szczury

Pora na opisanie – być może – najbardziej rozczulającej gry świata. Gra została wydana niedawno, a dokładniej 25-tego lipca bieżącego roku. Twórcą gry jest SeithCG, który wcześniej pracował dla DreamWorks i Universal Studios, stąd też pewnie ten bajkowy klimat.

Czym jest Ghost of a Tale? To coś pomiędzy grą zręcznościową, a prawie takim typowym RPG, gdzie zbiera się misje od wszelkich postaci i wykonuje zlecone nam zadania. Sporo jednak przewagi ma skradanie się i pozostanie niewykrytym z racji tego, że wszędzie czai się nieprzyjazna nam straż.

Zanim jednak zacznę opisywać wszystko po kolei, muszę Wam przedstawić chyba najbardziej urokliwą postać, jaką przyszło mi grać.

Oto Tilo – nasz mysi bohater, który jest swego rodzaju bardem w naszej opowieści (a świadczy o tym chociażby urocza lutnia noszona na plecach).

Naszą przygodę rozpoczynamy od opowieści o tajemniczym Zielonym Ogniu, który setki lat temu pochłonął niemal cały świat, mordując każdą napotkaną na nim istotę zamieniając ją w nieumarłego. Myszy próbowały przekupić płomień informacjami o słabościach innych krain, niestety bezskutecznie, przez co większość ich krain została zniszczona. Dopiero szczurza armia pokonała zło, stając się przez to bohetarami wszystkich innych ras. Myszy oczywiście zostały wygnane za swój akt zdrady wobec innych nacji.

Opowieść kończy się, a nasz mały Tilo budzi się w celi na swoim malutkim łóżku. Wokół mamy kilka przedmiotów do zebrania (grzybki, ogryzki jabłek) oraz czerwoną różę, po wzięciu której pojawia się nad zadanie związane ze zbieraniem tych kwiatów dla żony głównego bohatera – Merra’y. Na niewielkim stoliku znajdujemy kawałek chleba, a pod nim liścik z kluczem do celi. Oczywistym jest fakt, że ktoś próbuje nam pomóc się stąd wydostać. Ucieczka z celi jest dosyć prosta, wymaga jedynie otworzenia drzwi, szarpnięcia za drugie i schowanie się w skrzyni, aby straż nas nie rozszarpała na strzępy.

Na szczęście szczury nie są bystre, więc tak długo, jak nie mają cię w zasięgu wzroku po lini prostej, schować można się do każdej napotkanej szafki, skrzyni oraz beczki. Jest to na tyle komiczne, że bawiłem się z nimi w ten sposób przez kilkanaście minut. No dobra: nie bawiłem. Nie wiedziałem, jak wejść do skrzyni i biegałem wkoło, a pan szczur za mną…

Wędrując po lochach, czy też więzieniu, spotykamy żabę pirata, dla której możemy wykonać zadanie. Aczkolwiek lochy da się opuścić bez rozmowy z nią, więc nie jest to tak istotne, aby pomóc płazowi. Zasugerowanie żabie, że możemy ją uwolnić, kończy się stwierdzeniem, że jej jest tak wygodnie, bo ma wszystko, czego jej potrzeba.

W więzieniu roi się od szczurów, więc trzeba wykazać się sprytem. Skradanie się to podstawa, chowanie się to bardzo pomocny atut, ale nic nie przebije ściąganie szczura do pomieszczenia tylko po to, by go tam zamknąć.

(Ten znak zapytania na niebieskim tle oznacze, że szczur Cię zgubił)

Poza tym mamy też zagadki, dzięki którym możemy odnaleźć alternatywną drogę albo otrzymujemy przedmioty, które przykładowo mogą być rzucone w dźwignię w miejscu, gdzie nie mamy do niej innego dostępu bądź też możemy znaleźć stołek, na który można wejść i dosięgnąć przedmiotów, które są dla naszego mysiego barda za wysoko. Niekiedy możemy “zaatakować” strażników poprzez strącenie na nich przedmiotów, co skutkuje czasowym ogłuszeniem.

