Z racji faktu, że Square Enix niedawno wypuściło port gry na Linuxa, a także udostępniło epizod pierwszy całkowicie za darmo, grzechem byłoby nie skorzystać z możliwością zapoznania się z grą, w szczególności, że ta pozycja znajduję się na mojej liście gier, które chciałbym mieć.
Life is Strange ma dosyć ładną i prostą grafikę, która uwiodła mnie tym, że wygląda na narysowaną. Przyznam, że zawsze podobały mi się dzieła Studia Ghibli pod względem filmów animowanych, a Square Enix był zawsze dla mnie wyznacznikiem ładnej i przyjemnej grafiki w grach.
Ten opis gry będzie inny niż wszystkie, ponieważ, ze względu na typ gry, będę musiał wam przybliżyć nieco z fabuły. Czytacie na własną odpowiedzialność.
Normalny, zwyczajny dzień jak każdy inny w tygodniu. Słońce świeci, ptaszki ćwierkają, dzieci i studenci zbierają pokemony pod oknem, wodne pokemony latają po ulicach, bo w wodzie dawno by były ugotowane. Temperatura przekracza trzydzieści stopni, podczas gdy mózg mój odmawia posłuszeństwa i przełącza się na tryb awaryjny. Najprzyjemniejszym miejscem w domu jest teraz lodówka, a przysznic wzięty niecałe cztery godziny temu wydaje się być wzięty tydzień temu, jeśli nie dłużej. Dziękuję losowi, że zaopatrzono chiński sklep w arbuzy i jadam je schłodzone, dzięki czemu od czasu do czasu jestem sobą zamiast jakimś anemicznym zombie błagającym o dobicie.
Jeżeli jest coś, co mogę o sobie powiedzieć to na pewno to, że nie znoszę upałów. Dlatego na pewno nie zamieszkałbym w miejscu, gdzie takie upały są niemal cały rok. Nie jestem po prostu przystosowany do takich temperatur. Jak jest dwadzieścia stopni to jestem w pełni szczęścia, sprawny i gotowy, powyżej zamieniam się w marudę do kwadratu.
No dobra, koniec narzekania, pora coś ogłosić. Postanowiłem, że moje “serie” z grami znajdą się w jednym miejscu, gdzie łatwo będzie można wejść i notka po notce prześledzić rozwój wydarzeń danej gry (jeżeli komuś zależy na “fabule” bądź też alternatywnemu rozwojowi wydarzeń, który sam tworzę, niekoniecznie umyślnie). Wszystkie linki dostępne są na podstronie na dole strony (w tym śmiesznym menu), opcjonalnie możecie kliknąć tutaj, jeżeli nie chce się Wam przewijać na koniec strony.
Zauważyłem, że mój maniakalny wręcz, a na pewno niepoważny gaming tworzy coś na rodzaj swojej historii w danych grach. Czasem poza fabułą warto też poczytać, co się w takiej grze dzieje od innej strony niż sam wątek główny, czyli zwierzenia takiego typowego gracza, który lubi grać w gry dla zabawy i emocji, i pisze, co czuje, gdy w taką grę gra. Postaram się każdą “serię” zwieńczyć moją ogólną opinią na temat gry i podsumować wszystko w jednej notce, aby każdy mógł sam ocenić, czy w daną grę warto zagrać.
Znajdziecie też tam moje gierkowe plany na następne stulecia. Jeśli macie jakieś sugestie, możecie śmiało pisać w komentarzach. Jestem otwarty na wszystko: każdą grę mogę wypróbować.
Dodatkowo też pragnę poinformować, że ze względu na lato i moją nienawiść do tej pory roku, nie za bardzo ruszam się z domu, a jeśli już do chłodzę się pod drzewem w lokalnym parku. Niestety, ale przegrzewanie się jest niekorzystne dla mojego samopoczucia. Z tego też tytułu nie za bardzo mam okazję biegać i zwiedzać okolicę (co pewnie nadrobię w chłodniejszym okresie), więc będę się skupiał na grach, bo mój komputer (chwała mu) lepiej znosi ciepłotę ode mnie. Pragnę w tym miejscy podziękować osobie, które zarekomendowała mi genialne chłodzenie do niego. Chwała Ci!
Miałem taki zamiar pisać raz o grach, raz o czymś innych i do tego będę się próbował stosować, ale nie obiecuję. No chyba, że ktoś lubi mój sposób marudzenia. Wtedy mogę sobie pomarudzić i pojęczeć w zgrabnym, poetyckim stylu.
A Wam, dobrzy ludzie, życzę chłodu w upalne dni i niesłodzonych napojów (chyba, że wolicie słodzone).
Światem powoli zawłada nowa aplikacja zwana Pokémon Go. Ludzie w różnych przedziałach wiekowych wybywają z domów, aby polować na niesamowite stworzenia, jakimi są Pokemony. W końcu każdy, kto w młodości oglądał tę kreskówkę, marzył o tym, by mieć takie stworki na własność.
Jest to niesamowita niesamowitość tego świata, jak wszystko w przeciągu chwili się zmienia. Naprawdę. Moja okolica była dosłownie wolna od dzieci. One tu są, mieszkają obok. Można je zobaczyć i usłyszeć w momencie, gdy wracają ze szkół albo jadą gdzieś z rodzicami. A dziś, po godzinie dwudziestej dzieciaki chodziły z telefonami i szukały Pokemonów, biegając od lokalnej areny poprzez uliczki mieszkalne, zbierając stworki ukryte na mapie. To było dosyć dziwne doświadczenie widzieć dzieci będące dziećmi, które się bawią. Od dawna nie widziałem dzieci powyżej dwunastego roku życia, które nie grałyby wielkich dorosłych, a teraz te same dzieciaki jarają się jak choinka w święta, kiedy złapią jakiegoś rzadkiego Pokemona.
