minecraft

#031. Minecraft: Wyprawa do Twilight Forest

Minecraft przechodził wiele modyfikacji w ostatnim czasie. Nie, nie mam na myśli nowych jego wersji. Mam na myśli zmianę modów i otoczenia, bo przygoda czeka na tych, którzy idą dalej, a nie stoją w miejscu. Fakt, zostawiłem za sobą trochę wylotów w kosmos, ale myślę, że wrócę do nich w wolnej chwili. Każda planeta wygląda podobnie: skały i minerały są niemal takie same. Najwyżej różnią się kolorem. Jednak życie na tych planetach to zupełnie inna kwestia: warta poruszenia moim zdaniem. Przynajmniej dla tych, którym marzy się podbijanie kosmosu, a nie wiedzą od czego zacząć.

Jednakże nie o tym będę pisać dzisiaj.

Dzisiaj będzie opowieść o tym, jak zostałem zagoniony do zbierania żółtych kwiatków. Ani be, ani me o tym, po co mi to do szczęścia, ale że posłuszna bestia jestem to ruszyłem na polowanie za kwiatkami. Uzbierałem ich chyba ze dwieście, a potrzebne były tylko dwanaście.

Dowiedziałem się, że ilość ta wymagana jest do zrobienia specjalnego portalu. Potrzebny był jeszcze dół dwa na dwa wypełniony wodą i diament.

2016-06-27_21.52.52

Po dodaniu diamentu powstał portal (czuje się przy tym zdaniu, jakbym przepis kucharski komponował).

2016-06-27_21.52.58

A za portalem kryła się bajka. Chociaż Minecraft to gra oparta na bardziej zorganizowanych pikselach, umożliwiających eksplorację i modyfikację świata; mody tworzone przez wiernych graczy portafią zadziwiać. To dokładnie czułem wchodząc do Twilight Forest – magicznej krainy spowitej, z niewiadomych mi przyczyn, mrokiem, gdzie przeróżne stworzenia mają swój urokliwy dom.

Przez większość czasu biegałem ze zdziwieniem na twarzy i na każdym kroku zachwycałem się nowymi widokami. Ukłony dla autora – postarał się.

Twilight Forest ma do to siebie, że posiada miejsca zwane kopcami. Są to górki, wewnątrz których kryją się niesamowite skarby, ale przede wszystkim znajdują się tam bogate złoża surowców.

W tym magicznym lesie natrafiliśmy też na dziwne anomalie pogode, które pogarszały się, ilekroć staraliśmy się wejść w nie głębiej. Nie przeszkadzało to jednak różnorakim stworom zamieszkiwać centra chaosu i przy okazji zaatakować nas, kiedy my błądziliśmy na ślepo w śniegu, czy deszczu.

Mimo tego staraliśmy się zwiedzać każdy zakamarek, podziwiając piękno pikselowej grafiki, gdzie autor-artysta poprzez linijki kodu zbudował majestatyczną krainę, w której na każdym kroku znajdzie się coś, co zaprze dech w piersiach.

Dotarliśmy też do miejsca, gdzie ciągle padało. Znaleźliśmy tam niesamowity zamek, który posiadał dosyć ciekawe drzwi. Składały się one z bloków z czerwonymi znakami, które po dotknięciu (bądź jak kto woli walnięciu łapą), zamieniały się w zielone znaki, sprawiając, że kamienie znikały (chociaż potem w powietrzu wisiały czerwone kwadraciki) i można było przez nie przejść. Efekt trwał tylko chwilkę, więc “drzwi” bezpiecznie się za nami zamykały.

Co zabawne (i co widać po screenshot’ach) w budynku też padało. Wewnątrz było masę pomieszczeń z różnymi znakami i nieco bijącymi po oczach, kolorowymi szkłami. Nie mam pojęcia, po co one tam były, ale zgaduję, że nad zamkiem trwają, póki co, prace. Po czym to stwierdziłem? Po tym, jak zobaczyłem tabliczkę z informacją o bossie. Domyślam się, że w którejś aktualizacji pojawi się tam potężna maszkara, którą trzeba będzie powstrzymać bez robieniem złych rzeczy. No chyba, że tamten boss zrobił sobie wakacje i zostawił mi (nieczytelną) informację.

