bunt kaczek

#227. Bunt Kaczek cz.6 – w końcu w domu: kwestia karmienia

3 Comments / Interpersonalnie, Przemyślenia /

Pierwszy dzień to był jak bajka – paktycznie cała noc przespana. Chociaż nie jest to zdrowe dla dziecka, bo powinno jeść co dwie do trzech godzin, Smoczyński ani myślał upomnieć się o mleko. Był zmęczony na równi z nami i potrzebował się zregenerować.

Co do karmienia to decyzją odgórną karmiliśmy go mlekiem modyfikowanym. Za ten wybór pewnie by nas niektórzy z miłą chęcią powiesili, ale pewnych rzeczy się nie przeskoczy. Wybraliśmy więc takie super-hiper dobre. W Anglii każde mleczko ma obowiązek mieć taką samą wartość odżywczą. Wielu ludzi uważa przez to, że nie ma sensu kupować droższych mleczek, bo w końcu zawierają to samo. Aczkolwiek jest to głupota, bo chociaż mleczko ma tą samą wartość odżywczą, to tańsze mleczka pozyskują składniki np. z soji, która może powodować silną reakcję alergiczną. Dlatego jeśli nie można karmić piersią, wybór mleka jest bardzo istotny.

Na początku szło nam to z oporem, bo trochę brakowało nam kontroli and tym jak często Smoczyński je. Na szczęście ustawienie budzika na co 3 godziny się sprawdziło i nawet udało nam się wypracować odruch, przy którym robiliśmy naszej dzieciorośli mleko na dźwięk budzika. Pawłow byłby dumny!

smoczus3

Dzieci potrafią mieć też alergię na laktozę (dotyczy to też mleka matki). U Smoczyńskiego pojawiły się wymioty po mleku i lekka niechęć do jedzenia oraz kolki. Chociaż była to bardziej nietolerancja (reakcja objawiała się później niż w przypadku alergii), to zmieniliśmy mu mleko na takie posiadające mniejszą ilość laktozy, którą dodatkowo poddano hydrolizie, co przyczynia się na rozdrobnieniu białek krowiego mleka do takiego stopnia, aby nie powodowały reakcji alergicznej. Pomogło. Wymioty ustały, a Smoczyński z chęcią zajadał się nowym mlekiem.

Ogólnie radzę nie panikować co do alergii, czy nietolerancji u tak małych dzieci. Często są one przejściowe i znikają do trzeciego roku życia.

Kolejną rzeczą jest to, że mleko modyfikowane nie zawiera przeciwciał, co mleko matki. Aczkolwiek producenci starają się dorzucać do mleczek składniki, które wzmocnią układ odpornościowy. Taką rzeczą, którą rodzice mogą dodać “od siebie”, jest na przykład laktoferyna wspomagającą nasz organizm w walce z bakteriami i wirusami, a także trzymającą grzyby w ryzach. Jest to składnik mleka matki, który odpowiada właśnie za odporność. Laktoferynę można też kupić w saszetkach i podawać dziecku zgodnie z instrukcją codziennie albo w trakcie i po chorobie. My przez pierwsze tygodnie podawaliśmy laktoferynę codziennie, a potem jako profilaktykę.

Dobrą rzeczą po karmieniu mlekiem jest podanie kilka łyków przegotowanej wody. Ma to na celu opłukanie jamy ustnej i zmniejszeniu szansy na pleśniawkę, a także zmniejszeniu szansy na zatwardzenie. W trakcie upałów również jest rekomendowane dopajanie dziecka odrobiną przegotowanej wody, aby uniknąć odwodnienia.

W kwestii jedzenia zostaje też temat kolki: nie wiadomo, co do końca ją powoduje (po prostu układ pokarmowy dziecka jest zbyt delikatny i ciężko znosi procesy trawienne, chociaż są teorie, że kolka może być też reakcją na stres i przeżycia dziecka). Nie można jej całkowicie uniknąć, ale można minimalizować jej szanse. Odpowiednie antykolkowe mleko modyfikowane, butelki antykolkowe do mleka, niewielka ilość przegotowanej wody po mleku, delikatne masaże brzuszka, preparaty antykolkowe (lub sok z winogron – najlepiej bezpestkowych – bo owe preparaty na tych bazują)… Sposobów jest sporo, ale samemu trzeba znaleźć te skuteczne. Smoczyński, na szczęście, kolkę miał ledwie parę razy, bo skutecznie jej zapobiegaliśmy, przez co marnował parę w płucach na śmiech i budzenie nas swoim zabawnym szczebiotem zamiast na płakanie.

Co zrobić, jeśli kolka się pojawi? No cóż. Wytrwać. Pomasować brzuszek, przytulić płaczące dziecko i czekać, aż przejdzie.

