smutek

#278. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.18 – Kiedy dzwonek dzwoni do drzwi…

Japeś wrócił bardzo późno do domu. Smok od razu wyczuł, że coś było nie tak. Nie śmiał jednak pytać widząc czerwone od płaczu oczy swojego podopiecznego. Chłopak rzucił byle gdzie wierzchnie ubranie i zamknął się w swoim pokoju. Tam padł na łóżko i liczył po cichu, że pościel wciągnie go gdziekolwiek, byleby jak najdalej stąd.

Powinien był się domyśleć, że skoro nic nie przychodziło mu łatwo to i w tej kwestii nie będzie inaczej. Zamiast tego wpadł w pułapkę losu i teraz mógł jedynie lizać rany. Był głupi, naiwny i lekkomyślny – tak myślał o sobie. Jednakże skąd mógł wiedzieć, że ze wszystkich możliwych kombinacji jemu miała się przytrafić ta, przy której nie mógł już wykonać żadnego ruchu?

Czuł się jak magnez na problemy, jakby jego tyłek był stworzony do przyjmowania kopnięć od wszystkiego, co go otaczało. Zamknął oczy i w ciszy czekał, aż zmorzy go sen…

Nad ranem zebrał się do pracy. Mimo szczerych chęci nie mógł jednak pracować. Siedział w kącie pokoju pracowniczego i gapił się przed siebie. Lekarz podszedł do niego, poszturchał go, podokuczał mu, nawet trzepnął go mopem. Japeś jednak nawet nie drgnął. Doktor z ciężkim westchnieniem wypisał Wędrowcowi zwolnienie na dwa tygodnie i zawiózł go do domu.

Chłopak znów padł na łóżko i spędził w nim cały tydzień. Okazjonalnie wychodził spod kołdry, aby coś zjeść i się napić. Jego telefon wibrował co jakiś czas. Ktoś do niego wydzwaniał, ale mało go to obchodziło. W końcu wyczerpała się bateria i pokój ogarnęła cisza.

Cisza, którą jednego dnia przerwał dzwonek do drzwi. Dzwonek tak natarczywy, że nawet ktoś tak dobity jak Japeś w końcu zebrał się, aby sprawdzić kto mógłby się tak dobijać.

Na korytarzu stała Siya, która ucieszyła się na widok wciąż żywego Wędrowca. On jednak tak szczęśliwy nie był. Nie chciał się na razie z nią widzieć. Nie poukładał sobie tego jeszcze w głowie.

– Mogę wejść? – zapytała i nie czekając na odpowiedź wtargnęła do środka. Postawiła na blacie w kuchni siatkę z zakupami i rozejrzała się po pomieszczeniu. Zamarła na chwilę widząc Smoka leżącego na łóżku i zajadle liżącego obrazek w książce. Prastary wykorzystał moment, złapał książkę w pysk i zaniósł do dziewczyny kładąc ją pod jej nogami. Siya przez chwilę nie wiedziała co robić, ale pochyliła się i zerknęła na zdjęcie. Przedstawiało ono babeczkę truskawkową.

– Chciałbyś to zjeść? – zapytała, a Smok zaczął merdać ogonem. Odkąd Japeś wpadł w depresję jedyne co jadł to suche, psie żarcie. Nawet nie miał czego podjadać Wędrowcowi, bo ten konsumował głównie batoniki. – Nie mam żadnej przy sobie, ale mogę ci kupić, jeśli będziesz grzecznym pieskiem.

Prastary zamerdał ogonem. Oddałby wszystko za babeczki truskawkowe (a na pewno oddałby za nie Japesia).

25.03.2020_18-02-27

Wędrowiec obserwował ich stojąc wciąż przy drzwiach. Widać było po nim, że był strasznie umęczony, głównie kiepską dietą i zadręczaniem się negatywnymi myślami. Siya podeszła do niego, złapała za rękę i posadziła przy stole.

– Zrobię ci coś do jedzenia. – uśmiechnęła się do niego ciepło. Wyjęła z siatki pieczywo, masło i kilka wędlin. Sprawnie przygotowała bardzo późne śniadanie i postawiła je przed chłopakiem. Sama wróciła do siatek i rozpakowała je do końca chowając wszystko do odpowiednich szafek. Kiedy się jednak odwróciła, Japeś siedział nieruchomo. Nawet nie tknął jedzenia.

– Zjedz, proszę. Marnie wyglądasz. – powiedziała do niego z przejęciem. Wędrowiec wiedział, że nie miał szans. Siegnął po kanapkę i powoli zaczął ją jeść.