Wiem, że ta gra niesie zagrożenia. W końcu już słychać było o napadach na ludzi krążących po ulicach, było słychać o idiotach, którzy rzucali telefonami, aby złapać Pokemona. Jak wiadomo w końcu idiotów nie sieją, a sami się rodzą, a źli ludzie są źli, bo dobrzy na to pozwalają i nie karają złych za łamanie ustalonych praw. Nie uważam gry za złej – może być jedynie niedopracowana, ale można w końcu łapać Pokemony, czytać o nich ciekawostki i szukać wzrokiem na mapie, gdzie kryją się kolejne. Należy jednak pamiętać, że rzeczywistość jest mniej przyjazna niż w grze, bo nawet jeśli Pokemony to urocze, cyfrowe potworki, to ludzie są już prawdziwymi potworami i potrafią popsuć każdą zabawę, nawet tę najlepszą.
Mój mały zbiór Pokemonów
Bawmy się, ale róbmy to z głową i zwracajmy uwagę na otoczenie, czy na przykład nie lezie ktoś za nami, kto chce zrobić nam coś gorszego niż zdobycie Pokemona przed nami.
Robię postępy w grze, bardzo powoli i mozolnie, no bo przecież trzeba pobiegać tam, gdzie niekoniecznie trzeba. Trzeba też powskakiwać w miejsca wszelakie i narobić bałaganu, powkurzać się na przeciwności losu i pogryźć ze strażnikiem. No i są widoki, na które chce się popatrzeć. Ciężki jest żywot niepoważnego gracza, który zamiast przejść grę i wydać wyrok odnośnie jakości tejże gry, to lata po całym świecie, włazi wszędzie, marudzi i bawi się jak gimbus na wycieczce szkolnej. Przypominam jednak, że ja się dobrze bawię bez względu na okoliczności; nawet w nudnej grze znajdę powód, by się śmiać.
Motywem przewodnim tego wpisu będzie mój postęp w grze. Otóż poza tym, że trochę lepiej wychodzi mi kontrola postaci i nie zaliczam już takich dzikich driftów na koniu, by wypaść poza mapę, opanowałem także wykorzystywanie niedoskonałości gry na mój użytek. Tak, gra ma swoje niedoskonałości, bugi, czy też inne wady, ale ile radości one potrafią dać. Wszakże niektóre gry dzięki temu żyją.
Motywem przewodnim mojej zabawy było “gdzie mnie nie wpuszczą, tam wskoczą” (jak w tytule zresztą). Jak się okazało tam gdzie nie można wejść, można wskoczyć. Bardzo ambitne stwierdzenie, ale korzystam z tego w grze nadmiernie.
Ogólnie rzecz biorąc w grze posunąłem się trochę do przodu. Nauczyłem się trochę o umiejętnościach, które można ulepszać (np. wydłużać ich czas działania albo wzmacniać efekt). Fakt faktem, takie cuda trzeba raczej znaleźć niż kupić, ale zdecydowanie są warte zachodu.
Dowiedziałem się też o zaklęciach przywoływania różnych dziwnych stworów!
Dzięki temu dorobiłem się przyjaciela. Nazywa się Octogron. Jakby przeczytać to tak po polsku to wychodzi jakaś octowa kiść dziwnych owoców. Dalej źle się czuję, dalej mój mózg pracuje na wysokich obrotach, jeśli chodzi o wymyślanie dziwnych rzeczy…
Octogron dobrze sprawuje się w walce, chociaż między nim, a przeciwnikami jest spora różnica. I dobrze odciąga uwagę, gdy ja się bezpiecznie chcę ewakuować, bo zdecydowanie nie na moje nerwy jest taka batalia. I nie ma spodni. Widać to ważne dla chorego człowieka…
Co do walk w grze to wspominałem w poprzednim wpisie o duchach. Pojawiają się one nocą w miejscach, gdzie zabiło się przeciwnika. Co się stanie, jeśli zabijesz szkielet nocą? Proszę spojrzeć na to:
Duch szkieletu, proszę państwa…
Mózg mi wysiadł w tym momencie. Gra rządzi pod względem mocarnej nielogicznej logiki, która w niej panuje. To jest najlepsza rzecz, zaraz po driftach na koniu.
Skoro jesteśmy przy koniach to był jeszcze motyw, że łażąc sobie tu i ówdzie, zgubiłem się. Tak, mając dosyć dokładną mapę w grze, potrafiłem się zgubić. Dodatkowo jeszcze zgubiłem (znowu) konia, znalazłem innego i tego też zgubiłem. Jestem zdolną i kreatywną jednostką, więc w sumie to się tego po sobie spodziewałem. Jednakże przy tych wędrówkach odkryłem coś, co miało być nagrodą za moje męki. Wierzchowiec ten był spełenieniem moich piekielnych wymagań, a i patatajowanie na nim było przyjemniejsze.
Octogron za bardzo zaprzyjaźnił się z kozą górską
To chyba jedyny wierzchowiec, którego jeszcze nie zgubiłem (w sumie to nie będzie zgubiony, póki go nie zgubię, więc chyba logiczne). Zdecydowanie byłoby mi go szkoda.
Dodatkowo nauczyłem się tratować na koniu! To jest świetna zabawa! Do momentu, aż znalazłem wioskę wymarłych krasnolodów i teraz mogę mieć pewność, że są na stałe wymarli. Hamulce ten koń ma, niestety, kiepskie i nim się zatrzymałem to połowa witających mnie krasnali leżała twarzą w trawie. Chociaż w sumie witali mnie toporami i mieczami, więc można powiedzieć, że odwzajemniłem przywitanie.
Poniżej kilka widoków z gier. Gra, chociaż jest bardzo stara, potrafi zadziwić swoją prostotą. Albo po prostu tęskno mi do tych dawnych czasów, kiedy gry miały po prostu swoisty klimat.
