Twoje królestwo, twój zamek, twoi poddani i najeźdźcy, którzy chcą ci to odebrać… Oto Kingdoms and Castles – urocza, prosta, a zarazem zajmująca gra polegająca na rozbudowie i obronie swojego miasta i zamku. Tytuł ten stworzyło i właściwie wciąż tworzy studio Lion Shield, bowiem pozycja ta znajduje się w ramionach tzw. Early Access.
Moje pierwsze królestwo powstało na spokojnych ziemiach – aby nauczyć się mechaniki gry wybrałem opcję bez przeciwników, bo choć odpieranie najazdów nie wiedząc, co się robi, to kusząca opcja, to jednak postawiłem na odrobinę strategii i nauki tego, jak budować swoje państwo. Tak to się robi, politycy!
Wpierw zaczynamy od budowy zamku – w końcu władca włości musi mieć gdzie swój szanowny zad usadowić. Główną ideą gry jest to, że aby budować budowle to trzeba mieć drogę przy miejscu budowy. Także każdą nową budowlę poprzedzała sieć dróg, po których nasi mieszkańcy mogli się poruszać. Potem mogłem spokojnie stawiać domy, aby ludzie mieli gdzie mieszkać oraz studnie, aby nie podpalali się za często. Szybko też zacząłem organizować pożywienie i nakazałem moim ludkom uprawiać rolę, aby mieli co jeść. W końcu głodni mogliby zjeść i mnie!
W niedługim czasie stawały kopalnie, targowiska, domy dla bogatszych, a nawet kościoły oraz pomniki króla i królowej. Znalazł się nawet pomnik małego rogacza, więc i książę Smoczyński wystąpił w grze. 😉
Ulepszyłem drogi do kamiennych i zacząłem inwestować w akwedukty (które akurat do niczego szczególnego mi się nie przydały). W międzyczasie wydobywałem żelazo i ulepszałem narzędzia, przez co moi poddani pracowali wydajniej. Podatki też nakładałem niskie zwiększając je tylko wtedy, kiedy było to niezbędne do dalszego rozwoju i mój lud kochał mnie ponad życie. Tak to się robi, politycy!
Chociaż długo nie grałem (raptem cztery godziny), to bawiłem się przednio! Rozgrywka była banalnie prosta, ale pozwoliła mi zrozumieć jak mam grać, aby się rozwijać. Następną mapę zacznę już z najeźdźcami i – jak się okazało po przejrzeniu listy aktualizacji – z portami i kupcami. Jestem niezmiernie ciekaw, ile wytrzyma moje piekielne państewko, gdy u bram stanie wróg. 😉
Jedyną przykrość, którą sprawił mi Steam to to, że coś się zwiesiło i większość screenshotów się po prostu nie zapisała. Mam nadzieję nadrobić to przy kolejnej mapie, aby pokazać wam stopniowy rozwój mojego królestwa.
A ja tymczasem wracam budować ostoję dla wszystkich istot mniej lub bardziej piekielnych. Trzymajcie za mnie kciuki!
To już ostatni epizod gry Life is Strange – najbardziej zajmujący, najdłuższy, najtrudniejszy, ale też – moim zdaniem – najciekawszy. Chociaż nie powiem: momentami czułem się zmęczony tematem, ale bywały też chwile, kiedy bawiłem się przednio.
Napisałbym, że nasza wesoła przygoda dobiega końca, jednak patrząc na to, co serwuje ostatni rozdział naszych zmagań z czasem, byłbym boleśnie okrutny dla Max. Dlaczego? Bo ona musiała przejść przez istne piekło, aby zakończyć tą zwariowaną historię.
Zostaliśmy porwani. Naszym porywaczem okazuje się ktoś zupełnie inny niż przypuszczaliśmy. Zwrot akcji był tak drastyczny, że aż poczułem się zdradzony przez tą postać. Po upokarzającej serii zdjęć, udaje nam się oszukać naszego oprawcę i, wykorzystując selfie zrobione na początku historii, uciekamy na sam początek gry. Tym razem jednak inaczej rozdajemy karty, co kończy się aresztowaniem naszego nowego podejrzanego. Udaje się nam również wygrać konkurs fotograficzny Everyday Heroes i lecimy do San Francisco obejrzeć prace wszystkich finalistów.
Delektując się swoim zwycięstwem, dostajemy telefon od Chloe, która przypomina nam o pewnej małej rzeczy, a mianowicie o tornadzie. Używamy naszego zwycięskiego zdjęcia, aby cofnąć się do momentu jego zrobienia i niszczymy je. Kończy się to tym, że nasze inne zdjęcia zostają spalone przez oprawcę i znowu siedzimy przypięci do krzesła… Na szczęście nasze “inaczej rozdane karty” dały nam przewagę i teraz, bowiem na ratunek przybywa nam poinformowana przez nas osoba.
To był najdurniejszy moment gry, bowiem nasz wybawiciel zginął chyba z dwadzieścia razy nim udało mi się mu pomóc w pojmaniu czarnego charakteru. Chociaż u mnie to norma, jeśli chodzi o przypadkowe uśmiercanie postaci pobocznych.