Zamierzam Twilight Forest eskplorować i na pewno Wam powiem, jeśli spotkam zgubę z zamku. W końcu to spora kraina i gdzieś na pewno znajdę tego potwora, żeby go zagonić we właściwe miejsce!

A tymczasem trzymajcie się i uważajcie na anomalie pogodowe!

Mefisto

#031. Minecraft: Wyprawa do Twilight Forest Read More »

#017. Minecraft: piekielni turyści

W ostatnim wpisie byliśmy na gorącej planecie zwanej Merkurym. Wciąż miło wspominam tę podróż, pomimo lekkiego zawodu. Z racji faktu, że lubię ciepłe klimaty, gdzie raczej nikogo nie będziesz się spodziewać, to postanowiliśmy pojechać na wycieczkę w moje rodzinne strony, czyli do piekła. Plan był prosty: jedziemy zwiedzać zamek wielkiego i wspaniałego Anu, który to żył sobie i umarł, a teraz dzikie hordy (czyli my) penetrują jego włości, aby przeżyć przygodę.

2016-06-19_17.43.05
Pamiątkowe zdjęcie ze statku

Aby dostać się do zamku, trzeba było znaleźć statek zwany Hell Boat. Nie było to trudne, chociaż zajęło nam to dłuższą chwilę, bo modyfikacja gry, która była na serwerze, była trochę starsza niż być powinna i początkowo nie oferowała możliwości odwiedzenia Anu. Po aktualizacji moda wywaliły się pewne ważne ustawienia, których naprawienie zabiło serwer Minecrafta na chwilę. Po krótkiej reanimacji wróciliśmy jednak do gry i wybraliśmy się szukać statku, który znaleźliśmy bardzo szybko.

2016-06-19_17.45.16
Prawie jak żetony na przejazd kolejką

Aby statek zaczął działać, musieliśmy położyć cztery prastare figurki wokół posągu. Oczywiście nim znaleźliśmy właściwą kombinację to ja zdąrzyłem się zestarzeć dwa razy. Myśleliśmy, że statek po protu popłynie, a tu stała się rzecz niesłychana…

2016-06-19_17.47.07
Posąg postanowił zostać kulą disco

Posąg postanowił zrobić coś dziwnego. A dokładniej rzecz mówiąc wybuchł nam w twarz, aż zabolało.

W jego zgliszczach wyrósł portal, w który bez myślenia się wpakowaliśmy. Zostaliśmy przeniesieni pod zamek, który imponował rozmiarem i wyglądem, chociaż po lewej stronie chyba zabrakło architektowi terenu i musiał nieco gruntu dobudować.

2016-06-19_17.48.40
Pamiątkowe zdjęcie przed zamkiem

Jako, że byliśmy na lewitującej platformie, szybko zbudowaliśmy most na drugą stronę i polecieliśmy zwiedzać zamek. Nim dotarliśmy do wejścia, zdąrzyłem zezłościć ochroniarza budynku, bo gapiłem się bezczelnie przez okna, a to się chyba komuś nie spodobało.

Oczywiście doszło do walki, ale wiadomo, kto wygrał. Ochroniarz był po prostu bez szans. Nie zadziera się z dzikimi turystami ciekawskimi świata!

Wdarliśmy się do zamku gotowi, by zwiedzać i podziwiać. Wnętrze zamku również imponowało, jednakże było strzeżone przez psich ochroniarzy i co rusz musieliśmy tłuc ich po głowach, a co dwa kroki coś nam wybuchało przed twarzą i musieliśmy tłumaczyć niewerbalnie, że my tutaj zwiedzamy i lepiej dla nich, jeśli się odstosunkują od nas w trybie natychmiastowym.