Wracam do grania. Wciąż jest tyle do przejścia. A wam niech szkielety nie zamieniają się w duchy nocą!
W ostatnim wpisie byliśmy na gorącej planecie zwanej Merkurym. Wciąż miło wspominam tę podróż, pomimo lekkiego zawodu. Z racji faktu, że lubię ciepłe klimaty, gdzie raczej nikogo nie będziesz się spodziewać, to postanowiliśmy pojechać na wycieczkę w moje rodzinne strony, czyli do piekła. Plan był prosty: jedziemy zwiedzać zamek wielkiego i wspaniałego Anu, który to żył sobie i umarł, a teraz dzikie hordy (czyli my) penetrują jego włości, aby przeżyć przygodę.
Pamiątkowe zdjęcie ze statku
Aby dostać się do zamku, trzeba było znaleźć statek zwany Hell Boat. Nie było to trudne, chociaż zajęło nam to dłuższą chwilę, bo modyfikacja gry, która była na serwerze, była trochę starsza niż być powinna i początkowo nie oferowała możliwości odwiedzenia Anu. Po aktualizacji moda wywaliły się pewne ważne ustawienia, których naprawienie zabiło serwer Minecrafta na chwilę. Po krótkiej reanimacji wróciliśmy jednak do gry i wybraliśmy się szukać statku, który znaleźliśmy bardzo szybko.
Prawie jak żetony na przejazd kolejką
Aby statek zaczął działać, musieliśmy położyć cztery prastare figurki wokół posągu. Oczywiście nim znaleźliśmy właściwą kombinację to ja zdąrzyłem się zestarzeć dwa razy. Myśleliśmy, że statek po protu popłynie, a tu stała się rzecz niesłychana…
Posąg postanowił zostać kulą disco
Posąg postanowił zrobić coś dziwnego. A dokładniej rzecz mówiąc wybuchł nam w twarz, aż zabolało.
W jego zgliszczach wyrósł portal, w który bez myślenia się wpakowaliśmy. Zostaliśmy przeniesieni pod zamek, który imponował rozmiarem i wyglądem, chociaż po lewej stronie chyba zabrakło architektowi terenu i musiał nieco gruntu dobudować.
Pamiątkowe zdjęcie przed zamkiem
Jako, że byliśmy na lewitującej platformie, szybko zbudowaliśmy most na drugą stronę i polecieliśmy zwiedzać zamek. Nim dotarliśmy do wejścia, zdąrzyłem zezłościć ochroniarza budynku, bo gapiłem się bezczelnie przez okna, a to się chyba komuś nie spodobało.
Oczywiście doszło do walki, ale wiadomo, kto wygrał. Ochroniarz był po prostu bez szans. Nie zadziera się z dzikimi turystami ciekawskimi świata!
Wdarliśmy się do zamku gotowi, by zwiedzać i podziwiać. Wnętrze zamku również imponowało, jednakże było strzeżone przez psich ochroniarzy i co rusz musieliśmy tłuc ich po głowach, a co dwa kroki coś nam wybuchało przed twarzą i musieliśmy tłumaczyć niewerbalnie, że my tutaj zwiedzamy i lepiej dla nich, jeśli się odstosunkują od nas w trybie natychmiastowym.
W końcu, po wybuchnięciu chyba wszystkiego, co można było wybuchnąć, dotarliśmy do miejsca, gdzie czekał na nas zakonserwowany Anu. Wystarczyło go tylko obdarować skarabeuszem i drań powinien przyjść nas przywitać. Taki był plan, ale Anu musiał po swojemu…
Pamiątkowe zdjęcie z zamkniętym Anu (przytulasy!)
Jako diabeł poczułem się urażony takim piekielnym brakiem manier wobec istoty piekielnej jaką jestem, więc postanowiliśmy pokazać Anu, że czasy się zmieniły i bycie wredną, piekielną świnią (to chyba jest świnia?) nie gwarantuje już sukcesu w życiu.
Walka była ciężka, ale wesoła. Zostałem zamurowany, zraniony przez kolce, które wysunęły się z ziemi, mało co nie wpadłem do lawy i jeszcze do tego Anu zaczął sobie latać, a ja, łuk i celność to trzy rzeczy, które nie mają ze sobą nic wspólnego. Jednakże padł martwy, a jego mroczna dusza powróciła do sarkofagu.
Anu zginął z naszej ręki w sumie trzy razy (praktyka na żywo powiedzenia zabić, wskrzesić i zabić jeszcze raz). Chcieliśmy się dostać do jego pokoju ze skarbem, więc dwa razy zginął, a my szukaliśmy teleportu. Za trzecim razem wiedzieliśmy (bo doczytaliśmy), że trzeba kliknąć ciało martwego świniaka nim zniknie. Także można powiedzieć, że dostał od nas nauczkę z nawiązką.
Sekretny pokój ze skarbem
W pokoju było to, czego potrzebowaliśmy: pradawny zegar, który miał nam umożliwić podróż w czasie. Szczęściu nie było końca! Zabraliśmy zdobycz i postawiliśmy nowo zbudowaną maszynę czasu w naszym pięknym i jakże symetrycznym domku. W końcu drzwi do świata dinozaurów miały zostać przez nas otwarte! Klucz w postaci zegara trzymałem w mej pikselowej ręce.
Jak gdyby ktoś nie wiedział jak wygląda profesjonalna maszyna czasu…
Czekaliśmy cierpliwie, licząc sekundy do końca, kiedy maszyna czasu da nam znak, że to już teraz, że możemy wybrać się do świata, gdzie rządzą dinozaury, a nasza siła będzie leżeć w tym, jak wykorzystamy naszą inteligencję przeciwko nim. Miałem przed oczyma ten widok, kiedy stajemy na nowym, nieodkrytym lądzie i wędrujemy pośród istot mniej lub bardziej przyjaznych, powoli skłaniając je do uznania naszej potęgi: nauki i technologii. Widziałem nowe, nieznane dotąd okazy dinozaurów, które mógłbym zabrać ze sobą i zostawić na mojej rajskiej wysepce.