Mefisto

#227. Bunt Kaczek cz.6 – w końcu w domu: kwestia karmienia Read More »

#193. Bunt kaczek cz.5 – szpital

19 Comments / Interpersonalnie /

Nim przeniesiono nas z sali porodowej na salę poporodową, a właściwie pokój poporodowy, mogliśmy wziąć prysznic i podzielić się wrażeniami. Takimi jak parcie we dwoje, czy dziwne uczucie lekkości przy oddychaniu. Ale przede wszystkim znaleźliśmy chwilę na zrobienie sobie rodzinnych zdjęć. Smoczyński dostał też witaminę K, która zapewnia odpowiednią krzepliwość krwi. Normalnie daje się ją w formie zastrzyku, ale my woleliśmy, aby dostał doustnie. Różnica jest taka, że doustnie musi wziąć jedną dawkę więcej w przeciągu pierwszych tygodni życia.

Byliśmy zmęczeni, ale szczęśliwi. Chociaż położne były zaskoczone, że oboje poruszamy się lekko i zwinnie, jak gdyby przed chwilą się nic nie stało. Poród? Jaki poród? Przecież Smoczyński zawsze tu był! Było nam lekko i wesoło – kompletne przeciwieńtwo tego, co wydarzyło się przed chwilą. Czytałem, że kobietom zdarza się mdleć, słabnąć, a my nic. Nawet prysznic nie dał nam rady – z naszym małym berbeciem byliśmy niepokonani!

Musieliśmy się jednak rozdzielić na chwilę, bo ranę trzeba było zaszyć. To poszło jednak stosunkowo szybko i trafiliśmy do pokoju poporodowego. Mieliśmy do dyspozycji małe pomieszczenie z łóżkiem, szafą, krzesłem i kołyską oraz toaletę. Pokój ten znajdował się w tzw. studni, czyli od strony okna byliśmy otoczeni budynkiem szpitalnym. Jest to ważne dla historii, ponieważ z tego powodu nie było ruchu powietrza i pomieszczenie się nie ochładzało.

Położne, które odbierały poród przychodziły do nas co jakiś czas sprawdzać temperaturę, ilość oddechów oraz puls Smoczyńskiego. Powiedziano nam, że będziemy mogli opuścić szpital w przeciągu ośmiu do dziesięciu godzin. W międzyczasie wyszło słońce i pokój nagrzał się do ponad trzydziestu stopni, a – co gorsze – zmieniły się położne i nam przypadła ONA. ONA była kobietą w wieku około pięćdziesięciu lat. Oschła. Wszyscy byliśmy zgrzani, zmęczeni, nie mogliśmy nawet odespać, bo w pokoju było za gorąco, a Smoczyński cały czas płakał. Myśmy zresztą też. Cały czas byliśmy ochrzaniani, że wszystko robimy źle, ale ani razu nie raczyła nam pokazać, jak coś zrobić dobrze. Mieliśmy tak dość, że niewiele brakowało, abyśmy po prostu nie zebrali się i wyszli stamtąd bez słowa.

Najgorzej było, jak dowiedzieliśmy się, że musimy zostać do następnego dnia, jeśli nie dłużej. Bo Smoczyński miał za wysoką temperaturę. Wysyłano nas do lekarzy, którzy nie widzieli problemu. Ciężko było znaleźć ten wyimaginowany problem, skoro siedzieliśmy w gabinecie lekarskim, w którym nie bito rekordów ciepłoty i wszyscy troje nie grzaliśmy się jak kaloryfer zimą, bo tam działała klimatyzacja. Noc przeżyliśmy głównie kursując między pokojem, a poczekalnią, gdzie była klimatyzacja. Zresztą nie tylko my. Kilku rodziców “ze studni” robiło to samo. I to pomimo upomnień położnych, aby siedzieć w przydzielonych pokojach…

Najgorsze było jednak to, ilekroć zasnęliśmy, to przychodziła położna sprawdzić puls i temperaturę i budziła nam dziecko. I cały cyrk z usypianiem zaczynał się na nowo. A jeśli nie przychodziła położna to goście chodzili i łupali drzwiami tak bardzo, że co chwilę noworodki odzywały się we wspólnym płaczu.