Mefisto

#278. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.18 – Kiedy dzwonek dzwoni do drzwi… Read More »

#233. Ku pamięci dobrej duszy

Od kilku dni było już wiadomo, że wszystko jest przesądzone, ale najgorsze stało się dzisiaj. Moja psina, ta z rodzinnego domu, odeszła. Rak wrócił i zabrał ją, pomimo iż walczyła do samego końca, chociaż już nie musiała. Niestety leki nie pomogły, a kolejne objawy pojawiały się i piętrzyły. Kiedy nadeszły duszności trzeba było podjąć najcięższą decyzję. Jedno trzeba jej przyznać: pomimo raka udało się jej dotrwać pełnoletności.

Niby człowiek całe pieskie życie oswaja się z myślą, że ta istota plącząca się pod nogami kiedyś odejdzie, a jednak kiedy nadchodzi najgorsze, człowiek stoi i nie wie, co ze sobą zrobić. Znowu w sercu panuje dziwna pustka, znowu gdzieś tam w środku boli, a ja po prostu chciałbym się zapaść gdzieś w ciemność, zdala od tego wszystkiego. Na powierzchni jednak trzymają mnie dobre wspomnienia z udziałem psiny.

Zawsze przy mnie była. Kiedy przyjaciele obiecujący, że zawsze przy mnie będą odchodzili, ona była i witała mnie donośnym szczekaniem. Kiedy rodzice mnie zawodzili, ona była i podnosiła mnie na duchu. Kiedy zaczynałem we wszystko wątpić, ona była i pokazywała mi, że nie wszystko stracone. I chociaż mnie nie było przy niej przez tyle lat, zawsze łączyła nas duchowa więź.

A teraz ta więź została przerwana. I niby nic się w moim życiu nie zmienia, a jednak czuję się jakby wszystko zostało wywrócone do góry nogami. Ta dobra duszyczka, która wniosła tyle do mojego życia, odeszła. Nie mogę po prostu w to uwierzyć. Ten niezniszczalny tytan odszedł. Ten potwór pożerający baterię i czekoladę, dopijający niedopite drinki, wciągający sreberka od słodyczy… Ten najlepszy pies…

Ona zawsze miała pozytywny wpływ na moje życie i nawet na samym końcu dała mi kolejny cenny prezent. Dlatego nigdy nie zwątpię w psy: one zawsze myślą o nas.

Dziękuję Ci, przyjaciółko. Kiedyś spotkamy się znowu!

Mefisto

 

#233. Ku pamięci dobrej duszy Read More »

#167. Dlaczemu?

Zabieram się i zabieram za ten wpis i po prostu mi nie idzie, bo na podłość ludzką nie ma słów. Nawet przekleństw by na to zabrakło. Minione dni to czas, kiedy powinniśmy się cieszyć wspierając ideę człowieka, która dała owoc w postaci łatania dziur tam, gdzie państwo (najwidoczniej często) zawodzi. Mamy za to tragedię w postaci śmierci człowieka, mamy tragedię, bo wspaniała inicjatywa traci lidera – twarz i duszę fundacji i mamy tragedię najgroszą ze wszystkich: ludzką zawiść.

I znowu pojawia się u mnie to pytanie, które pierwszy raz zadałem jako dziecko. Dlaczemu? Nijak poprawnie, nijak sensownie, ale chyba całkowicie oddaje to, co czuje wielu z nas. Dlaczemu to się w ogóle wszystko wydarzyło. Ten obrazek też dobrze oddaje to, co czuję.

Jakby tego było mało to pewni politycy wytarli sobie śmiercią człowieka twarz i rzucili nią w innego, aby zniszczyć tą cząstkę dobra, wdrażaną przez niego od wielu lat. Tak jakby miało przykryć fakt, że sami w życiu nie zrobili nic dobrego. Teraz mają jednak okazje zrobić choć jeden dobry uczynek: zamknąć się i zastanowić, czy warto było otwierać gębę.

Mam nadzieję, że mimo tak ciężkiego startu ten rok nie będzie stracony. Że nas czegoś jednak nauczy. Może chociaż tego, jak być bardziej ludzcy?

Mefisto

 

#167. Dlaczemu? Read More »

#139. Filmik!

Ledwo wyszła poprzednia, pamiętnikowa notka, a my zdążyliśmy się zarazić jakimś paskudztwem. Uwielbiam być chory. Jeszcze jak na złość zrobiło się zimno i zamiast wygrzać się w ciepłym łóżku to starałem się dociec czemu z siedmiu kaloryferów działają ledwo trzy…

Ech… Ta magia wynajmowanych mieszkań.

Jakby tego było mało to, bawiąc się ze Smoczyńskim, prawie zleciał na nas karnisz. Prawie, bo zgarnąłem dzieciorośl tak szybko, jak szybko zauważyłem, że się sypie nam tynk na łby. Najgorsze jest to, że karnisz już raz musiał zlecieć, bowiem ktoś przyczepił go z powrotem. Tym razem za pomocą kleju. Ludzie nigdy nie przestaną mnie zaskakiwać.