Tyle nowych rzeczy do poznania, tyle dinozaurów do oswojenia!
Jednakże, nie było to nam dane…
Mod nie ma jeszcze tego elementu gotowego, więc pozostał nam tylko słodki smak przygody na ustach wraz z goryczą rozczarowania.
Jednakże cierpliwi będą nagrodzeni, także czekam, aż w końcu magiczne drzwi otworzą się przede mną na oścież, a ja wkroczę w nową krainę i zdobędę ją w imię wiedzy i
nauki. Ta przygoda będzie kontynuowana.
Korzystając z faktu, że na Steamie panują promocje (prawie 13.000 gier w przecenie), postanowiłem zakupić sobie (i nie tylko sobie) kopię gry Dying Light: The Following – Enhanced Edition (rok wydania Dying Light: 2015). Zakupiony przeze mnie zestaw zawiera podstawę gry oraz wszystkie obecnie wydane dodatki. Twórcami gry jest Techland – polska firma, która stworzyła między innymi Dead Island i Dead Island: Riptide, a wydawcą jest, ku mojemu zaskoczeniu, Warner Bros. Interactive Entertaiment Inc.
Postaram się nie zdardzać fabuły (chociaż robię to w tym wypadku z bólem serca) i skupić się na moich przeżyciach i ciekawych aspektach gry.
Powiem wam, że nie lubię nawalanek, nie lubię gier, w których jest masa durnych zombie chodzących bez celu i reagujących ewntualnie, jak na nich spadniesz. Dlaczego więc zakupiłem Dying Light? Bo ma klimat. Obejrzałem sobie na Youtube parę interpretacji dodatku to gry – The Following – w wykonaniu zawodowych bądź mniej zawodowych graczy i się po prostu zakochałem w prostoście całego mechaniczmu gry i jej fabule. Prostota polega na tym, że musisz przeżyć, jednak skomplikowaną sprawą wydają się już zombie. Te najprostsze są łatwe to ubicia. Jednakże to nie jedyny typ zombie. Są takie, które poruszają się szybko i włażą za tobą na budynki, inne zmiotą cię wielgachnym młotem, a jeszcze inne oplują czymś niezidentyfikowanym. Są też takie, które wybuchają żółto-czerwoną mazią. Uwielbiam je.
Kocham surwiwale i ta gra właśnie mi to daje – tylko w nieco zmienionej formie. Owszem, nie muszę jeść i pić, aby żyć, chociaż gra umożliwia zjedzenie wszelkich maści batoników energetycznych i chałw (w celu odnowy życia oczywiście). Mam za to wielki i szeroki zasób Planów (Blueprints), dzięki którym mogę tworzyć od apteczek po wymyślne połączenia stołu od nogi z gwoźdźmi, taśmą i baterią w postaci broni siecznej z możliwością porażenia kogoś prądem. Muszę również uciekać, bo to, że zmodyfikowanym kluczem francuskim mogę sieknąć kogoś w chwilę, nie oznacza, że pójdzie mi tak łatwo z hordą zombie, która zaraz się zbiegnie, aby mnie zeżreć.
Z fabuły zdradzę wam tylko, że panuje wirus, który zamienia ludzi w zombie (no tego ciężko będzie nie wiedzieć w szczególności, że pierwsze minuty gry będą o tym). Lekiem hamującym rozwój wirusa jest Antyzyna, którą zrzuca przelatujący od czasu do czasu samolot. Lek ten pozwala nie przemienić się w zombie (przynajmniej na dłuższą metę), ale jego ilość jest bardzo mała, ponieważ zrzuty są często przejmowane przez bandytów. Nie powiem wam, kim jest wasza postać i jak się tam znalazła: ważne jest to, że dołącza do grupy ocaleńców, którzy walczą z przeciwnościami losu, by przetrwać każdy dzień, a naszym zadaniem jest wtopić się w tłum i pomagać jak tylko się da. Czy to przez sprawdzanie, czy komuś coś się nie stało, czy poprzez obdlokowywania różnych, bezpiecznych miejsc na mapie.
Gra idealnie pokazuje horror takiej apokalipsy: wyobraźcie sobie, że tam wokół biegają dzieci, które nie rozumieją tej sytuacji albo rozumieją ją za dobrze. Jedne liczą, że na to, że ich rodzice wrócą, inni wiedzą, że z tego piekła nie ma odwrotu.
Aczkolwiek grze nie brakuje humoru i co chwila rozwesela ukrytymi Easter Eggami.
Bardzo mi się podoba to, że można grać z innymi graczami. Ostatnio zawiodłem się na jednej z ulubionych gier, że multiplayer się wywala, ale mam nadzieję, że kiedyś to poprawią. Dying Light oferuje rozgrywkę z innymi graczami, która działa! Niestety LAN nie działa (z tego, co wyczytałem to z tego powodu, iż ludzie grali używając nielegalnych kopii i póki co zablokowano tę możliwość), także tłukę się po Steamowych serwerach, które póki co działają stabilnie.
Mój towarzysz Ninja Smok, który ledwo przetrwał psychicznie prolog, by móc się ze mną połączyć
Grając razem jest zawsze łatwiej, ale jest też i śmieszniej, bo przecież nie trzeba cały czas grać na serio. W końcu chodzi o dobrą zabawę.
Tak, tak, horda zombie za oknem, trzeba bronić niewinnych ludzi, ale żeby tak na masakrę bez dobranocki…?
Można też wykonywać za siebie zadania, jak na przykład otwieranie zamkniętych drzwi wytrychem.
Trochę nie trafił w dziurkę od klucza, ale generalnie to dobrze mu poszło – jakoś przez ścianę te drzwi otworzyłKoleś, kiedy zobaczył, jak Smok otwiera drzwi, poczuł natchnienie.