Byliśmy wykończeni. Poród był niczym przy tym skwarze i kompletnej bezradności. Aczkolwiek spotkaliśmy też miłą położną, która nazywała się B. Poświęciła nam sporo czasu, aby wyjaśnić jak się zająć dzieckiem, co robić, gdy mały płacze. To ciepło, które nam okazała, pomogło nam wytrzymać do następnego dnia i przekonało nas, że rodzicielstwo może być też dla takich kompletnych łosi jak my.

smoczus2
Jedną z wiedzy tajemnych, jakimi podzieliła się z nami B. jest robienie z dziecka naleśnika, co pomaga mu w zaśnięciu

Minęły nam dwie doby prawie bez snu. Wypruci co chwilę też przebieraliśmy Smoczyńskiego, który zasikiwał ubranka, bo nie wiedzieliśmy jak założyć pieluszkę, aby nie przeciekała (dopiero B. powiedziała nam, aby kierować sikawkę do dołu, bo inaczej robi się fontanna).

Po południu udało nam się dostać obiad – pierwszy posiłek po porodzie. B., w porozumieniu z panią doktór “od skanów”, wykombinowały dla nas wiatrak i od razu zrobiło się nam lepiej. Szkoda tylko, że skończyła się jej zmiana, aczkolwiek miło było z jej strony, że przyszła się z nami pożegnać i upewnić się, czy damy sobie radę.

Przyszła kolejna zmiana i wróciły położne, które odbierały poród. Przetrzymały nas do około dwudziestej i puściły do domu nie widząc sensu, abyśmy dłużej tam siedzieli. Wszyscy troje odetchnęliśmy z ulgą. Połówka musiała jednak zapytać się, czy możemy pożyczyć szpitalny kocyk, bo Smoczyński zasikał wszystko, co dla niego mieliśmy. To jest na tyle głupi i jednocześnie zabawny powód, że pozwolono nam zatrzymać kocyk, który jest świetny: szybko schnie i nie przegrzewa małego, ale też i nie wychładza. Idealny dla naszego małego berbecia. I pamiątka dla nas, bo zawsze będzie nam przypominać to, jak kiepsko szło nam zakładanie pieluch.

Spakowaliśmy się, posprzątaliśmy trochę w pokoju i po otrzymaniu czerwonej książki (czyli czegoś w rodzaju książeczki zdrowia dla dziecka; dokładnie taką: link), opuściliśmy szpital i załadowaliśmy się do naszego rydwanu grozy czyli samochodu. Zważając na fakt, że to trzydrzwiowy samochód, Smoczyński został włożony na tylni fotel przeż bagażnik. I od tego dnia był w ten sposób umieszczany w samochodzie. Ku uciesze i zdziwieniu przechodniów. 😉

Wróciliśmy do domu. Zmęczeni, ale bogatsi o najcenniejszy skarb w naszym życiu: Smoczyńskiego. Zamówiliśmy sobie jedzenie przez internet. Co jak co: umarłbym z głodu, ale nie dałbym rady niczego ugotować. Wszyscy troje zjedliśmy ze smakiem nasze posiłki i poszliśmy spać. Byliśmy tak zmęczeni, że nawet Smoczyński nie upomniał się o mleko w nocy, gdzie dzieci potrzebują jeść co dwie-trzy godziny. Nie powiem, porządnie odpoczęliśmy i byliśmy gotowi na dalszą część naszych przygód.

Mefisto

#193. Bunt kaczek cz.5 – szpital Read More »

#173. Bunt kaczek cz.4 – proszę nie panikować, proszę oddychać

7 Comments / Interpersonalnie /

Aż do samego porodu zastanawialiśmy się w jaki sposób będziemy wiedzieć, że to już. Położna za każdym razem mówiła, że po prostu będziemy wiedzieć, ale ciężko tak po prostu ufać na słowo. Aczkolwiek, jak się okazało, miała rację.

smoczus
Tylko dzieci wiedzą, kiedy nadejdzie ta chwila!

Ostatni miesiąc ciąży to były okropne upały. Dlatego też byliśmy wyczuleni na wszelkie znaki. Ma to istotne znaczenie, ponieważ gdyby odeszły wody (co niekoniecznie wiąże się z rozpoczęciem porodu) musielibyśmu udać się do szpitala ze względu na sporą szansę nabycia infekcji bakteryjnej.

Z tego też tytułu odwiedzaliśmy często położną, która mówiła nam na co uważać. Zostaliśmy też skierowani do szpitala, gdzie upewniono się, że wody jeszcze nie odeszły i wykonano masaż szyjki macicy. Najlepszym opisem tego zabiegu, jakie udało nam się wymyślić, jest łaskotanie, które cholernie boli. Aczkolwiek dobrze wykonany masaż skutkuje porodem w przeciągu 48 godzin. I tak stało się u nas.

Jeżeli liczycie na jakieś emocje, wybuchy, lanie się wody strumieniami to muszę was zmartwić: nie ma takowych. Chociaż u nas cały proces trwał relatywnie krótko w stosunku do tego, czego kazano nam się spodziewać, był on dość spokojny i stopniowy.