Nasza misja uratowania Chloe wciąż trwa. Musimy cofnąć się w czasie, aby kolejny raz zmienić przeszłość i ocalić przyjaciółkę. Jedyne zdjęcie mogące nam to umożliwić znajduje się w rękach naszego chłopaka (a może prawie-chłopaka). Dotarcie do niego to istna droga przez mękę, bo sztorm już się zaczął, a po ulicy biegają nasi znajomy – niespełnieni fotografowie – i co chwilę musimy ich ratować przed jakąś kretyńską śmiercią.
Aczkolwiek udaje nam się (bo co by to była za historia, gdyby nie wyszło) i wszystko zdaje się iść świetnie do momentu, aż odzyskujemy przytomność przy latarnii morskiej. Za chwilę znów odpływamy i albo trafiamy w jakieś zniszczone przez nas wymiary/alternatywne rzeczywistości, albo odbija nam od nadmiaru wrażeń. Krążymy po rozdartych rzeczywistościach, nieskończonych korytarzach szkoły oraz mamy omamy wzrokowe w łazience.
Ostatecznie docieramy do końca tego szaleństwa, aby wrócić do Chloe i podjąć już ostatnią, ale najważniejszą decyzję w tej grze.
Muszę napisać to w ten sposób: Life is Strange to bardzo dziwna, ciekawa i zajmująca gra. Z każdym kolejnym epizodem fabuła stawała się coraz bardziej intrygująca i coraz bardziej pokręcona. Do tego stopnia, że człowiek nie potrafił sobie odmówić ukończenia tej pozycji. Chociaż coś wydawało się pewne, to jednak los zmuszał nas do padnięcia na kolana i siłowania się z kolejną rzeczywistością, dającą nam się srogo we znaki.
Nie mogę tak po prostu powiedzieć, że Life is Strange mi się podobało albo nie podobało. Ten tytuł zdaje się być ponad takie terminy. Z jednej strony Chloe wkurzała mnie do tego stopnia, że chciałem ją cisnąć pod pociąg, z drugiej jednak ciężko było jej nie lubić, kiedy się ją lepiej poznało. Nie wspomnę też o tym, że ta pozycja to głównie interaktywna opowieść, której daleko do miana zwykłej gry, a co za tym idzie niektórzy gracze mogą mieć z tym problem. W końcu akcja w Life is Strange z pozoru nie jest tak dynamiczna, jak w podobnych tytułach.
Jestem zdania, że warto zagrać w pierwszy epizod, który jest darmowy i samemu zadecydować, czy jest ona warta waszej uwagi. Być może wam się spodoba i – tak jak mnie – wciągnie was na dłużej.
Po długiej przerwie powróciłem do świata Star Wars i ruszyłem w pogoń za Theronem, który od jakiegoś czasu działa mi na nerwy. Wszakże wiadomo, że jeśli Sith jest wyrozumiały, to tylko do pewnego momentu. A ja jestem już niedaleko wytargania go za uszy i przywiązania do statku, aby poobijał się trochę o asteroidy.
Naszą pogoń wspierają Chiss’owie – intrygująca rasa istot o niebieskich skórach i czerwonych oczach. Theron znajduje się na planecie Copero, wspomagany przez swego rodzaju Chiss’owych buntowników. Oczywiście Chiss’om się to nie podoba, ale to zbyt zawiła polityczna sprawa, dlatego też zwracają się z tym do nas. Otrzymujemy możliwość wizyty planety, która jest niedostępna na obcych przybyszy. Musimy jednak radzić sobie sami, aby nie wybuchł z tego konflikt polityczny.
Nie zwlekając, ruszamy w pościg, który ciągnie nas po całej rozciągłości mapy, zmusza do walki z przeróżnymi przeciwnikami, aby koniec końców wyszło na to, że nasza przygoda dopiero się zaczyna… Trzy razy przeszedłem lokację, bo wybierałem tryb “story”, a nie “solo”. Kto by pomyślał, że ciągnąc główny wątek, można się w tym rzekomo prozaicznym wyborze pomylić. Byłem zły i zdesperowany – za trzecim razem to już nerwowo upewniałem się, że wszystko jest dobrze. Dotrwałem jednak do końca i cieszę się, bo jakościowo twórcy nadrobili niedosyt z poprzedniego rozdziału.
Nie wiem, kiedy pojawi się następny epizod moich gwiezdnych przygód. Podobnież ma się to stać przy kwietniowej aktualizacji. Wyczekuję cierpliwię, bo chciałbym mieć już za sobą przywiązywanie Therona za kostkę do statku!
Cóż za mina…“Grrrr! Jestem wielki, zły, pradawny kocur, który za miskę owoców ma wszystko w nosie!”
Następny epizod zaczynamy w alternatywnej rzeczywistości, gdzie wszystko – dosłownie wszystko – jest na odwrót. Przyjaźnimy się z ludźmi, których uprzednio nienawidziliśmy, nasz chłopak (albo prawie-chłopak) wybrał inną dziewczynę, a my, zdezorientowani, uciekamy gdzie pieprz rośnie. Czyli do Chloe.