W końcu, po wybuchnięciu chyba wszystkiego, co można było wybuchnąć, dotarliśmy do miejsca, gdzie czekał na nas zakonserwowany Anu. Wystarczyło go tylko obdarować skarabeuszem i drań powinien przyjść nas przywitać. Taki był plan, ale Anu musiał po swojemu…

2016-06-19_18.48.26
Pamiątkowe zdjęcie z zamkniętym Anu (przytulasy!)

Jako diabeł poczułem się urażony takim piekielnym brakiem manier wobec istoty piekielnej jaką jestem, więc postanowiliśmy pokazać Anu, że czasy się zmieniły i bycie wredną, piekielną świnią (to chyba jest świnia?) nie gwarantuje już sukcesu w życiu.

Walka była ciężka, ale wesoła. Zostałem zamurowany, zraniony przez kolce, które wysunęły się z ziemi, mało co nie wpadłem do lawy i jeszcze do tego Anu zaczął sobie latać, a ja, łuk i celność to trzy rzeczy, które nie mają ze sobą nic wspólnego. Jednakże padł martwy, a jego mroczna dusza powróciła do sarkofagu.

Anu zginął z naszej ręki w sumie trzy razy (praktyka na żywo powiedzenia zabić, wskrzesić i zabić jeszcze raz). Chcieliśmy się dostać do jego pokoju ze skarbem, więc dwa razy zginął, a my szukaliśmy teleportu. Za trzecim razem wiedzieliśmy (bo doczytaliśmy), że trzeba kliknąć ciało martwego świniaka nim zniknie. Także można powiedzieć, że dostał od nas nauczkę z nawiązką.

2016-06-19_19.04.14
Sekretny pokój ze skarbem

W pokoju było to, czego potrzebowaliśmy: pradawny zegar, który miał nam umożliwić podróż w czasie. Szczęściu nie było końca! Zabraliśmy zdobycz i postawiliśmy nowo zbudowaną maszynę czasu w naszym pięknym i jakże symetrycznym domku. W końcu drzwi do świata dinozaurów miały zostać przez nas otwarte! Klucz w postaci zegara trzymałem w mej pikselowej ręce.

2016-06-19_19.11.48
Jak gdyby ktoś nie wiedział jak wygląda profesjonalna maszyna czasu…

Czekaliśmy cierpliwie, licząc sekundy do końca, kiedy maszyna czasu da nam znak, że to już teraz, że możemy wybrać się do świata, gdzie rządzą dinozaury, a nasza siła będzie leżeć w tym, jak wykorzystamy naszą inteligencję przeciwko nim. Miałem przed oczyma ten widok, kiedy stajemy na nowym, nieodkrytym lądzie i wędrujemy pośród istot mniej lub bardziej przyjaznych, powoli skłaniając je do uznania naszej potęgi: nauki i technologii. Widziałem nowe, nieznane dotąd okazy dinozaurów, które mógłbym zabrać ze sobą i zostawić na mojej rajskiej wysepce.

Tyle nowych rzeczy do poznania, tyle dinozaurów do oswojenia!

Jednakże, nie było to nam dane…

2016-06-19_19.12.41

Mod nie ma jeszcze tego elementu gotowego, więc pozostał nam tylko słodki smak przygody na ustach wraz z goryczą rozczarowania.

Jednakże cierpliwi będą nagrodzeni, także czekam, aż w końcu magiczne drzwi otworzą się przede mną na oścież, a ja wkroczę w nową krainę i zdobędę ją w imię wiedzy i
nauki. Ta przygoda będzie kontynuowana.

Mefisto

#017. Minecraft: piekielni turyści Read More »

#008. Minecraft: opowieść o tym, jak poleciałem w kosmos

Minecraft zadziwia swoimi modami. W poprzednim wpisie o Minecrafcie pomyliłem się z ich liczbą. Nie jest ich tysiące. Ich liczba ograniczona jest kreatywnością twórców, a ta zdaje się być studnią bez końca. Za niektóre mody podziękuję, za inne się wścieknę, ale wciąż mam szacunek za włożoną w nie pracę.

Dzisiaj skupię się na kilku modach, a dokładniej Galacticraft i jego addonach (czyli dodatkach do modyfikacji). Galacticraft umożliwa wędrówkę i eskplorację wygenerowanego świata (a dokładniej planet w naszym układzie słonecznym, a nawet tych poza nim).