Zaczęło się od lekkich bóli przypominających te okresowe. Chociaż przez niemal cały trzeci trymestr pojawiały się podobne bóle (tzw. bóle przepowiadające), które jedynie ćwiczą organizm do debiutu w dniu porodu, to te dało się rozponać. Padło magiczne “to już”. Stopniowo bóle rosły w sile, stawały się coraz bardziej regularne i utrudniały mowę. Zadzwoniliśmy do szpitala, aby poinformować ich o tym i musieliśmy się uprzeć, aby przyjść, bo kazano nam przyjechać nad ranem. Gdybyśmy to zrobili, to prawdopodobnie poród odbyłby się w domu albo w samochodzie w drodze do szpitala.

W sumie dobrze, że zaczęło się to w nocy, bo ulice były puste i można było powoli jechać samochodem bez narażania się na zbyteczny stres.

O czwartej nad ranem (czyli dwie godziny po pierwszych skurczach) zawitaliśmy na porodówce. Przyjęto nas do małej, ale chłodnej salki (o niebiosa, jaka to była ulga!). Położna po około pół godziny przyszła sprawdzić rozwarcie (czyli rozszerzenie szyjki macicy, która do porodu potrzebowała rozszerzyć się do około 10 centrymetrów). Kobieta, podejrzewając, że nadmiernie panikujemy, bo oboje byliśmy bardzo spokojni (ależ to dziwnie brzmi), nie śpieszyła się. Jednak kiedy dokonała oględzin, poinformowała nas, że jesteśmy w połowie drogi (czyli było ok. 5 centrymetrów). W pośpiechu zaczęło organizować salę z basenem do porodu.

My w tymczasie przechodziliśmy horror, bowiem, jak się okazało, czekanie na to magiczne 10 centymetrów, było najgorszą częścią porodu. Pojawiły się mdłości, biegunka – normalny aspekt porodu, ponieważ organizm się oczyszcza. Próbowaliśmy podtlenku azotu, ale trochę za późno został podany i najlepszy efekt dało zamknięcie się w toalecie i uwieszeniu na poręczy dla niepełnosprawnych. W końcu od mniej więcej pasa w dół ciało trawił okropny ból, więc przeniesienie ciężaru na ręce było kojące.

W pewnym momencie zjawiła się też panika. “Ja nie dam rady, chcę cesarkę!” To jest najnormalniejsza rzecz i oznacza, że niedługo zacznie się akcja właściwa. Ba, są kobiety, które stwierdzają, że nie chcą i próbują iść do domu w takim stanie…

Około siódmej pojawiła się potrzeba parcia, co oznaczało, że byliśmy coraz bliżej celu! Chwilę po tym zabrano nas na salę. Czekając na wypełniającą się wodą wannę doszło do odejścia wód płodowych (które zauważyliśmy tylko dlatego, że położna wskazała mokrą plamę na podłodze). Jak tylko wanna była gotowa, położna i jej studentka na praktykach zaczęły nas instruować, jak przeć. Generalnie ciągały nas po całej sali i kazały przeć w różnych pozycjach, bo trochę nam to nie wychodziło. Najlepiej poszło nam w toalecie, bo tam widać już było lekko łysawy łeb naszego małego potwora. Powiem wam, że to najdziwniejsza i najbardziej niesamowita rzecz dotknąć głowę jeszcze nienarodzonego, ale już rodzonego dziecka. Oboje poczuliśmy ten niesamowity przyływ energii! Potem trafiliśmy na łóżko i wspólnymi siłamy parliśmy. Rada dla panów: nie przyjcie z waszymi partnerkami, bo jedyne, co wam się uda wyprzeć to przepuklinę. Aczkolwiek każdemu życzę tak inspirującej położnej. 🙂

Najciekawsze jest to, że przez cały czas byliśmy spokojni, co jest istotne przy porodzie, ponieważ stres prowadzi do komplikacji. Ważne jest też to, aby położna była pomocna i “nie dolewała oliwy do ognia”, a panowie powinni upewniać się, że parterka czuje się komfortowo i bezpiecznie. Silny uścisk i wspieranie jest jak najbardziej wskazane.

Przez cały poród położna kontroluje bicie serca dziecka (co około 5 minut), bo jeśli bicie serca zacznie zanikać, organizuje się pośpiesznie cesarkę, aby ratować dziecko. U nas co chwile rozbrzmiewał dzwon smoczego serca, co było bardzo kojące, bo chociaż poród to najbardziej stresujące przeżycie dla dziecka, to jednak nasz berbeć dawał radę.