Dużo w tej grze jest też elementów zręcznościowych. No dobra – cały czas wskakujesz na wszystko (i wszystkich), aby tylko cię coś nie zeżarło. Również dotarcie do cennych przedmiotów (potrzebnych na przykład do ulepszeń) wymaga gimnastyki i wspinaczki. Potrafi to zmęczyć zwłaszcza, że postać nie zawsze się łapie krawędzi budynku i czasem kończysz w środku kółeczka uformowanego przez zombie, a niekiedy jakiegoś po prostu zdeptasz, a dalej to już jest prosty schemat – biegniesz przed siebie jak najdalej od zgromadzenia.
Co sądzę o grze? Przeszedłem jedynie prolog i kilka misji pobocznych wraz z moim towarzyszem niedoli. Jestem całkowicie nią podjarany, bo to jakaś świeżość w moich zasobach growych i niecierpliwie czekam na jej kontynuowanie. Wciąż czeka mnie wiele wędrowania, wspinania, szukania i masakrowania, ale czuję, że nie będę zawiedziony.
Poniżej kilka screenshotów z tego, co zdążyłem już zobaczyć.
Zamierzam nagrać trochę ekscesów z gry i zmontować w jeden film te najlepsze ujęcia oddające całą zabawę, jaką ma się grając w Dying Light. A póki co wracam do gry! Niech zombie was nie dosięgną!
Wielu z nas w młodości lubiło dinozaury. Takie duże, fajne “cosie”, którego oglądało się chociażby w Pradawnym Lądzie i wydawałoby się, że gdyby pojawiły się w dzisiejszym świecie to byłyby najlepszym przyjacielem każdego. Ja wciąż je lubię, nie wyleczę się z tego. W szczególności, że jednego dnia odkryłem grę, która nazywa się Ark: Survival Evolved. Jest to gra, w którą można grać zarówno samemu bądź na serwerze z innymi graczami. Jako, że jestem mrukiem, zacząłem moją historię samemu i bardzo mocno się wciągnąłem.
Historia zaczyna się prozaicznie prosto. Budzisz się prawie nago na plaży. Wokół ciebie jedno wielkie nic poza tą nieszczęśną plażą, a ty nawet spodni na tyłku nie masz. Na szczęście dosyć szybko coś mnie zeżarło, więc nie zdążyłem nawet zmarznąć, ani zawstydzić się brakiem porządnego odzienia. Drugie podejście było łatwiejsze. Zorientowałem się w tym, że mogę zbierać różne rzeczy i robić z nich narzędzia. Taki typowy surwiwal. Nim jednak zauważyłem, że różne typy narzędzi potrafią pozyskać różne rodzaje surowców z jednego materiału, minęło sporo czasu, a ja, żeby np. zebrać strzechę, nawalałem w drzewo pięścią ile się dało. Raz się w ten sposób zabiłem. Gdyby dawali medal za głupotę to miałbym ich już dwadzieścia.
Wracając jednak do mojej historii… Gra to typowy surwiwal. Z każdym wbitym poziomem otrzymujesz punkty engramu, za które wykupujesz “przepisy” na wszelkiej maści rzeczy: od ogniska do pistoletu. Każde ulepszenie ma swoją cenę, jak i wymagany poziom, aby go kupić (no bo głupio byłoby biegać z karabinem już od samego początku). Oczywiście obowiązuje też piramida ulepszeń, tzn. aby odblokować ścianę z drewna, musisz wpierw odblokować ścianę ze strzechy.
Zacząłem od domu ze strzechy. Byłem jak jedna z trzech świnek w lichym domku. Kiedy nadszedł wilk, a dokładniej rzecz biorąc Tygrys Szablozębny, mój domek został zdmuchnięty w chwilę (a ja zostałem zeżarty). Nieważne, to tylko gra. Punkty doświadczenia dostaje się za wszystko, nawet za samo stanie w miejscu, więc pierwsze poziomy wbija się dość prosto. Dosyć szybko dorobiłem się wystarczająco punktów engramu, by zacząć budować drewniany domek. Ten okazał się nieco odporniejszy na tygrysa szablozębnego, ale Brontozaur, którego przypadkiem wkurzyłem (żebym jeszcze wiedział jak), okazał się, bądź co bądź, silniejszy niż moja chatynka. Znowu byłem bezdomny, a do tego zadeptany przez stepującego wielkoluda.
Wziąłem się wtedy za siebie i zrobiłem kolejny upgrade domostwa. Wkroczyłem w erę kamienia łupanego i czułem się w mojej chatce bezpieczny. Dosyć szybko dorobiłem się łóżka i paru domowych przyrządów, więc było mi jak w raju. Tylko stepujący Brontozaur łaził mi po dachu i dziękowałem niebiosom, że to gra, bo bym został pełnoetatowym naleśnikiem bądź inną mokrą plamą. Swoją drogą ten Brontozaur okazał się też bardzo pomocny, bo odganiał mi większe drapieżniki póki coś go nie zeżarło.
W międzyczasie uczyłem się, jak grać, więc z czasem przypadkiem odkryłem, że dinozaury można oswajać. Fakt faktem, że ja nauczyłem się tego w brutalny sposób, bo przypadkiem pozbawiłem przytomności Dodo. Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, kiedy okazało się, że Dodo pobite do nieprzytomniści i nakarmione jagodami będzie twoim zwierzątkiem. Technikę oswajania poszerzyłem o środek nasenny, który przynajmniej trochę złagodził moje metody i zwiększył przeżywalność moich zwierzątek.