Także postanowiłem odwiedzić planetę najbliższą Słońcu zwaną Merkury. Przygotowania były czasochłonne. Trzeba było wszak zaopatrzeć się w rakietę (a nawet dwie, bo nie leciałem sam) oraz narzędzia tworzące tlen (w grze jest to Oxygen Collector, Compressor i Bubble Distributor), mające za zadaniu zebrać tlen z rozłożonych liści wokół (tak, wiem, nieśmiertelna logika gier) i przemienić go w bańkę powietrza potrzebnego do przeżycia.

Ale pokolei. Jako wasz kosmiczny reporter, uwieczniłem całą wyprawę na Merkurego.

Podróż zaczęła się sprawnie, od wylotu w kosmos. Start odbył się bezproblemowo (na szczęście komuś tym razem nie popsuła się rakieta i nie spadł z powrotem na ziemie).

2016-05-31_00.32.42
Przed startem
2016-05-31_00.33.14
Nasz bezproblemowy lot (ktoś się pośpieszył i wystartował pierwszy)

2016-05-31_00.33.31

Lądowanie również odbyło się bez problemów.

2016-05-31_00.34.07
NASA może się schować przy takiej technologii

Merkury nie jest przyjazny turystom o tej porze roku. Szczerze mówiąc w ogóle nie jest. Jest tam tylko bezlitosny, parzący żar pochodzący wprost z jasnego słońca, które świeci ci w oczy.

2016-05-31_00.34.28
Aż w oczy piecze…

Na szczęście jednak mieliśmy ochronne kombinezony, które nie pozwoliły temperaturze popsuć nam wyprawy.

2016-05-31_00.45.23
Profesjonalny sprzęt profesjonalnego astronauty

Poza słońcem, była też przeogromna pustka. Absolutne zero. Żadnego komitetu powitalnego stworzonego z potworów, żadnej pocztyczki na początku, żadnego wybuchu Creepera. Nic tylko jedna wielka samotność zawieszona między słońcem, a nicością (i Wenus).

2016-05-31_00.35.49
W tle widać Wenus

Nierażeni jednakże przeciwnościami losu, zaczęliśmy budować naszą bazę wypadową na tejże planecie. Wykorzystaliśmy panele słoneczne, by ze złowrogiego słońca zrobić naszego sprzymierzańca i przerobić jego żar na elektroczność.

Mając zasilanie, mogliśmy zacząć stawiać maszyny do produkcji tlenu.

Wokół bazy powstała bańka tlenu, która pozwalała nam się swobodnie poruszać bez kombinezonów, czy też utraty tak cennej rzeczy, jaką jest powietrze w zbiornikach.

Byliśmy gotowi na dalszą przygodę. Uzupełniliśmy tlen w zbiornikach i wyruszyliśmy na podbój Merkurego. Przeczesaliśmy całą jego powierzchę w poszukiwaniu dungeonu, gdzie tajemniczy stwór chronić miał istotnych dla nas rzeczy: rzadkich surowców i planów bardziej zaawansowanych statków kosmicznych, umożliwiających lot na dalsze planety (skąd one to miały?).

Nasze poszukiwania były oczywiście owocne. Znaleźliśmy zejście do podziemii.

2016-05-31_01.05.02
A opuszczała nas już nadzieja…

Bez wahania wskoczyliśmy w ten piekielny wwiert. Czekało tam na nas wiele dziwności!

2016-05-31_01.06.09
Te pochodnie się palą, chociaż tam nie ma tlenu!

Przebiliśmy się przez długie tunele i w końcu dotarliśmy tam, gdzie pieczarę swą miał tajemniczy potwór.

2016-05-31_01.07.34
No co to może być!?

Oczywiście, tym potworem okazał się wielki creeper plujący w nas ładunkami wybuchowymi. Naszym zadaniem było je w niego odbijać. Nie było tak źle.