W końcu nadeszła ta chwila, kiedy wyszedł łeb, a za nim reszta ciała. Od momentu wyjścia głowy do wyciągnięcia dziecka nie minęła nawet minuta. Nasz trud był owocny, a ten owoc rozdarł się w pierwszym oddechu zanim trafił z powrotem do nas. Chociaż Bristol nie odwiedzają burze, to wtedy grzmiało jak nigdy. Pierwszy raz doświadczyłem takich grzmotów i błysków! Ale w końcu i niebo musiało o tym krzyczeć, że urodził się Smok!

Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że mój budzik ustawiony na rano rozdarł się w sali i po dwóch minutach wyłonił się zaspany Smoczyński. Bawi nas to do dziś. 😉 Może jakbyśmy zaczęli od tego, to by to poszło trochę szybciej…

Czerwioniutki, zapłakany, z wyłupiastymi oczyma… Smoczyński jednak był dla nas cudowny na swój sposób. Nawet z podłużną głową, opuchnięty od wód płodowych… W ciągu doby większość tych rzeczy zniknęła i wyglądał jak to nasze wymarzone maleństwo.

Na koniec “urodziło się” łożysko mające wilekość około 1/3 dziecka. Gdzie to wszystko się pomieściło? Chociaż i tu zgodzę się z położną, że kiedy urodzi się dziecko to tylko położne interesują się tym, aby wyszło łożysko. Ma to znaczenie dlatego, że jeśli jakaś część zostanie, może dość do komplikacji (np. infekcji).

Poród okazał się mniej bolesny niż czekanie na pełne rozwarcie. Do tego stopnia, że kiedy Smoczyński wyskoczył na świat, doszło do lekkiego rozerwania skóry i mięśni. Głównie dlatego, że berbeć postanowił urodzić się ssąc kciuka (wyluzowany ten nasz syn)… Swoją drogą to był jedyny raz, kiedy ssał kciuka. Potem już nie miał takiej potrzeby. Ludzkie ciało jest pod tym względem niesamowite. Szycie też nie było specjalnie bolesne i poszło na tyle szybko i sprawnie, że nasza rodzinka szybko była w komplecie.

Smoczyński zaraz po porodzie wciągnął dwie buteleczki mleczka (gdzie podobnież dzieci nie mają aż takiego apetytu) i poszedł spać. Zważając na fakt, że połówka też ma wilczy (smoczy) apetyt, to się w sumie nie dziwię.

Dopiero wtedy doszło do mnie, że w salach obok darły się kobiety tak strasznie, że dziwiłem się temu, jak spokojnie u nas to przyszło. Z drugiej strony jednak się cieszę, bo stres prowadzi do zbędnych komplikacji, a tak na świat przyszło zdrowe dziecko! (Połówka w tym momencie ryczy ze śmiechu, ale o tym kiedy indziej) Byliśmy tak spokojni, że przepraszaliśmy położne chyba za wszystko: że nie umiemy, że chciała sprawdzić, czy smocze serce bije, a tutaj skurcze… Później dowiedzieliśmy się, że tak spokojnych ludzi to jeszcze nie widziały! 🙂

Aczkolwiek udało nam się! Zostaliśmy rodzicami! Jeszcze tylko było czekać nam na wypis ze szpitala i mogliśmy zacząć naszą przygodę w warunkach domowych!

Mefisto

#173. Bunt kaczek cz.4 – proszę nie panikować, proszę oddychać Read More »

#120. Bunt kaczek cz.3 – co dzieje się przed porodem

9 Comments / Interpersonalnie, Przemyślenia /

Byliśmy na początku trzeciego trymestru, kiedy przeprowadziliśmy się do nowego mieszkania. Przeprowadzka jest sama w sobie męcząca, ale przeprowadzka z osobą ciężarną u boku to prawdziwe wyzwanie. Po pierwsze: wszystko jest na twojej głowie. Po drugie: musisz pilnować, aby “ciężarówka” nie próbowała się przemęczać pomagając ci.

Jednakże udało się. Mieliśmy na to trochę ponad miesiąc i odrobinę pomocy z zewnątrz. Od tego momentu mogliśmy się skupić na przygotowaniach na jak najlepsze przyjęcie dziecka.

Najważniejsze w przygotowaniu do narodzin dziecka jest odpowiednie podejście. Ekscytacja, radość, oczekiwanie, niepewność, strach… Nim nadejdzie wielki dzień w rodzicach kłębi się wiele uczuć – tych dobrych i tych złych. W końcu cieszymy się z nadejścia dziecka i boimy – w szczególności za pierwszym razem – odpowiedzialności, jaką niesie rodzicielstwo.