W niedługim czasie miałem pełno Dodo, które pełnią w grze rolę kury. Dają jajka, dużo jajek i do tego często. Do tego śmiesznie człapią i każdego smutnego dnia pocieszałem się tym ich człapaniem. Dzięki nim nie musiałem polować tylko żywiłem się jajkami. Przynajmniej do momentu, kiedy odwiedził nas Tyranozaur, a dzielne kuraki, widząc, że gigant próbuje mnie zjeść, rzuciły mi się na ratunek. To był najśmieszniejszy i zarazem najsmutniejszy widok w tej grze, kiedy armia Dodo człapała pośpiesznie w stronę T-Rexa, aby go powstrzymać. I padał jeden po drugim do momentu, aż zostałem sam bez moich pokracznych milusińskich. T-Rexa udało się odciągnąć (ciężko było z nim walczyć, kiedy moja najlepsza broń to bardzo łamliwe włócznie), ale Dudusiątek już ze mną nie było.
To był ten moment, kiedy jeszcze bardziej chciałem ulepszyć moje schronienie. Stworzyłem mocny kilof i rozbijałem skały zawierające metal, który, po przetopieniu w wielkim piecu, użyłem do zrobienia mocniejszych, metalowych ścian. Niestety moja miejscówka okazała się jakaś trefna, bowiem zaczęło roić się tam od T-Rexów i innych drapieżników. Wyruszyłem więc w świat i odnalazłem idealne miejsce, gdzie na szybko postawiłem kamienne domostwo, a wokół zacząłem stawiać metalowy mur. Miejsce to miało idealną lokalizację między wielkimi skałami, co pozwoliło oszczędzić mi na materiale i odkąd się tam przeniosłem, nic mnie nie dręczyło (i nie odnotowałem tragicznej śmierci żadnego Dodo).
Szybko się rozbudowałem i ulepszałem, co się da. W pewnym momencie kamienny domek stał się niczym artefakt poprzedniej epoki w moim dziwnym świecie. Nie pasował tam ani trochę, a jednak szkoda mi go było burzyć.
Po lewej zbiorniki na wodę, płonący budynek oraz wszelkiej maści fabryki; na prawo stara chatynka, która pierwotnie pełniła funkcję tego po lewej tylko w dużo mniej wydajnym stopniu
Wnętrze nowego budynku zawierało wszystkie sprzęty potrzebne do wyrobu coraz to lepszych materiałów oraz wielki skarbiec na cenne surowce, dzięki którym budowałem moje metalowe miasteczko.
Mając bezpieczne lokum i “ciężki sprzęt”, mogłem spokojnie latać po świecie i łapać dinozaury.
W grze jest ich masa, więc nie wiem, ile zajmie złapanie ich wszystkich. Niektóre łapie się prosto, nad innymi trzeba bardzo mocno popracować, a inne to są na tyle uparte, że musiałem podchodzić do tego kilka razy.
Dinozaury można nazywać, więc mam armię Duddil, Dodołaków, Dudusiów i Dudusiątków, Raptora Kangurka i dwa okazy Paracerathium nazwane Paracetamol i Paracetamolka. Jest też T-Rex Yoda, wszelkiej maści Maupki i Wielkie Stopy, Ogórki, Pomidory oraz Złe i Duże Ktosie. Jakby ktoś kiedyś nie wiedział, jak dziecko nazwać, to służę pomocą.
Mógłbym się o elementach gry rozdrabniać na atomy, bo jest ich bardzo dużo i są dosyć ciekawe i dopracowane, ale tego nie zrobię. Na pewno nie w jednej notce, bo musiałbym napisać jakiś trzystustronnicowy poradnik, a to nie miałoby kompletnie sensu. Wolę formę, że tak to ujmę, “rozrywkową”, gdzie opisuję, co mi się przydarzyło jako przykład dlaczego gra mi się spodobała. Poza tym mam w zamiarach opisać poszczególne dinozaury i porównać jak fakty są przedstawione w grze. Tak: ta gra prezentuje poszczególne zachowania dinozaurów: dla przykładu Raptor atakuje i ucieka, przez co ciężko z nim wygrać (aczkolwiek jest to możliwe). Kompsognaty z kolei są ciekawskie i biegają za tobą, patrząc co robisz do momentu, aż jest ich za dużo i zaczynają przejawiać agresywne zachowanie. A to tylko dwa z wielu dostępnych dinozaurów w grze.
W następnym wpisie dotyczącym tejże gry dorzucę trochę ciekawostek o surwiwalu i rozpiszę się nieco o zachowaniu Dodo. A póki co życzę wszystkim miłego dnia z dala od wszelkich złych T-Rexów.
Miałem zagrać w Two Worlds (data wydania: 2007), więc jak tylko grę ściągnąłem, zabrałem się za eksplorację fabuły i świata stworzonego przez Reality Pump Studios. Gra została przeportowana na Linuxa przy użyciu wina i chodzi zadowalająco dobrze.
Szczerze mówiąc grę zaczynałem 3 razy, bo za pierwszym razem biegałem po pierwszej (jakże dużej) lokacji i nie wiedziałem, co mam zrobić, a informację o tym, co mam zrobić, tak lekko mówiąc, zignorowałem. Za drugim razem w tak kreatywny sposób pozbyłem się całego zasobu gotówki, że to nadawałoby się na scenariusz jakiejś żenującej komedii, a jak odrobić straty to pojęcia nie miałem. Ale o tym rozpiszę się później.
Proszę wziąć pod uwagę, że cały ten wpis jest poświęcony grze Two Worlds i może zdradzić wam nieco fabuły gry. Obiecuję opisać moje przeżycia i odczucia w taki sposób, aby jak najmniej popsuć radości z grania tym, którzy będą chcieli zagrać.
Zacznę od tego, że gra jest intrygująca. Na początku pojawia się motyw ucieczki i pogoni, ale twórcy nie mówią nam, kto nas goni i po co. Jesteś ty – główny bohater i twoja siostra oraz tajemnica tego, skąd jesteście, dokąd zmierzacie i kogo wnerwiliście. Oczywiście pogoń porywa siostrę, a ty miesiącami jej poszukujesz, trudniąc się zawodem łowcy nagród. Pierwsza misja połączona jest z twoim zawodem i ma ci naświetlić sposób poruszania się postacią.