Niebieskowłosa, a właściwie teraz blondwłosa dziewczyna, która okazuje się kompletnym geekiem, opowiada nam historię swojego stanu. Odnosi się to – oczywiście – do uratowanego ojca. Z naszą przyjaciółką spędzamy cały dzień, noc i niedługą chwilę rankiem, aby – po trudnej decyzji – ucieć z powrotem do naszej rzeczywistości, gdzie czeka na nas ta stara, dobra Chloe.
Naszą misją staje się łączenie poszlak i włamanie do pokoju głównego podejrzanego celem zebrania dowodów. Kiedy mamy to, co potrzebujemy, niebieskowłosa ciągnie nas do Franka, aby wyprosić u niego szyfr odnośnie imion jego klientów. Powiem wam tak: aby dojść do rozwiązania, gdzie nikt nie ginie, nie zostaje ranny, ani nie kończy się awanturą, zajęło mi to sporo. Patrząc na to, ile wycierpiał Frank, jestem zdania, że moce Max sprawdziłyby się w obozie tortur.
Mając wszystkie poszlaki, łączymy je w jedną całość, aby dotrzeć do miejsca, a właściwie sceny zbrodni i odkryć, co stało się z Rachel.
Postanawiamy, a właściwie Chloe postanawia, dopuścić się samosądu i ukarać głównego podejrzanego. Udajemy się więc na imprezę, którą finansuje rodzina chłopaka, jednak dosyć szybko ją opuszczamy z powodu otrzymanej wiadomości tekstowej. I oczywiście wszystko musiało pójść nie tak…
Jak zawsze los rzucił nam kolejną kłodę pod nogi, oczekując, że jeśli nie potrafimy jej przeskoczyć, to będziemy w stanie ją przesunąć.
Muszę zacząć ten wpis smutnym akcentem, ponieważ truskawka, którą dostałem na urodziny, a którą zasadziłem na początku stycznia ani myśli wyrosnąć. Podejrzewam, że to wina ziemi suchej jak wiór – pewnie leżała sporo czasu i była źle przechowywana, to uschła. Razem z połówką próbujemy coś zdziałać, chociaż myślę, że trochę za późno reagujemy.
Wesoło minęły za to dwa i pół tygodnia spędzone sam na sam ze Smoczyńskim. Cóż, mieliśmy kilka scysji, przyznam bez bicia, ale generalnie nie było najgorzej. Oglądaliśmy Yokai Watch i Mission Lolz, drzemaliśmy gdzie popadnie, graliśmy w gry i praktykowaliśmy sztukę chodzenia. Ponadto przekonałem się, że stan moich włosów poprawił się diametralnie, bo Smoczyński zrobił z nich linę do wspinaczki i nie wyrwał ich za dużo.
Przekonałem się też, że na firanach można się bujać, można też je żuć. Tego drugiego dowiedziałem się, kiedy zostałem połaskotany w nogę i zauważyłem, że mój syn nie spał uroczo obok mnie – jego w ogóle obok mnie nie nyło. Z racji faktu, że śpimy na łóżku, a Smoczyński już udowodnił, że ma zapędy do skakania z brzegu materaca, dostałem takiego kopa adrenaliny, że wystarczył mi na tydzień. Na szczęście berbeć siedział obok moich nóg i zajadał się firaną.
Smoczyński (łac. Firanozjadus Draconis) podczas polowania
Najciekawszym doświadczeniem była jednak obserwacja tęsknoty i sposobu w jaki ta mała istotka ją wyraża. Marudzenie, problemy ze snem, ale też radość, kiedy prowadziliśmy wideorozmowę z połówką. Oczywiście na początku było zdziwienie, że rodzica można upchnąć do telefonu, ale z każdą rozmową coraz więcej było uśmiechów i prób zjedzenia urządzenia… Każda moja rozmowa z połówką sprawiała, że para ciekawskich oczu podążała za mną, zastanawiając się, jak może być ją słychać, ale nie widać.
Powrót jednak był dniem, który zapamiętam na zawsze. Głównie dlatego, że Smoczyński zrobił nam taki numer, że do dziś nie wierzę jak to się mogło stać. Jednakże to jak on się zachowywał widząc połówkę było niesamowite. Wpierw był szok pomieszany z radością. W końcu połowa przez dwa i pół tygodnia mieszkała w telefonie. Potem była radość z lekkim fochem. No bo jak tak dziecko zostawiać na ponad dwa tygodnie! Skandal! Ale koniec końców była miłość i dużo przytulania, wsłuchiwania się w ukochany głos i, po raz pierwszy od ponad dwóch tygodni, Smoczyński zasnął bez walki. Bo w końcu wszystko było tak, jak należy.
Sam poczułem się lepiej mając u boku kogoś, kto może pomóc mi zająć się firanozjadem. 😉
Połówka odwiedziła kilku lekarzy, a rokowania nie są najlepsze: jest duża szansa, że jej choroby nie da się już wyleczyć, można tylko zaleczać. Mimo tego dostała sporo różnych lekarstw, w tym jedno robione specjalnie dla niej, więc liczę na minimalną poprawę. Cóż, oboje ze Smoczyńskim na to liczymy! Jeśli to się nie sprawdzi to zostaje leczenie szpitalne.