Powiem wam, że najlepszym uczuciem w tym wszystkim jest bezgraniczna miłość do istoty, której niewyraźne kształty widzisz na skanie. Zastanawiasz się, jak będzie wyglądać, po kim będzie miało nos, po kim oczy, a po kim nieopisany apetyt na wszystko… I niesamowicie kochasz tą rozmazaną plamę na ekranie, która wywija kończynami, jak gdyby trenowała sztuki walki, kochasz każdą falę na brzuchu, którą robi, każdą czkawkę, podczas której brzuch trzęsie się jak galaretka.

Na skany wyczekiwaliśmy z niecierpliwością. W końcu to była możliwość zobaczenia się z dzieckiem, obserwowania, co robi, ale najważniejsze: upewnienia się, że nic złego się nie dzieje. Ze względu na kilka komplikacji zdrowotnych, byliśmy pod opieką dwóch lekarzy, w tym jednej pani doktor “od skanów”. Pani doktor troskliwie badała i upewniała się, że nasza fasolka rośnie do rozmiaru gruszki, melona, a koniec końców arbuza. To tak obrazując terminologię rozmiaru dziecka z książek i stron internetowych o ciąży. Generalnie podczas skanów istotne było to, aby upewnić się, czy dziecko rośnie odpowiednio do swojego wieku, gdzie umiejscowione jest łożysko, czy łożysko pracuje prawidłowo, czy dziecko się rusza, czy serce bije (a u dzieci bije jak dzwon!), czy nie przejawia żadnych nieprawidłowych zmian lub chorób…

Mieliśmy też wizyty z inną lekarką, a ta z kolei upewniała się, aby regularnie badano nam krew. Zleciła też ona określenie płci dziecka. To, że Smoczyński to “model z antenką” zaskoczyło nas, bo w naszych rodzinach zawsze pierwsze rodzą się dziewczynki i przygotowywaliśmy się na Smoczyńską w rodzinie. Los bywa zaskakujący i zmienia wszystkie plany!

Poza tym regularnie widywaliśmy się z położną, która sprawdzała ułożenie dziecka, czy badała ciśnienie. Smoczyński już na zaś ustawił się głową do dołu, więc odeszło nam martwienie się o to, że pozycja będzie zła.

Równocześnie z dbaniem o Smoczyńskiego, dbaliśmy o uwicie mu przytulnego gniazdka. Obie babcie ochoczo kupowały mu ubranka w takich ilościach, że spokojnie mogliśmy przeznaczyć nasze fundusze na zakup innych potrzebnych rzeczy. Chociaż nie powiem, że zrobiły to trochę źle, bo kupiły ubranek na zaś w różnych rozmiarach i mam teraz trzy kurtki zimowe, które muszę oddać, bo dopiero teraz zaczynają na Smoczyńskiego pasować (a mamy już prawie lato).

Pierwszy istotny zakup to fotelik do samochodu. Bez niego nie wypuściliby nas ze szpitala. Wybraliśmy praktyczny zestaw z wózkiem, gdzie fotelik można było przymocować do ramy wózka. Osobiście polecam ten układ, w szczególności, jeśli macie mały bagażnik w samochodzie.

Kolejny, równie ważny, zakup to łóżeczko. Chociaż na niewiele nam się zdało (o czym napiszę później), to jednak warto je mieć. Wybraliśmy ten model (link) ze względu na bliskość jaką oferuje.

Następnym ważnym zakupem są wszelkiej maści butelki (nawet, jeśli planuje się karmienie piersią, dobrze jest mieć ich kilka), pieluszki, kremy, maści, płyny do kąpieli… Jednym słowem tzw. wyprawka. Na różnych stronach można znaleźć kompletne listy potrzebnych rzeczy, które warto przejrzeć i stworzyć własną, zawierającą te przedmioty, które na pewno nam się przydadzą. Razem z wyprawką kompletuje się torbę szpitalną, czyli zbiór rzeczy potrzebnych po porodzie. Najbardziej podstawowe rzeczy to pieluchy i ubranka dla dziecka (w tym rękawiczki, aby sobie twarzy nie zdarło przypadkiem), butelki, mleko, delikatne chusteczki do wycierania tyłka (na opakowaniu powinno być napisane, czy można je stosować u noworodka). Oczywiście trzeba też pamiętać, że rodzice też powinni zabrać ze sobą trochę ubrań, płyn do kąpieli, ręcznik… Wierzcie lub nie, ale przy porodzie się zmachacie i przyda się odświeżyć pod prysznicem oraz zmienić odzienie.