Eksplorując piękną lokację więzienia, możemy natknąć się na różne “zestawy” ubrań/zbroi, posiadający różne atrybuty (mniejsze obrażenia, odporność na ogień, odporność na trucizne). Ich elementy są sprytnie poukrywane po całej mapie, a skompletowanie całego “zestawu” zwiększa nasze życie i wytrzymałość, dzięki czemu możemy uciekać przed szczurami przez dłuższy okres czasu.

Nie mam pojęcia ile rodzajów ubrań można znaleźć w grze, ale podejrzewam, że może być ich sporo, skoro na początku gry odkryłem ich już kilka.

Moim zdaniem gra jest jedną z ciekawszych, ponieważ w każdym kącie znajduje się coś do odkrycia, przez co nawet podążając za fabułą, jesteś w stanie co chwile odkrywać nowe ciekawostki i niesamowite miejsca. Eksplorowałem każdy zakamarek w poszukiwaniu skarbów albo chowałem się przed szczurzą gwardią, a przy okazji spotykałem różne postacie, z którymi można było porozmawiać o wszelkich rzeczach bądź też wykonać kilka zadań dla nich. Jest w tej grze tyle do zrobienia, chociaż raptem kilka osób jest wobec nas “przyjazne”.

Nie rozwinąłem jeszcze fabuły na tyle, by się o niej wypowiedzieć, ponieważ jestem zajęty zbieraniem róż i żuczków (można zbierać wszelkiej maści robaczki zarówno dla zadań, jak i też dla jedzenia; są bardzo pożywne). Póki co współpracuję z tym, który mnie uwolnił i staram się odnaleźć żonę naszego małego Tilo, a w między czasie pomagam wszystkim i wszystkiemu, co się napatoczy. Nie ma za to punktów doświadczenia, ale za to można otrzymać pieniądze – Florin – potrzebne na przykład do kupowania informacji od pewnego szczura, który jako pierwszy objawił się ze swoją neutralnością w stosunku do nas.

Minusem gry jest zdecydowanie fakt, że nie jest ona jeszcze dopracowana i wiele rzeczy potrzebuje poprawek. Dodatkowo gra jest wygodniejsza na kontrolerach, więc granie na myszy i klawiaturze jest możliwe, ale trochę niewygodne. Nie mówiąc o tym, że mysz mi się zbuntowała kilka razy podczas gry (w sumie nie tylko mi) i musiałem grę restartować, aby dalej grać. Problemem jest też możliwość zapisywania gry tylko, kiedy jesteś w bezpiecznym miejscu (czyli na przykład skrzyni). Gdyby grze nie odbijało, może dałoby się to znieść.

Pocieszające jest to, że trwają prace nad rozwojem gry, więc prawdopodobnie wszystkie niedogodności mogą być z czasem wyeliminowane.

Uważam tę grę za urokliwą. Chociaż te zwierzaki posiadają cechy ludzkie, rozczula mnie widok Tilo patrzącego na kowala w taki typowo mysi sposób (z mysim zaciekawieniem). Wydaje mi się to dość udanym balansem, ponieważ cały ten świat sprawia wrażenie bajkowego i odrealnionego, a zarazem dosyć bliskiego. Kiedy pierwszy raz natrafiłem na grę, od razu trafiła na moją gierkową listę życzeń, by dosyć szybko znaleźć się w mojej kolecji zabijaczy czasu (była to dosłownie kwestia kilkudziesięciu godzin). Niektóre rzeczy mogłyby być lepsze, bardziej usprawnione, ale nie żałuję zakupu. Chociaż pewnie nie raz się wścieknę, kiedy mi ten durny myszor spadnie z dachu (w jednej lokacji spadłem ponad 20 razy na sam dół, ponad 20 razy wchodziłem przez budynek na samą górę – myślałem, że coś mnie strzeli).

Grę polecam wszystkim, którzy lubią RPG, zręcznościówki i myszy w jednym. Oraz stracone godziny na włażeniu gdzie się tylko da.

A tymczasem, życząc Wam udanego tygodnia, wkraczam w szeregi szczurzej armii i wracam myszkować tu i ówdzie. Z tą grą na pewno jeszcze na bloga powrócę.

Mefisto