważam gry za złej – może być jedynie niedopracowana, ale można w końcu łapać Pokemony, czytać o nich ciekawostki i szukać wzrokiem na mapie, gdzie kryją się kolejne. Należy jednak pamiętać, że rzeczywistość jest mniej przyjazna niż w grze, bo nawet jeśli Pokemony to urocze, cyfrowe potworki, to ludzie są już prawdziwymi potworami i potrafią popsuć każdą zabawę, nawet tę najlepszą.
Mój mały zbiór Pokemonów
Bawmy się, ale róbmy to z głową i zwracajmy uwagę na otoczenie, czy na przykład nie lezie ktoś za nami, kto chce zrobić nam coś gorszego niż zdobycie Pokemona przed nami.