O zakupie pluszaków, czy zabawek nie będę wspominał, bo mnie połówka nie powiem za co powiesi. 🙂 Już wiecie na co pójdzie dodatkowy pokój w nowym domu…

Jedną z ważnych rzeczy w ciąży są ćwiczenia. Proszę się nie martwić, nie są one wykańczające, ale ich wykonywanie pozwala uniknąć pewnych dolegliwości. Tutaj macie link do dokładnego opisu. Niejednokrotnie też czytałem, że umiarkowanie aktywny tryb życia w ciąży jest wskazany, bo wspomaga to poród. Wydaje mi się, że może być w tym sporo prawdy. 😉

U nas dominowały spacery, rozciąganie, lekkie ćwiczenia typu przysiady (w miarę możliwości z szacunku dla kręgosłupa i wielgachnego brzucha z przodu). Pisałem już o tym w innym wpisie, ale pod koniec ciąży byliśmy na tyle sprawni, aby wdrapać się na szczyt Cabot Tower (32 metry wysokości) w Bristolu.

Dzięki wytrwałości i wielkiej miłości dotrwaliśmy do spodziewanej daty porodu. Tego dnia oglądaliśmy mieszkanie, do którego przeprowadziliśmy się później. Kobieta z agencji na wieść o tym, że termin mamy na tamtem dzień, poinformowała nas, że jest byłą położną i w razie czego wie co robić. 😉 Smoczyński akurat postanowił się polenić i urodził się sześć dni później. Gdyby poczekał dzień dłużej, urodziłby się dokładnie miesiąc przed urodzinami połówki!

Ale o porodzie napiszę już oddzielną notkę!

Mefisto

#120. Bunt kaczek cz.3 – co dzieje się przed porodem Read More »

#109. Bunt kaczek cz.2 – walka

4 Comments / Interpersonalnie, Przemyślenia /

Przekonałem się, że decyzja o posiadaniu dziecka to nie takie hop siup. Chcieć, a móc to dwa odległe światy, pomiędzy którymi balansują rodzice pragnący potomstwa. Bo nie zawsze ci, którym coś mogli łatwo osiągnąć, są tymi, którzy tego chcieli i na odwrót.

W naszym wypadku problemy zdrowotne nas obojga dosyć mocno przekreślały nasze szanse. Dodatkowo mieliśmy problemy środowiskowe w postaci sąsiada-świra, rozpędzającego się na kolejce absurdu. Już od jakiegoś czasu fizycznie i psychicznie potrzebowałem rodziny, ale wiedziałem, że to może być niemożliwe. Nie chcę się zagłębiać w ten temat – po prostu ustalmy, że były powody na tyle mocne, aby to uniemożliwić.

Pomimo przeciwności losu, udało się. Do końca życia zapamiętam dzień, kiedy dowiedzieliśmy się o kiełkującym życiu w (właściwie) nas obojgu . Oboje zaczęliśmy dojrzewać do roli (nie)odpowiedzialnych rodziców.

To wszystko było winą przeczucia i mojego dziwnego zachowania. Nie jadam normalnie mięsa – tylko w dziwnych, specjalnych okolicznościach. Tego właśnie dnia mieliśmy bażanta na obiad i postanowiłem spróbować malutki kawałek, aby wiedzieć, jak smakuje. Połówka wiedziała, że coś się święci. Zrobiliśmy test i wyszły dwie kreski. Byliśmy w takim szoku, że, po uprzednim wypiciu szklanki wody, zrobiliśmy drugi. Stało się. Ciąża jak nic! Chociaż planowaliśmy ją trochę później.

Pokonaliśmy przeszkody zdrowotne. Pozostała jednak przeszkoda środowiskowa w postaci sąsiada, utrudniająca nam życie (np. poprzez hałasowanie w nocy, w dzień, czy wtedy, kiedy byliśmy cicho i próbowaliśmy odespać cokolwiek). Ten typ nie dawał nam samym żyć, a co dopiero by było przy małym dziecku.

Nie chodziło tu tylko o hałas. Typ był po prostu niebezpieczny.

Policja nie robiła z tym facetem zupełnie nic, mimo nagranych gróźb i steków wyzwisk. Byliśmy pod dużą presją, spaliśmy łącznie po 3-4 godziny na dzień (z przerwami), zawalałem pracę, bo nie byłem w stanie trzeźwo myśleć…

Kiedy jednak zobaczyliśmy na skanie naszą smoczą fasolkę, jak uroczo wypina tyłek na ekranie, jak figluje i macha, choć nieporadnie, rączkami, to zrozumieliśmy, jaki skarb mamy. Smoczyński miał większe prawo do życia niż ta “osoba”, czepiająca się innych z pobudek rasistowskich. Musieliśmy walczyć – nasz syn był stawką. Zaczęliśmy wyścig z czasem, aby wynieść się jak najdalej od tego gnoja.