Wyrzuć więc zatem całą logikę za okno, ta gra rządzi się swoimi prawami. Spacją wchodzisz w interakcję ze wszystkim, za pomocą E skczesz. Wszyscy gracze już wiedzą, że będzie ciężko, ale do tego da się przyzwyczaić. Ale to i tak nic. Pod prawym przyciskiem myszy znajduje się magia, zaklęcia magiczne, czy jakkolwiek by to określić, ale również i przewijanie dialogów. I to był mój największy problem przez pierwsze 30 minut gry. Nie wiem czemu, ale uparłem się, że konwersacja z mieszkańcami wiosk odbywa się za pomocą prawego przycisku myszki i raz po razie ładowałem kule ognia w moich rozmówców na początek rozmowy. W ten sposób cała wioska nienawidziła mnie w przeciągu 5 sekund i domagała się haraczu za każde moje przewinienie (nie rozumieli, że w moich stronach tak się rozmowę zaczyna – ogniem w twarz, by było miło, ciepło i przyjemnie). Tak właśnie pozbyłem się wszystkich pieniędzy.
Są też przyciski jak na przykład I, gdzie lądujesz w plecaku i masz stamtąd dostęp do umiejętności, mapy, ekwipunku, magii i reputacji…
Prawo. W grze panuje surowe prawo, jak można zauważyć. Atakowanie wszystkich jak leci nie wchodzi w rachubę. Włażenie komuś do domu też nie. Każda kara ma za zadanie odebrać ci jak największą ilość gotówki, zaokrąglając ją do pełnej liczby (np. masz 5.249 to kary płacisz 5.000).
Oczywiście masz prawo nie płacić, ale musisz wtedy opuścić miasto. No i zawsze możesz się wykłócać, ale w przypadku tej gry nie polecam tego robić, bo i tak skończy się to źle. Dla ciebie, oczywiście.
Ciekawym aspektem gry są konie. Strasznie ciężko je prowadzić, non stop ładują się na wszelakie kamienie, górki, a raz nawet koń pacan wbił mi się w tekstury. Skończyło się tym, że dostałem się do miasta, do którego wejść można tylko jedną bramą, otwieraną od zewnątrz. Dobrze, że twórca stworzył kamienie teleportacyjne i mogłem wyjść z miasta, by otworzyć bramę i poruszać się w miarę swobodnie (ja to wszystko robię od końca).
W grze są również wyżej wspomniane teleporty, ale też i wszelkiej maści monumenty, przy których odradzasz się po śmierci bądź odnawiasz utracone życie. Jak również widać na screenshocie teleportu, zrodził się duch orka, którego wcześniej tam utłukłem. Dzieje się tak tylko w nocy. Ale nie narzekam, exp to exp bez względu na to, czy żywy, czy martwy.
Skoro wszystkie aspekty mechaniczne gry omówiłem, pora na fabułę. Osobiście jest dla mnie intrygująca, choć ktoś już zauważył, że sporo gadają jak na starego, klasycznego RPGa. Nie przeszedłem jeszcze gry, by stwierdzić, czy warto grać dla fabuły, czy nie, zresztą jest to trudny temat, ponieważ ja mogę lubić inne rzeczy niż wy. Uważam jednak, że każda gra zasługuje na szansę. Kiedyś w końcu uważałem, że Minecraft to nieciekawa gra, a dzisiaj jest to mój symulator wszystkiego.
A póki co wracam do grania – być może opiszę moje odczucia, gdy grę przejdę i wydam ostateczny werdyk.
Minecraft zadziwia swoimi modami. W poprzednim wpisie o Minecrafcie pomyliłem się z ich liczbą. Nie jest ich tysiące. Ich liczba ograniczona jest kreatywnością twórców, a ta zdaje się być studnią bez końca. Za niektóre mody podziękuję, za inne się wścieknę, ale wciąż mam szacunek za włożoną w nie pracę.
Dzisiaj skupię się na kilku modach, a dokładniej Galacticraft i jego addonach (czyli dodatkach do modyfikacji). Galacticraft umożliwa wędrówkę i eskplorację wygenerowanego świata (a dokładniej planet w naszym układzie słonecznym, a nawet tych poza nim).
Także postanowiłem odwiedzić planetę najbliższą Słońcu zwaną Merkury. Przygotowania były czasochłonne. Trzeba było wszak zaopatrzeć się w rakietę (a nawet dwie, bo nie leciałem sam) oraz narzędzia tworzące tlen (w grze jest to Oxygen Collector, Compressor i Bubble Distributor), mające za zadaniu zebrać tlen z rozłożonych liści wokół (tak, wiem, nieśmiertelna logika gier) i przemienić go w bańkę powietrza potrzebnego do przeżycia.
Ale pokolei. Jako wasz kosmiczny reporter, uwieczniłem całą wyprawę na Merkurego.
Podróż zaczęła się sprawnie, od wylotu w kosmos. Start odbył się bezproblemowo (na szczęście komuś tym razem nie popsuła się rakieta i nie spadł z powrotem na ziemie).
Przed startemNasz bezproblemowy lot (ktoś się pośpieszył i wystartował pierwszy)
Lądowanie również odbyło się bez problemów.
NASA może się schować przy takiej technologii
Merkury nie jest przyjazny turystom o tej porze roku. Szczerze mówiąc w ogóle nie jest. Jest tam tylko bezlitosny, parzący żar pochodzący wprost z jasnego słońca, które świeci ci w oczy.
Aż w oczy piecze…
Na szczęście jednak mieliśmy ochronne kombinezony, które nie pozwoliły temperaturze popsuć nam wyprawy.
