dlaczego

#474. Dlaczemu cz.12

Witajcie!

Ostatnie tygodnie były dla mnie conajmniej ciężkie. Wyjaśnię je w pamiętnikowej notce, jednakże w tej postaram się skupić na aspekcie, który powoli zaczyna mnie wkurzać. Chodzi tu o marnowanie czasu. Ten temat wkurzał mnie zawsze i choć staram się być jednocześnie punktualny, ale też i wyrozumiały, bo w życiu zdarzają się różne sytuacje, jednak kompletnie przestaję rozumieć niektórych ludzi. Z jednej strony chwalą się ile to oni czasu nie mają, ale z drugiej widzisz tą samą osobą, która koniecznie musi być pierwsza… Pierwsza przy kasie, pierwsza na czele pieszych na chodniku, pierwsza za wszelką cenę, nawet jeśli oznacza to tratowanie ludzi.

Może się to wydawać dziwne, bo nie są to przecież najgorsze rzeczy, które mogą się nam przydarzyć, ale ich ilość przytłacza. Od jakiegoś czasu nie idzie poruszać się w miejscu publicznym, aby nie paść ofiarą “pierwszych”. Raz, dwa, czy nawet pięć razy można wybaczyć, ale takich razów naliczam w dziesiątkach. Nie wiem, co się z ludźmi dzieje, że mają potrzebę wpychania się wszędzie przed innych i to z reguły w ostatnim momencie tak, że muszę akrobacje wyczyniać, aby się z kimś nie zderzyć. Co jednak jest najgorsze, jak już taki “pierwszy” się wciśnie przed nas, nagle kończy mu się pośpiech i z gracją rozgotowanej kluchy ciągnie się przed nami trzy razy wolniej niż myśmy się poruszali. A jak spróbujesz wyprzedzić to się załącza motorek w tyłku i nagle może praktycznie biec… do momentu, aż my się poddamy. Wtedy wraca klucha. I w tak w kółko. Naprawdę tego nie rozumiem, a i z tolerowaniem tego idzie mi coraz gorzej…
Mefisto

#474. Dlaczemu cz.12 Read More »

#464. Dlaczemu cz.11

Bardzo nie lubię marnować czyjegoś czasu, ale tak samo mocno nie lubię, kiedy ktoś marnuje mój czas. Wydaje mi się, że każdy człowiek powinnien tak postępować, bo w ten sposób szanujemy i siebie, i innych. Niestety tak nie jest, więc dlatego serwuję Wam tę krótką notkę.

Mam już szczerze dosyć NHS (angielskiej służby zdrowia). Non stop wiszę na słuchawce, aby anulować wizytę dla Smoczyńskiego, którą miał już wieku temu prywatnie. I odwołuję ją już setny raz, bo im się po prostu coś usrało w głowach i nie chcą zanotować w systemie, że wszystko jest w porządku. A jak nie odwołam to dostanę list, ile ich taka wizyta kosztuje i żebym odwoływał, aby się nie zmarnowała.

Wiem, że tym wpisem nic nie zmienię, ale przynajmniej to z siebie wyrzucę. Jak zawsze trafił się nam nieprawdopodobny absurd, który musimy jakoś ugryźć…

Mefisto

#464. Dlaczemu cz.11 Read More »

#372. Dlaczemu cz.7

Czuję się czasem jak przybysz z obcej planety. No dobra… Ostatnio to nawet powiedziałbym, że ponad normę. Wszystko przez to, że jak ludzie dzielą się na A lub B to ja stoję sobie jako takie ab, ale zdecydowanie częściej jako aab, abb, baa… Zależy, co sensownego i normalnego można wynieść z każdej strony. No bo, będąc szczerym, tak właśnie chciałbym żyć. Sensownie, a nie skrajnie. A ludzie żyją przeważnie na zasadzie “jak nie z nami to przeciwko nam”. No właśnie nie. Ja chciałbym zostać na moim neutralnym gruncie, miejscu, które niczym Sanktuarium w Heroes of Might and Magic, powinno być nietykalne przez wszystkich, a non stop odpieram od siebie poglądowych fanatyków.

I wiecie, co mnie w tym wkurza? Nie to, że ludzie są skrajni nawet w takich prostych kwestiach jak ulubiony kolor. Wkurza mnie to, że ode mnie też oczekuje się takiej skrajności, wpychania się w jeden z kątów pokoju przekonań, aż mnie wszystko będzie uwierać i irytować. Tylko po co, skoro jest masa innych możliwości? Jest masa miejsca, aby stanąć swobodnie i czuć się komfortowo ze swoimi przekonaniami. Ile mniej byłoby na świecie frustracji, ile mniej tej frustracji przelewałoby się na innych. A tak mamy tylko ciągłą walkę i zamiast iść do przodu, osiągać coraz więcej, rozwijać nowe możliwości i budować lepszy świat, stoimy w miejscu i patrzymy na narastające konflikty, na szerzącą się nienawiść i nierzadko sami padamy ofiarą tej frustracji, szerząc ją dalej, bo każdy ma swój limit, tym bardziej jak każda ze stron próbuje cię zepchnąć na którąś stronę.