Dysk dotarł! Nie wyjaśniłem w poprzedniej notce, że dysk dostaje Połówka, bo swój zapełniła. Ja z kolei dostanę jej dysk kiedy tylko skończy przenosić dane. Prawdopodobnie wydarzy się to po jej powrocie z Polski, w której przebywa już od kilku dni. Także mój eksodus gier z jednego dysku na drugi musi jeszcze poczekać! 😉

Tęskny mój wzrok utknął na długiej liście pozycji, których nawet nie zacząłem, bo nie miałem miejsca na dysk. Takim tytułem jest na przykład Deus Ex – Mankind Divided – mój urodzinowy prezent. Połówka sprezentowała mi i grę, i pada, bo akurat mieli taki zestaw. Pad wysłano dokładnie w moje urodziny (przypadek, czy…? :)), a kiedy przyszedł to Połówka przekopała pudełko w poszukiwaniu gry. To był tak cudowny widok, kiedy w panice oznajmiła mi, że nie ma mojej gry. Na Steamie gry dodają się automatycznie do konta, ale widać ktoś o tym nie pamiętał i liczył na pudełkową wersję… 🙂

A darmowej gry nie będzie. Promocja skończyła się nim zdążyłem kupić dysk, ale jak to w Anglii bywa, zapomniało się pracownikom zdjąć ogłoszenia z promocją (które nie zawierały żadnych dat, kiedy ta oferta się kończy). Nie wpłynęłoby to na decyzję o kupnie dysku, bo dysk sam w sobie jest dobry, ale to po prostu wkurzające, kiedy przez czyjeś zaniedbanie ja wpierw muszę się pytać, o co chodzi, a potem przechodzić zawód. Cóż, dostałem kolejny powód, czemu powinienem przestać korzystać z Ebuyera. Mają szczęście, że nie był to tytuł, na którym bardzo mi zależało, bo bym się naprawdę zeźlił. Na pocieszenie dostałem od Połówki inną grę – The Elder Scrolls Online, na którą polowałem od miesięcy. 😉 Zważając na to, jak wciągnął mnie Skyrim to pewnie i ten tytuł zassie mnie na długie godziny! (edit: już zassał :D)

Zdecydowałem się też w końcu na przetestowanie wine dxvk, czyli nakładki tłumaczającej grafikę z Directx 10/11 na Vulkan. Nie będę się o tym tutaj rozpisywał co to jest i po co mi to, bo zrobię to w Kąciku Technicznym, ale moje pierwsza wrażenia są takie: woooow! To jest coś, czego potrzebowałem! Zainstalowałem i przejrzałem sobie kilka tytułów, ale skupię się na razie na The Elder Scrolls Online i Far Cry Primal, który podarowała mi Połówka (tym razem bez paniki, że grę ukradli :D) w zamian za wymienienie się dyskami talerzowymi (bo SSD bym nie oddał :P).

Grafika jest wręczna bajeczna w Far Cry’u. Miałem tylko problem z dźwiękiem (jak setki innych graczy), ale udało się je pomyślnie rozwiązać. Moje pierwsze chwile w grze wyglądały tak: idę za jakimś kolesiem, nie mogę się powstrzymać, dźgam go dzidą w tyłek, ten się wkurza na mnie i zaczyna do mnie strzelać z łuku, stojący obok mamut taranuje go po czym tenże mamut zajmuje się ogniem bez powodu… Właśnie z takich powodów żałuję bardzo, że ja po prostu nie nagrywam filmów, naprawdę!

Co do The Elder Scrolls Online to czuje się, jakbym zatoczył koło, bo stary dysk wykrzaczył mi się właśnie na tej grze (był wtedy darmowy weekend i liczyłem, że pogram). W tej chwili gram w ESO na dokładnie takim samym dysku, jak ten, który mi padł. W sumie to tak, jakbym zatrzymał się w czasie i po dłuższym czasie ruszył dalej z tego samego miejsca.

Wziąłem się za nagrywanie i powiem wam, że wyszło masakrycznie. Za pierwszym razem dźwięk nagrał się na tyle słabo, że nic nie było słychać. Potem padł mi pad (bo zamierzam grać na padzie i oczywiście baterie musiały akurat teraz powiedzieć “nie”). Przy trzeciej próbie bolało mnie już gardło, bo postanowiłem nagrywać będąc chorym, więc zdecydowałem się darować sobie nagrywanie głosu przy pierwszym filmiku. I tak to jest tutorial, gdzie co chwilę ktoś coś gada, a ja nie chcę się wcinać, więc dużo i tak nie powiedziałem. Nagrałem tylko krótką przemowę, którą wrzuciłem na początek. Mam nadzieję, że następnym razem wszystko pójdzie już po mojej myśli! A o to filmik:

Liczę po cichu na to, że drugi filmik wyjdzie mi lepiej. Niech ja tylko znajdę baterie do pada…