Profesjonalny sprzęt profesjonalnego astronauty
Poza słońcem, była też przeogromna pustka. Absolutne zero. Żadnego komitetu powitalnego stworzonego z potworów, żadnej pocztyczki na początku, żadnego wybuchu Creepera. Nic tylko jedna wielka samotność zawieszona między słońcem, a nicością (i Wenus).
W tle widać Wenus
Nierażeni jednakże przeciwnościami losu, zaczęliśmy budować naszą bazę wypadową na tejże planecie. Wykorzystaliśmy panele słoneczne, by ze złowrogiego słońca zrobić naszego sprzymierzańca i przerobić jego żar na elektroczność.
Mając zasilanie, mogliśmy zacząć stawiać maszyny do produkcji tlenu.
Wokół bazy powstała bańka tlenu, która pozwalała nam się swobodnie poruszać bez kombinezonów, czy też utraty tak cennej rzeczy, jaką jest powietrze w zbiornikach.
Byliśmy gotowi na dalszą przygodę. Uzupełniliśmy tlen w zbiornikach i wyruszyliśmy na podbój Merkurego. Przeczesaliśmy całą jego powierzchę w poszukiwaniu dungeonu, gdzie tajemniczy stwór chronić miał istotnych dla nas rzeczy: rzadkich surowców i planów bardziej zaawansowanych statków kosmicznych, umożliwiających lot na dalsze planety (skąd one to miały?).
Nasze poszukiwania były oczywiście owocne. Znaleźliśmy zejście do podziemii.
A opuszczała nas już nadzieja…
Bez wahania wskoczyliśmy w ten piekielny wwiert. Czekało tam na nas wiele dziwności!
Te pochodnie się palą, chociaż tam nie ma tlenu!
Przebiliśmy się przez długie tunele i w końcu dotarliśmy tam, gdzie pieczarę swą miał tajemniczy potwór.
No co to może być!?
Oczywiście, tym potworem okazał się wielki creeper plujący w nas ładunkami wybuchowymi. Naszym zadaniem było je w niego odbijać. Nie było tak źle.
Ping pong z zielonym, kosmicznym ogórkiem
Ostatecznie pokonaliśmy maszkarę i, zabierawszy wcześniej klucz, ruszyliśmy w stronę komnaty ze skarbem, której nie było. No po prostu zapomniano chyba o nagrodzie dla nas za wysadzienie pana tego miejsca w powietrze. Zrozpaczni poszukaliśmy innego dungeona i w nim również nie było komnaty ze skarbem (było za to morze lawy, do którego mało co nie wpadłem).
Powróciliśmy więc na naszą bazę, aby zaplanować kolejną wyprawę, gdzie, miejmy nadzieję, nikt nas tak okrutnie nie oszuka i jednak skarby się znajdą dla nieustraszonych podróżników.
Moja pierwsza gra na Linuxie, która nie wymagała wina to Minecraft (data wydania: 2011), stworzona przez Mojang. Napisana w Javie gra do eksploracji świata i detonowania przerośniętych ogórków. Chyba prościej tego nie można opisać.
Minecraft budzi wiele kontrowersji, jedni ją lubią, inni nie za bardzo. Jedno trzeba przyznać: ta gra jest potężnym narzędziem zasilanym przez wyobraźnię fanów, którzy od początku istnienia tej gry, aż po dziś dzień stworzyli tysiące przeróżnych modów, z których korzystają gracze na całym świecie.
Mnie osobiście mody potrafią zmęczyć (obecnie gram na serwerze, który zawiera ich 110). Przyznam szczerze, że są zarówno ciekawe, jak i trudne. Lepsze bronie, czy sprzęty otwierają drogę do większych możliwości, ale czasem zrobienie ich zajmuje bardzo dużo czasu. Jeśli ktoś twierdzi, że mody to cheatestwo to bardzo się pomylił. One same w sobie eliminują możliwość oszukiwania.
Jednakże skupmy się na zwykłym Minecrafcie, jego wadach i zaletach.
Podstswową rzeczą jest to, że Minecraft zawiera różne “tryby” gry. Creative otwiera dostęp do wszystkich bloków w grze i pozwala na kreatywne spędzanie czasu w grze. Survival z kolei skupia się, jak sama nazwa wskazuje, na przeżyciu. Tryb Adventure dotyczy map tworzonych przez graczy, których celem jest fabuła bądź przygoda (jak np. mapy polegające na wydostaniu się z danego miejsca). Tryb ten uniemożliwia niszczenie niektórych bloków, aby gracz zmuszony był działać wedle ustalonej fabuły. Jest również tryb Hardcore, który jest niemal dokładnie taki sam jak Survival z tą różnicą, że zginąć można w nim tylko raz (na serwerze otrzymuje się bana, który może wygasnąć po pewnym czasie, a prywatna rozgrywka zostaje usunięta z komputera).
Gra oferuje również masę surowców, z których możemy pozyskać przedmioty potrzebne nam do przetrwania (zbroje, narzędzia, bronie). Wiadomym celem graczy jest uzyskanie ich jak najlepszej jakości (i zemszczeniu się na potworach).
Można by tę grę opisywać i opisywać, ale ja powiem w skróce: lubię Minecrafta za wolność i możliwość zrobienia ze światem cokolwiek, co się chce (można go wysadzić w trybie Creative).
Można budować niesamowite budowle. Albo niszczyć wszystko wkoło.
Można zabijać bossy (dostępne są obecnie tylko dwa bossy).
Można też po prostu świetnie się bawić (wraz z błędami gry).
To, co opisałem tutaj to podstawy podstaw, sam Minecraft jest bardzo rozbudowany, więc opisanie go zajęłoby stulecia (poważnie). Rozbiję moje “ochy” i “achy” nad nim na kilka notek, gdzie opiszę perypetię ze światem, potworami i moim głównym przeciwnikiem: modami (chociaż na powyższycg filmikach widać, że można się nimi świetnie bawić).