Wraz z powrotem połówki, dostałem kilka dodatków do gry Sims 4: Psy i Koty (w wersji elektronicznej), Miejskie Życie, Zjedzmy na Mieście oraz akcesoria: Romantyczny Ogród i Kino Domowe. Cóż, zamiast tego połówka miała kupić Wampiry oraz akcesoria: Pokój Dzieciaków i Zabawa na Podwórku, ale ktoś pomylił pudełka. 😉 Mimo tego pojawi się recenzja Simsów – nie wiem tylko jak opisać tak obszerną grę, bo sam posiadam już kilka dodatków. Chyba po prostu podzielę to na kilka wpisów i opiszę na podstawie przeżyć mojej ofiary… *ekhem* stworzonego Sima. 😉 Chociaż może nie powinienem nic o tym pisać, bo jeszcze przypadkiem wyjdzie jak spaczoną mam psychikę! A w sumie… Wy to już i tak wiecie… 😉
Połówka sprezentowała mi też bluzę i koszulki, które oddają moje “ja” w 100%. 😉 Oczywiście rozmiarówka taka, aby “mogła pożyczać”. Pfff!
Smoczyński także dostał kilka zabawek i tony ubranek, w tym porządną kurtkę i kamizelkę, co mnie cieszy, bo z poprzednich już wyrósł.
Po powrocie połówki poszliśmy – zgodnie z moją obietnicą – do naszej ulubionej knajpki z chińskim jedzeniem i zafundowaliśmy sobie porządny lunch i bubble tea, czyli herbatę z mlekiem i tapioką. Dodałbym zdjęcia, ale kto myśli o robieniu zdjęć ulubionemu jedzeniu? Na pewno nie my! (dlatego też nie ma za często wpisów o azjatyckich łakociach – po prostu zjadamy je szybciej niż ja jestem w stanie zrobić im zdjęcia). W sumie to poszliśmy tam znowu w piątek i jednak udało się szybko zrobić zdjęcia (nim jedzenie padło naszą ofiarą).
Kolejną rzeczą jest to, że przyśnił mi się ciekawy sen i cały czas chodzi mi po głowie. Zacząłem nawet szkicować postaci z tego snu, chociaż od dłuższego czasu nie mam ochoty nic rysować. Tak mocno mnie to dręczy, że ułożyłem sobie cały “szkielet” opowieści. Postaram się wygospodarować trochę czasu i, jeśli wena będzie łaskawa, może coś z tego będzie.
Pierwszy szkic. Podejrzewam, że wygląd postaci zmieni się kilku(set)krotnie. Ciężko się rysuje trzymając tablet na kolanie…
Wracając jeszcze do świata gier: dowiedziałem się, że Ghost of a Tale w końcu zostało ukończone! Aczkolwiek twórca zrobił psikusa i stare zapisy nie działają, ponieważ zostały dodane nowe elementy, których w początkowych wersjach gry nie było. Także nie pozostaje mi nic innego jak przysiąść do gry i zacząć wszystko od nowa. 🙂
Z kwestii blogowych: pracuję nad Kącikiem technicznym i zakładką O mnie, ale ostatnio idzie mi to jak krew z nosa. Pocieszam się tym, że mimo tego idzie to jakoś do przodu. Nie umiem się zmotywować, aby zająć się tym porządnie, ale w ostatnim czasie doszło mi problemów do rozwiązania i to pochłania moją uwagę. Aczkolwiek całkiem dobrze pisze mi się Bunt Kaczek, więc przygotujcie się na kolejne wpisy! 🙂
Zdarzyło się też, że Anglię “zasypało”. Cóż, śniegu dużo nie było, ale ten kraj nie jest gotowy na zimę. Brak zimowych opon w większości aut, ludzie kompletnie nie rozumiejący i nie potrafiący odkopać samochodów ze śniegu (rękoma ciężko się to robi). Osobiście skorzystałem na pogodzie i pracowałem z domu.
A tutaj macie filmik z wyprawy do sklepu (tym razem z muzyką). Angielskie wsie całkiem ładnie wyglądają pod śniegiem.
Notka wyszła okropnie długa, ale trochę rzeczy się działo i kilkoma ekscytującymi informacjami chciałem się podzielić. Jest jeszcze sporo rzeczy, które mógłbym dodać, ale byłoby to swoiste “never ending story”, a niektóre reklamy papieru toaletowego mogłby z “niekończącej się rolki” przejść na “tak długa, jak notka Diabła”. 😉
No i nie chciałbym, aby WordPress przypadkiem ustawił jakieś limity z mojego powodu… 😉
Kontynuując moją przygodę z The Long Dark, mogę śmiało powiedzieć, że twórcy bardzo starają się, aby gra była jednocześnie trudna, ale nie nużąca. Epizod 2, w który miałem przyjemność zagrać, uświadomił mi, jak wiele pracy wymaga stworzenie dobrej gry w dzisiejszych czasach.