A ja nie chcę stać po żadnej innej stronie, tylko swojej własnej.

Mefisto

#372. Dlaczemu cz.7 Read More »

#175. Dlaczemu? cz.2

Zważając na okoliczności stwierdziłem, że na blogu przyda się kolejna seria, która będzie się pojawiać ilekroć za mocno zderzę się z rzeczywistością. W ostatnim czasie przydzwoniłem o ścianę z taką mocą, że cud, że jej nie przebiłem.

Przeprowadzka. Temat rzeka.

Kupiliśmy nową, a przede wszystkim większą lodówkę. Poprzednia lodówka oraz osobny zamrażalnik postanowiłem oddać na cele charytatywne. W końcu w Anglii jest takich fundacji od groma i ciut ciut. I nie wyszło, bo każdy “sklep charytatywny” nas olał – miał gdzieś nasz poświęcony czas na czekanie na nich. Wszakże panie, z którymi rozmawiałem przez telefon umawiając odbiór i panowie, którzy mieli sprzęty zabrać dostaną swoją wypłatę bez względu, czy te sprzęty wezmą. Straci na tym tylko grupa docelowa, czyli dzieci, chorzy ludzie, czy niepełnosprawni.

Czasem czuję się jak głupek, bo próbuję zrobić coś dobrego i zderzam się z lenistwem innych ludzi. Tak, lenistwem, bo dzisiaj Połówka czekając na kierowcę widziała jak wjechał na ulicę, zatrzymał się i… zawrócił. I tak mi jakoś wszystko, co mogło, to opadło.

Dzwoniłem do biura, wyjaśniam sprawę, mają oddzwonić. Czekam kilkanaście minut i dzwonię. I nic. I tak za każdym razem. Do końca dnia nikt nie odebrał.

Przez moment nawet chcieliśmy nawet sami te rzeczy zawieźć, ale trzeba by było wyjąć fotelik Smoczyńskiego, a ten odpina się bardzo topornie. Załadować rzeczy dalibyśmy radę, ale Połówka musiałaby jechać sama, bo ktoś musi zostać z dzieckiem (i tym kimś jest ktoś, kto jeszcze nie ma prawka). Nie wyobrażam sobie, aby osobę z fizycznym uszkodzeniem kręgosłupa zmuszać do wyciągania sprzętów z auta i targania ich do sklepu charytatywnego. Bo oczywiście nie wierzę, że z takim podejściem, jakie zaprezentowali, ktoś w ogóle próbowałby pomóc. Chcesz zrobić dobry uczynek to się męcz.

Lodówka i zamrażalnik trafiły przed dom z karteczką “za darmo”. Obwieściłem w internecie, że fanty za darmo i jak ktoś się zgłasza to daję adres. Niech jadą, niech biorą. Niech się komuś przyda zamiast wylądować na śmietniku.

EDIT 27/02/19: Sprzęty znalazły nowy dom kilkanaście godzin po tym, jak wrzuciłem ogłoszenia. Można? Można! Niech im dobrze służą.

Mefisto

#175. Dlaczemu? cz.2 Read More »

#167. Dlaczemu?

Zabieram się i zabieram za ten wpis i po prostu mi nie idzie, bo na podłość ludzką nie ma słów. Nawet przekleństw by na to zabrakło. Minione dni to czas, kiedy powinniśmy się cieszyć wspierając ideę człowieka, która dała owoc w postaci łatania dziur tam, gdzie państwo (najwidoczniej często) zawodzi. Mamy za to tragedię w postaci śmierci człowieka, mamy tragedię, bo wspaniała inicjatywa traci lidera – twarz i duszę fundacji i mamy tragedię najgroszą ze wszystkich: ludzką zawiść.

I znowu pojawia się u mnie to pytanie, które pierwszy raz zadałem jako dziecko. Dlaczemu? Nijak poprawnie, nijak sensownie, ale chyba całkowicie oddaje to, co czuje wielu z nas. Dlaczemu to się w ogóle wszystko wydarzyło. Ten obrazek też dobrze oddaje to, co czuję.

Jakby tego było mało to pewni politycy wytarli sobie śmiercią człowieka twarz i rzucili nią w innego, aby zniszczyć tą cząstkę dobra, wdrażaną przez niego od wielu lat. Tak jakby miało przykryć fakt, że sami w życiu nie zrobili nic dobrego. Teraz mają jednak okazje zrobić choć jeden dobry uczynek: zamknąć się i zastanowić, czy warto było otwierać gębę.

Mam nadzieję, że mimo tak ciężkiego startu ten rok nie będzie stracony. Że nas czegoś jednak nauczy. Może chociaż tego, jak być bardziej ludzcy?

Mefisto

 

#167. Dlaczemu? Read More »

Scroll to Top