Sprężyliśmy się tym bardziej, kiedy zrzucił na nas walizkę jak wchodziliśmy po schodach. Na szczęście nie trafił.

Mieszkanie ostatecznie opuściliśmy w maju i, chociaż nowe mieszkanie luksusem nie było, to było pod tym względem bezpieczne. Chociaż i tak było to tymczasowe rozwiązanie, ponieważ dla nas obojga było już małe, a co dopiero dla małego dziecka.

Jak tak teraz to piszę, to wydaje się to nic. Można by rzec: było, minęło. Niestety zostawiło to ślady na naszej psychice. Nie opisałem wszystkich szczegółów, bo wciąż nie czuję się na siłach, aby do tego tak całkowicie wracać. Może kiedyś to zrobię, może odpuszczę sobie ten nieciekawy epizod i udam, że zaginął na półkach życia. To, co jest ważne, to to, że wytrwaliśmy, a wraz z nami wytrwał Smoczyński. To, że jest, to jest najważniejsze. To nasze zwycięstwo!

Dzięki przeprowadzce mogliśmy skupić się na uwiciu gniazda dla małego pisklaka i kontynuowaniu naszej przygody jako rodziców. 🙂

Mefisto

#109. Bunt kaczek cz.2 – walka Read More »

#095. Bunt kaczek cz.1 – kiedy zaczyna się życie

8 Comments / Interpersonalnie, Przemyślenia /

Postanowiłem umieścić na blogu serię wpisów o rodzicielstwie, porad odnośnie zajmowania się dziecioroślą i pokazanie punktu widzenia młodych rodziców, którzy do zapanowania nad krzykaczem mają tylko siebie. Tytuł tej serii nie jest przypadkowy, ale zamierzam wyjaśnić go z czasem – wtedy, uwierzcie, będzie miało to sens.

Zacznijmy jednak od samego początku. Życie. W którym momencie się ono zaczyna? Jedni powiedzą, że w momencie zapłodnienia, drudzy, że przy narodzinach, a trzeci, że w momencie, kiedy zyskuje się świadomość samodzielnego istnienia (czyli dla niektórych w ogóle). Ja jestem zdania, że życie się nie zaczyna. Ono jest i przybiera po prostu nową formę. Wpierw mamy plemnika i komórkę jajową – dwie żywe komórki, które łącząc się zaczynają proces dzielenia się nieustannie, aż do porodu (bo potem liczba podziałów komórki zmniejsza się z niemal nieskończenie wiele do około pięćdziesięciu).

Już po dwóch tygodniach zarodek liczy kilkaset komórek. Po jedenastu tygodniach od zapłodnienia mierzy około 5cm i nosi już miano płodu. Większość jego narządów jest już wykształcona, a w mózgu tworzą się neurony – nawet piętnaście milionów w ciągu godziny. Kończyny ćwiczą motorykę do samego końca (chociaż pod koniec mają na to niewiele miejsca).

Z każdym tygodniem dziecka jest coraz więcej, zaczyna figlować, obracać się, robić fikołki. Z czasem można podczuć pod ręką lekkie puknięcie na znak, że te pierwotnie dwie komórki bawią się całkiem dobrze. Choć wydaje się to zabawne, po drugiej stronie brzucha trwa ciężka praca nad samym sobą. Rozwój, magazynowanie tłuszczu, praktykowanie odruchu ssania, oddychania, a nawet samo siusianie – to wszystko przybliża dziecko do dnia, jakim jest poród i samodzielna egzystencja.

Inną rzeczą z kolei jest nasza świadomość. Ona zaczyna formować się po porodzie. Wtedy zaczynamy się tworzyć “my”. Uczymy się, poznajemy, zaczynamy mieć preferencje co do jedzenia/picia, oglądamy różne rzeczy i zaczynamy wyróżniać te ulubione, poznajemy twarze i reagujemy na nie odpowiednio, wyrażając nasze emocje.

Posiadanie dziecka uświadomiło mi, że to nie życie się zaczyna tylko my się zaczynamy. Budujemy sami siebie z pomocą rodziców, którzy pokazują świat tak, jak sami go widzą. Uczymy się tego, kim jesteśmy, jak gdyby byliśmy z gliny, a rodzice – para nieporadnych garncarzy – próbuje stworzyć z dziecka arcydzieło własnych wartości. Zakładając oczywiście, że rodzice podejmą się wyzwania jakim jest wychowanie dziecka.

My się podjeliśmy i, chociaż bywa ciężko, nie żałujemy. To przygoda, która wnosi do naszego życia przede wszystkim cierpliwość. I dużo, bardzo dużo miłości.

Mefisto

#095. Bunt kaczek cz.1 – kiedy zaczyna się życie Read More »

Scroll to Top