Nasza przygoda zaczyna się od obejrzenia krótkiego filmiku z ciekawą ścieżką muzyczną (coś na rodzaj teledysku), pokazującego nam, co w tym czasie dzieje się dookoła nas. Dla ciekawskich: tutaj macie link do filmiku.
Dalej nasza postać, William, wynurza się z jaskini i pierwsze, co widzimy to krwawe przytulańce z lokalnym rozrabiaką – niedźwiedziem. Nakłaniani przez człowieka, którym dziki zwierz miota na prawo i lewo, sięgamy po jego strzelbę i pach! Niedźwiedź bierze nogi za pas i zmyka czym prędko, a my zajmujemy się naszym poszarpanym kolegą. Następnie scenerią jest chatka myśliwego/leśniczego, który powoli i adekwatnie do swojego abstrakcyjnego wyglądu, wybudza się z regeneracyjnego snu. Ten oto mężczyzna nauczy nas, jak przetrwać walkę z dziką naturą i pchnie nas w dalszą fabułę.
Rozpoczyna to serię zadań ze “szkółki przetrwania”, gdzie poza standardowym znajdź-przynieść-zostaw, nauczymy się też polować. Tak, nasze misje przybliżą nas do zdobycia broni i naszego pierwszego polowania na jelenia. Powiem wam jedno: jeżeli nie ustrzelicie jelenia od razu to bądźcie gotowi na bieg przez pół lokacji, zgubienie się i zabicie conajmniej tuzina wilków po drodze.
Cała szkółka ma nas przybliżyć do przetrwania w ekstremalnych warunkach, a także pomóc naszemu przyjacielowi pozbyć się jego nemesis. W międzyczasie naszych zadań dowiadujemy się, że wraz z pojawieniem się zorzy wraca elektryczność. Jest to istotne, bowiem pozwala ona przedostać się przez elektryczną zaporę wodnę do nowej lokacji, którą, niestety, przyjdzie nam odkryć w następnym epizodzie.
Nie wiem, kiedy pojawi się epizod trzeci, bowiem twórcy ogłosili jedynie, że będzie miało to miejsce w tym roku. Mimo tego wyczekuję go z niecierpliwością, ponieważ póki co jestem zadowolony z jakości rozrywki i przygody, jaką ta gra serwuje.
Jedyne, co mogę napisać to to, że twórcy bardzo pracują nad tym, aby gra nie była zbyt liniowa i, poza pracą nad epizodami 3, 4 i 5, poprawiają też epizod 1 i 2 (na przykład pod tym względem, aby wszystkie dialogi, nawet te mało istotne, miały podkład głosowy). Czyżby wyzwanie dla mnie, aby przejść grę jeszcze raz? Zobaczymy.
Na samym wstępie muszę przyznać, że twórca postawił na stopniowy rozwój fabuły, który jak złapie w swoje szpony to nie wypuści, aż do momentu ukończenia gry. Epizod 3 nie tyle, co mnie zadowolił, co zaskoczył i wessał w odmęty tej pokręconej opowieści i wspólnie z Max udaliśmy się na kolejny poziom przygody.
Epizod 3 zaczyna się od pokazania nam, jak nasza główna bohaterka przeżywa śmierć koleżanki, w szczególności, że nie udało mi się jej uratować. Wstyd, Diable, wstyd. Rozglądając się po pokoju możemy znaleźć króliczka Kate, którego z powodu tych nieprzyjemnych okoliczności adoptowaliśmy. Internet przesączony jest żalem po jej śmierci (co jest zabawnie okrutne, bowiem nikt poza nami nie chciał jej pomóc).
Nie mamy jednak czasu na żałobę, ponieważ Chloe informuje nas, aby spotkać się przed budynkiem szkoły i zrealizować jej szalony plan. Na miejscu nasza niebieskowłosa przyjaciółka informuje nas o zamiarze włamania się do szkoły. Wróć. Przecież ona ma klucze, więc po prostu sobie tam wejdziemy. Zgadzamy się na to (bo jaki mamy w końcu wybór), ponieważ ma to nam pomóc zebrać wskazówki odnośnie tego, co stało się Kate, czy też koleżance Chloe.
W skrócie powiem, że cała akcja przebiegła dobrze i już myślałem, że opuszczą budynek niezauważone, ale na co mogła wpaść lazurowa panna? “Chodźmy popływać!” Skończyło się to oczywiście chowaniem się po kątach przed ochroniarzami… Udało nam się jednak uciec do domu Chloe i tam spędzić noc.
Po uczestniczeniu w lekkiej, rodzinnej kłótni, kontynuujemy naszą misję i po włamaniu do szkoły, postanawiamy się włamać do samochodu campingowego dilera narkotyków. Oczywiście, gdy znajdujemy to po co przyszliśmy, Chloe robi kolejną tego dnia awanturę, obwiniając wszystkich dookoła, włącznie ze swoim zmarłym ojcem, bo inaczej musiałaby obwinić siebie. Zostajemy odwiezieni do szkoły, aby przekonać się o kolejnym zwrocie akcji.