2016-05-31_01.08.16
Ping pong z zielonym, kosmicznym ogórkiem

Ostatecznie pokonaliśmy maszkarę i, zabierawszy wcześniej klucz, ruszyliśmy w stronę komnaty ze skarbem, której nie było. No po prostu zapomniano chyba o nagrodzie dla nas za wysadzienie pana tego miejsca w powietrze. Zrozpaczni poszukaliśmy innego dungeona i w nim również nie było komnaty ze skarbem (było za to morze lawy, do którego mało co nie wpadłem).

Powróciliśmy więc na naszą bazę, aby zaplanować kolejną wyprawę, gdzie, miejmy nadzieję, nikt nas tak okrutnie nie oszuka i jednak skarby się znajdą dla nieustraszonych podróżników.

Mefisto

#008. Minecraft: opowieść o tym, jak poleciałem w kosmos Read More »

#006. Minecraft

Moja pierwsza gra na Linuxie, która nie wymagała wina to Minecraft (data wydania: 2011), stworzona przez Mojang. Napisana w Javie gra do eksploracji świata i detonowania przerośniętych ogórków. Chyba prościej tego nie można opisać.
Minecraft budzi wiele kontrowersji, jedni ją lubią, inni nie za bardzo. Jedno trzeba przyznać: ta gra jest potężnym narzędziem zasilanym przez wyobraźnię fanów, którzy od początku istnienia tej gry, aż po dziś dzień stworzyli tysiące przeróżnych modów, z których korzystają gracze na całym świecie.

Mnie osobiście mody potrafią zmęczyć (obecnie gram na serwerze, który zawiera ich 110). Przyznam szczerze, że są zarówno ciekawe, jak i trudne. Lepsze bronie, czy sprzęty otwierają drogę do większych możliwości, ale czasem zrobienie ich zajmuje bardzo dużo czasu. Jeśli ktoś twierdzi, że mody to cheatestwo to bardzo się pomylił. One same w sobie eliminują możliwość oszukiwania.
Jednakże skupmy się na zwykłym Minecrafcie, jego wadach i zaletach.

Podstswową rzeczą jest to, że Minecraft zawiera różne “tryby” gry. Creative otwiera dostęp do wszystkich bloków w grze i pozwala na kreatywne spędzanie czasu w grze. Survival z kolei skupia się, jak sama nazwa wskazuje, na przeżyciu. Tryb Adventure dotyczy map tworzonych przez graczy, których celem jest fabuła bądź przygoda (jak np. mapy polegające na wydostaniu się z danego miejsca). Tryb ten uniemożliwia niszczenie niektórych bloków, aby gracz zmuszony był działać wedle ustalonej fabuły. Jest również tryb Hardcore, który jest niemal dokładnie taki sam jak Survival z tą różnicą, że zginąć można w nim tylko raz (na serwerze otrzymuje się bana, który może wygasnąć po pewnym czasie, a prywatna rozgrywka zostaje usunięta z komputera).

Gra oferuje również masę surowców, z których możemy pozyskać przedmioty potrzebne nam do przetrwania (zbroje, narzędzia, bronie). Wiadomym celem graczy jest uzyskanie ich jak najlepszej jakości (i zemszczeniu się na potworach).

Można by tę grę opisywać i opisywać, ale ja powiem w skróce: lubię Minecrafta za wolność i możliwość zrobienia ze światem cokolwiek, co się chce (można go wysadzić w trybie Creative).

Można budować niesamowite budowle. Albo niszczyć wszystko wkoło.

Można zabijać bossy (dostępne są obecnie tylko dwa bossy).

Można też po prostu świetnie się bawić (wraz z błędami gry).

To, co opisałem tutaj to podstawy podstaw, sam Minecraft jest bardzo rozbudowany, więc opisanie go zajęłoby stulecia (poważnie). Rozbiję moje “ochy” i “achy” nad nim na kilka notek, gdzie opiszę perypetię ze światem, potworami i moim głównym przeciwnikiem: modami (chociaż na powyższycg filmikach widać, że można się nimi świetnie bawić).

Mefisto

#006. Minecraft Read More »

Scroll to Top