Jak już wyżej wspomniałem, Połówka jest w Polsce, a my ze Smoczyńskim czekamy grzecznie na wielki powrót. Dzieciorośl trochę nam podrosła i lepiej znosi rozstanie. Póki co wystarczają codzienne rozmowy. Jedyny problem, jaki z nim mam, jest taki, że zrobił się za cwany. Rano wstaje bardzo cicho, aby mnie nie obudzić po czym zaczyna odsłaniać i zasłaniać okno. Gdyby nie motyw ze spadającym karniszem pewnie pozwoliłbym mu się bawić. Nie chciałbym jednak, aby ten karnisz również okazał się przyklejony na klej i spadł nam na głowy.

Chociaż i tak tęsknimy. My żyjemy tak dopasowani do siebie, jak takie trzy trybiki w mechanizmie. Kiedy jeden wypada, reszta nie umie się odnaleźć. Gdyby nie ta durna i niepotrzebna wyprowadzka, Smoczyński miałby już paszport i pojechalibyśmy wszyscy razem, a tak to nie było czasu wyrobić. Szkoda. Chciałbym go zabrać do jego pradziadków, aby pobiegał na działce, powcinał owoce prosto z krzaczka i poobserwował kurnik u sąsiada. Na pewno by mu się spodobało!

Połówka zaproponowała, abyśmy wybrali się w przyszłym roku razem i pozwiedzali trochę. W sumie byłoby co opisać w Kąciku Podróżniczym (uwaga, ustalam nową zasadę: lokalne podróże tyczą się miejsc, w których przebywam, a nie mieszkam :D).

Smutna wiadomość: ścięto nam drzewo rosnące przy domu. Tak po prostu ciachnęli je i tyle. Smoczyński lubił patrzeć na gałęzie, kiedy szalały na wietrze, a teraz może podziwiać niebo. Nie wiem, czy coś było z drzewem (nie wyglądało na chore). I tak jakoś przykro, bo czuję się dosłownie obdarty z kawałka natury. Ludzie jeszcze nie zauważyli, że drzewa są jednak potrzebne do oddychania…

IMG_20180920_140150
I nastała pustka…

Tyle już napisałem, że o innych rzeczach wspomnę następnym razem. Nie mam w planach bicia rekordów na długość notek. Póki co… 😉

Mefisto

#139. Filmik! Read More »

#126. Ku pamięci małej przyjaciółki…

W ostatnich dniach została mi przekazana smutna wiadomość: odeszła moja mała bojowniczka, mój pierwszy i jak dotąd jedyny kot. Nikt się nie spodziewał – była okazem kociego zdrowia. Odeszła na rękach mojego ojca, w spokoju. Żałuję, że nie mogłem jej zobaczyć i przytulić po raz ostatni.

Pamiętam, jak ojciec przyniósł ją do domu. Ocalił ją przed śmiercią, ale nie powiedział tego od razu. Wiecie, męska duma. Oficjalna wersja brzmiała: znalazł i żal było zostawić. Była dzikim kotem, który kontakt z ludźmi miała tylko dlatego, że ją dokarmiali. Matka nie była szczęśliwa, ale kot został. Ja, rodzeństwo i ojciec stanowiliśmy wyborczą większość.

U naszej psiny od razu obudził się instynkt macierzyński i wbrew wrodzonej niechęci do kotów (okazywanej przy każdej możliwej okazji) zajęła się naszym nowym członkiem rodziny. Pies żyje dalej. Pokonała raka, a teraz walczy z pustką. Towarzyszka dnia zostawiła potężną dziurę w psim sercu.

Kicia udomowiła się dopiero po roku. Wcześniej przy każdej wizycie obcej osoby chowała się za szafą. Nam jednak zaufała dosyć szybko, ale dalej kroczyła przez życie w bezpiecznej odległości.

Jak na kota była bardzo ułożona i spokojna. Miała dużo cierpliwości, rzadko drapała kogokolwiek. Nauczyła psa spać na kanapie i wskakiwać na stół. Lubiła moczyć tyłek w akwarium żółwia i podjadać ser… Jednym słowem: była wyjątkowa.

A teraz jej nie ma i nie wiem, gdzie się podziać. Niby to oczywiste, że każdy kiedyś odejdzie, ale nie ona. Nie ta pełna życia istota. Liczyłem, że Smoczyński ją pozna, pogłaszcze i nauczy się delikatności przy niej. Ona byłaby najlepszą i najbardziej cierpliwą nauczycielką. I z niesamowitą gracją okazywała wdzięczność za chwilę uwagi, za opiekę, za bycie przy niej.

Żegnaj, przyjaciółko. Zawsze będziesz w naszych sercach.

Mefisto

#126. Ku pamięci małej przyjaciółki… Read More »

Scroll to Top