Nasza moc pozwalała nam dotychczas cofnąć czas do pewnego określonego momentu, raz udało się nam go zatrzymać, a tym razem – wpatrując się w zdjęcie – udaliśmy się do momentu, gdzie ojciec Chloe jeszcze żył, ale niedługo miało się to zmienić. Chcąc naprawić jej życie, zmieniamy bieg historii i “budzimy się” w alternatywnej rzeczywistości, gdzie wszystko wydaje się być lustrzanym odbiciem tego, co do tej pory się wydarzyło.
A Chloe? No właśnie…
Gra uczy, że nie da się naprawić przeszłości bez poniesienia konsekwencji. W tym momencie zostałem zaskoczony i – cóż rzec – całkowicie pochłonięty przez trzymającą mnie w napięciu fabułę!
Dead Maze to prosta graficznie (ale zarazem ładna) gra MMORPG stworzona przez studio Atelier 801. Niewinny kataklizm zostawia nas w postapokaliptycznym świecie, po którym wędrują tłumy zombie, a my, nie mając innego wyjścia, musimy za wszelką cenę przetrwać. Brzmi banalnie prosto. Cała opowieść udekorowana jest cudownymi rysunkami, ilustrującymi rozwój fabuły.
Historia naszej postaci jest trochę inna niż większości ludzi. Mamy akurat to szczęście, że auto, którym podróżujemy my i dwójka naszych przyjaciół łapie gumę z dala od miasta. Telefon nie ma zasięgu, a my nie mamy zapasowej opony – brzmi świetnie! Przy okazji zostajemy zaatakowani przez zombie, które zagryza koleżankę. W tym czasie kolega ucieka w kierunku gorszego losu – hordy umarlaków. Nam pozostaje tylko odzyskać kluczyki do samochodu i ucieć czym prędzej.
Po sześciu miesiącach, cali wytargani, trafiamy na jedną z ocalałych, a ona wprowadza nas do grupy ocaleńców. Powoli wdrażamy się w zaskakującą fabułę, poprzez wykonywanie prostych, aczkolwiek męczących zadań.
Chociaż nad tym tytułem twórcy wciąż pracują, to na swój stopień rozwoju jest on dosyć dopracowany i szczegółowy. Mamy multum misji głównych do ukończenia, wdrażające nas w historię grupy ocaleńców starających uciec się przed totalną zagładą oraz kilka miłych, pobocznych zadań dla chwili relaksu (albo złości, jeśli po drodze zjedzą nas zombie). Gra nastawiona jest na zbieractwo i recykling przedmiotów, aby otrzymać potrzebne surowce do tworzenia broni, jedzenia, czy wszelkiego rodzaju ulepszeń miejsca, które spokojnie możemy nazwać swoim domem/schronem. Niewielki plecak wymaga jednak od nas ciągłego powrotu do lokacji opanowanych przez zombie, aby uzbierać pokaźną ilość potrzebnego materiału.
Przyznam szczerze, że choć nie spędziłem dużo czasu w grze, to już czuję się nią zawładnięty. Pomimo swojej powtarzalności, jest przyjemna i stosunkowo łatwa (o ile nie zawędrujesz w złą uliczkę), przez co codziennie kilkanaście do kilkudziesięciu razy odwiedzam każdą lokację, aby zebrać sporo dóbr i rozbudowywać moją bezpieczną przystań.
Do czynienia mamy z różnymi rodzajami zombie – zwykłe nie robią na nas większego wrażenia. Są jednak specjalne umarlaki, posiadające niezwykłe talenty/moce, które umożliwiają im plucie na nas jakąś substancją, wzywaniem innych zombie, czy zapewnieniem im dodatkowej ochrony. Dodatkowo zwykłe trupy mają niewielką szansę na przemianę w mini-bossy o nieco większej sile i wytrzymalności, ale dające za to (na ogół) lepsze przedmioty. Jest też zombie, którego nazwałem górskim zombie, ponieważ wygląda jakby właście wybierał się na wycieczkę w góry. Twórcy nazwali go z kolei Peruwiańczykiem. O dziwo jest on okropnie silny, ale w zamian oferuje masę ciekawych fantów.
Co do przedmiotów – tytuł ten daje nam szeroką gamę broni, nie tylko takich, których określiłoby się tym mianem. Można bić nieumarłych poduszką, lampą, krzesłem, wałkiem, tosterem, mikrofalówką, a nawet laleczką Chucky… 😉
Można świetnie się bawić tak długo, jak długo udaje ci się przetrwać bez ginięcia. 😉
Wszystkie dostępne misje główne już ukończyłem i bardzo mi się podobały. Z niecierpliwością czekam na premię gry, która odbędzie się trzynastego lutego. Wtedy też ta pozycja wyjdzie z beta testów i serwery zostaną otwarte dla wszystkich zainteresowanych graczy. Liczę na to, że ten dzień przyniesie również masę ciekawych misji, które pokażą nam dalsze losy naszej postaci oraz innych ocaleńców.
Mam nadzieję, że niedługo spotkamy się na publicznych serwerach i razem wyruszymy na ekscytujące wyprawy! 🙂
Postanowiłem skończyć to, co zacząłem, a mianowicie postanowiłem przejść pozostałe cztery epizody i na temat każdego wygłosić swoją opinię. Od razu zaznaczę, że Epizod 2 był sto razy bardziej wyczerpujący niż pierwszy, ale bardziej mi się – na swój sposób – podobał.
Nasza główna bohaterka – Max – budzi się w swoim pokoju po jakże emocjonującym dniu, w którym ujawniły się jej moce, spotkała swoją przyjaciółkę z dzieciństwa, a nawet uratowała ją od śmierci. Poszukiwania wyjaśnienia tego ewenementu trwają, co objawia się w pokoju zawalonym notatkami na ten temat, masą otwartych stron na laptopie, czy wymianą emaili z Warrenem, który nie jest jednak do końca wtajemniczony w sprawę cofania czasu.
Podążamy za fabułą, umawiamy się z Chloe w barze, ale przed spotkaniem z nią idziemy pod prysznic, a tam “szkolna elita” szykanuje Kate – szarą myszkę, która wbrew woli stała się bohaterką filmiku, na którym nie zachowuje się do końca przyzwoicie. Rozmawiając z nią później w jej pokoju, można się dowiedzieć, że prawdopodobnie została odurzona przez chłopaka, który – a jakże – strzelał do naszej przyjaciółki Chloe, a który to miał ją zabrać do szpitala. Kate pojawia się niejednokrotnie w tym epizodzie prosząc nas o podjęcie trudnych, ale istotnych decyzji.
Zostawiamy jednak szykanowaną koleżankę na jej prośbę i spotykamy się z niebieskowłosą dziewczyną. Nasza przyjaciółka chce dowodu na nasze moce, więc potulnie wykonujemy jej polecenia, polegające na zgadywaniu, co się stanie. Wróć. Na zobaczeniu tego i cofnięciu czasu.
Następny test znajduje się na wysypisku, będący kryjówką Chloe. Tam bawimy się w celownik i kierujemy Chloe tak, aby zestrzeliła cel. Naszą “zabawę” przerywa Frank – lokalny diler narkotyków – domagający się spłaty długów. Nasza postać ma pistolet i stoi między “strzelić”, a “nie strzelić”. Cokolwiek wybierzemy, odciśnie się to na naszej przyszłości.
Frank zostawia nasze bohaterki z informacją ile czasu mają na spłatę, a Max wraz z Chloe spacerują po torach, aż postanawiają się na nich położyć. Bardzo mądre, zważając na to, że co chwilę przejeżdża tamtędy pociąg. W końcu co złego może się stać, kiedy można cofnąć czas i ratować nieodpowiedzialnych ludzi dookoła nas?
Chloe odwozi nas do szkoły, a my snujemy się po salach, czekając, aż zaczną się nasze zajęcia. Niestety, wydarza się coś, co zmienia mój punkt widzenia odnośnie tej gry. Kate stoi na dachu i skacze. Max co chwilę cofa czas, aby ją przed tym powstrzymać do tego stopnia, że całkowicie zatrzymuje czas, aż uda jej się dotrzeć na dach. Nasze moce, prawdopodobnie z powodu naszego przeciążenia, przestają działać i musimy ją przekonać, aby nie skoczyła. Nie udało mi się – zawaliłem na ostatniej opcji dialogowej i Kate skoczyła, zostawiając mnie w sytuacji, gdzie – może nie bezpośrednio – czułem się winny. Nie mogłem cofnąć czasu i tego naprawić, więc tym bardziej było mi z tym źle.
Powiem szczerze, że ta gra mnie zaskoczyła. Niby prozaiczna gra o tym, co może się w życiu wydarzyć, a w tym momencie wydała mi się bardzo realistyczna. Ta niemoc, kiedy chcesz kogoś ocalić jest najgorsza, a tutaj – mimo posiadanych zdolności – zawodzą one w najgorszym momencie i wszystko zmienia się o 180 stopni. Co zabawne, buszując po pokoju Kate mogłem zwrócić uwagę na cytat z Biblii i wtedy bym ją ocalił.
Pomimo opisania niemal wszystkiego, co robiłem w epizodzie drugim, zostawiam was z wiedzą, że każdy wybór dawał też drugie rozwiązanie, którego ja nie wybrałem albo nie byłem w stanie wybrać. Szedłem drogą dobrodusznej istoty, a można być przecież tym złym albo tym, który nie jest dobry, czy zły. To były moje wybory i gra toczy się na ich podstawie.
Zobaczymy, czy moje decyzje były – koniec końców – dobre…
Rok 2017 minął, zdaje się, bardzo szybko. Patrząc na moją kolekcję recenzji gier, jestem pod wrażeniem, że udało mi się zagrać w tyle pozycji, nawet jeśli nie zawsze było dane mi dokończyć danego tytułu z różnych względów (o dziwo bardziej z winy twórców niż mojej). Wraz z początkiem 2018 roku, postanowiłem przejrzeć tą nabierającą rozmariów listę i ze wszystkich gier, w które grałem w roku 2017, wybrać trzy – moim zdaniem – najlepsze.
Na sam początek pójdzie The Long Dark – gra, którą wyczekiwałem już od dłuższego czasu. Pomimo tego, że dostępne są jedynie pierwsze dwa epizody, a twórca nie wie, kiedy opublikuje następne, jest to najlepsza pozycja, jaką zagrałem w 2017. Kiedy The Long Dark pojawiło się na rynku w 2014 roku, trwał aktualnie wysyp gier typowo surwiwalowych, przez co bałem się, że będzie to kolejna gra taka sama jak inne. Moje obawy dzielili gracze na całym świecie, w szczególności, że pozycja wychodziła początkowo jako sandbox z wielką niewiadomą, jeśli chodzi o tryb opowieści. Jednakże The Long Dark, jako gra unikatowa, oferowała wyjątkowo przyjemną trudność rozgrywki, odczuwalną realność chociażby rozpalania ogniska, czy chociażby szansy załapania infekcji po bójce z wilkami.
W momencie, gdy twórcy dodali do naszej walki z naturą fabułę, całość wypełniła się intrygującą opowieścią, gdzie nasze umiejętności mają większy sens niż podczas biegania po pustych lokacjach i zbierania pożywienia. Wcieliłem się w postać Williama i z zapartym tchem błądziłem po znajomych lokacjach, które nabrały teraz nowego wyrazu. Chociaż niektóre miejsca odwiedziłem wiele razy ćwicząc moje surwiwalowe zdolności, to jednak opowieść od studia Hinterland nadała im nowego wyglądu, a przez to przeżywałem wszystko na nowo. Nie jest to łatwa pozycja – w końcu wszystko w tej grze może zabić: chłód, głód, czy dzika natura – ale to czyni ją jedną z najlepszych w swoim gatunku, bowiem jej kreatywna trudność zamienia puste godziny w świetną zabawę.
Na tej liście nie mogło też zabraknąć pozycji, która trzyma mnie w objęciach od 2012. Star Wars: The Old Republic to moja ulubiona gra z serii Gwiezdnych Wojen, która nie skupia się na fabule filmów, ale nad tym, co miało wydarzyć się wcześniej. Chociaż jest to gra MMORPG, to czuję się, jakbym dalej pozostał w poprzedzającej tą grę serii Knights Of The Old Republic, a biegający wokół gracze to nadpobudliwe NPC.
Na sam początek mamy darmowy dostęp do aż ośmiu klas postaci, a każda z nich ma swoją unikatową fabułę, pozwalającą na zatopienie się w odmętach dobrej zabawy na długie godziny. Dalej, chociaż są to już płatne dodatki, możemy ratować wyniszczoną planetę, czy powstrzymywać tyranów żądnych władzy lub kompletnej anihilacji wszechświata. Cokolwiek los rzuci nam pod nogi, my stawimy temu czoła i zwyciężymy.
Pomimo iż cierpię na niedosyt, bo obecnie rozdziały wychodzą raz na dwa-trzy miesiące, to jednak czekanie jest warte tego, co twórcy nam dają. Świetna fabuła, doskonały klimat, a i społeczność pokazuje, że jest tam od groma i ciut ciut fanów nastawionych na dobrą zabawę. Czat gry aż tętni rozmowami Jedi i Sithów, którzy, wcieleni w swoje role, wymieniają się poglądami o jasnej i ciemnej stronie mocy (i o Imperial Pizza Delivery, bo większości logo Sithów kojarzy się z pizzerią).
Zwieńczeniem mojej listy została gra Beholder wraz z dodatkiem Błogi Sen (Blissful Sleep). Chociaż to bardzo prosta gra, jest ona też niezwykle wciągająca, a jej mroczny klimat tylko podsyca nieszczęśliwą aurę tlącą się wokół naszych bohaterów. Cokolwiek zrobimy, odbija się to echem na otaczających nas ludziach – wliczając w to naszą rodzinę.
Muszę przyznać, że jest to pierwsza gra w moim życiu, którą przeszedłem ponad dziesięc razy (pod rząd) tylko po to, aby znaleźć idealne zakończenie. W sekrecie zdradzę, że kombinacji jest sporo. Tego tytułu nie idzie tak po prostu odstawić, ponieważ zawsze pozostaje taki cichy głosik w głowie: a gdybym zrobił to tak, to może byłoby lepiej? I raz po razie przechodziłem Beholdera, starając się zobaczyć wszystko, co gra może zaoferować. I myślę, że poniekąd mi się to udało.
Dodatek Błogi Sen wyjaśnił też niejasności z podstawy gry, pokazując nam świat z perspektywy kogoś, kto dla ratowania samego siebie jest w stanie poświęcić nawet innych ludzi. Chociaż to, co robił, wydaje się to okrutne, to szczerze współczułem głównemu bohaterowi życia w takim świecie.
Beholder to zabawna, ale też mocna i dająca do myślenia gra, którą polecam każdemu, kto lubi podejmować trudne moralnie decyzje.
Ta pozycja również zasługuje na ocenę 10/10.
A jak wam przypadł do gustu gamingowy rok 2017? Czy udało wam się znaleźć gry, w które chętnie zagralibyście. A może znalazły się takie, których unikalibyście jak ognia? Pod tym linkiem znajduje się ankieta, gdzie możecie (anonimowo) wyrazić swoje zdanie. Zapraszam!
