Jestem młody i nie myślę sporo o śmierci. To – wydawałoby się – dość odległy temat. W końcu ledwo wyszedłem z wieku nastoletniego i powoli wkraczam w dorosłość. Za wcześnie, aby myśleć o takich rzeczach. Mam tyle błędów do popełnienia, tyle trosk i radości do przeżycia. Jednym słowem – wszystko przede mną. Ilu z nas tak myśli?
A jednak ona jest i czai się za rogiem, czekając, aż nadarzy się moment, by zaatakować.
Przeprowadzka dla mnie i mojej połowy zaczęła się nieprzyjemnie.
Nie raz już pisałem o angielskiej służbie zdrowia i jej podejściu do tego, co człowiek ma najcenniejsze – do życia. Odnoszę wrażenie, że człowiek młody nie ma prawa chorować. No może co najwyżej na depresję, aby można było zarabiać na antydepresantach. Człowiek płaci spore podatki, idzie do lekarza, kiedy jest chory i doktor, poprzez magiczny rentgen w oczach mówi, że nic ci nie jest, że trzeba poczekać i samo przejdzie. Nie przechodzi? Weź paracetamol i poczekaj jeszcze. Po którymś błędnym kole człowiek idzie prywatnie i okazuje się, że czekanie pogorszyło sprawę, że proste badanie ujawniłoby winowację – przeczynę choroby i sposób walki z nią. A tak to trzeba na okrętkę, potrzeba mocniejszych leków, a niekiedy i siły wyższej, aby się z problemu wyzwolić. Nagle prosty problem okazuje się ciężki do zwalczenia, bo czas zrobił swoje, a i medyczna biurokracja ociera się o “Dwanaście Prac Asteriksa”.
Co na to publiczna służba zdrowia? “A może by tak dać temu jeszcze dwa tygodnie i pięć paczek paracetamolu”…
Po kolei. Moja połówka jest bardzo dobrym kierowcą, a jednak tego dnia udało się stuknąć lampę. Na szczęście tylko stuknąć i została tylko rysa oraz lekkie wgniecenie. Wiedziałem, że coś jest nie tak – moja połowa za dobrze prowadzi, by wyjeżdżając żółwim tempem z parkingu walnąć tak po prostu w lampę. I miałem rację.
O północy moja połowa padła na łóżku i tak została przez jakiś czas. Pamiętam błaganie o wodę, a potem serie wymiotów po zwykłej wodzie. Za pierwszym razem udało się to opanować. Za drugim już nie, więc zadzwoniłem na numer alarmowy z pytaniem, co robić. Na szczęście trafiłem na kobietę, która miała w sobie trochę empatii i na oświadczenie, że połówka zwraca nawet wodę, wysłała do nas pomoc medyczną.
Niedługo potem para ratowników medycznych wkroczyła w nasze progi. Moja połówka nic nie widziała w świetle, majaczyła… Nawet mnie ciężko było zrozumieć, co mówi miłość mojego życia, bo to nie miało po prostu sensu. Kolejna fala wymiotów zmiotła nas do szpitala.
W ambulansie standardowo kroplówka, paracetamol i wywiad. Moja połówka dalej majaczyła, ale trochę mniej, bo upewniała się, że jestem obok. W międzyczasie słuchałem, jak ratownicy dyskutują, co powiedzieć, aby nas przyjęto od razu na oddział zamiast czekać kilka godzin w poczekalni. Nie wiem, co powiedzieli, ale przyjęto nas i miłość ma spoczeła za zasłoną imitującą osobą salę, izolując się od bolesnego dla oczu światła. Do tej pory nie mieści mi się w głowie, jakim cudem ktokolwiek mógłby odesłać półprzytomną osobę do poczekalni na kilka godzin męki i oczekiwania…
Początkowo nie było źle: połówka zaczęła powoli kontaktować, gorączka zaczęła spadać. Pielęgniarka przyniosła paracetamol w tabletkach. I się zaczęło. Połówka zwróciła wszystko, co się dało i wpadła w gorsze majaki oraz dużo większą gorączkę. Do tego połowa zaczęła błagać mnie, abyśmy wyszli, bo czuje się lepiej. Wstawała i upadała na mnie, a ja załamywałem się pod ciężarem nieprzytomnego ciała. Nikt z personelu nie zareagował do momentu, aż sam poprosiłem o pomoc, chociaż mieli doskonały widok na ten cały cyrk, bo łóżko stało naprzeciw biurka lekarzy i pielęgniarek.
Dostaliśmy kolejny paracetamol i znowu chlust. Po raz kolejny poleciałem po pomoc i przyszła do nas lekarka, która się wystraszyła i podała antybiotyk w kroplówce. Moja połówka zaczęła kontaktować, porozmawialiśmy i w końcu mogła się zdrzemnąć.
Później przyszedł inny doktor, który odprawił swoje szamaństwa – włącznie ze świeceniem iphonem po oczach – i nic nie stwierdził. Właściwie to stwierdził, że niedługo nas wypiszą.
Niestety mojej połowie się pogorszyło.
Pobrano krew, zrobiono kilka badań, prześwietleń i trafiliśmy na inną salę, ze starszymi ludźmi, gdzie z reguły zostaje się na dłużej. Tam znowu dano połówce paracetamol i znowu się zaczęło. Na szczęście był tam pielęgniarz, który był z agencji i, widząc co się dzieje, podszedł do nas i pomógł mi ułożyć połówkę na łóżku. Moja miłość pytała, ile musi zapłacić za opiekę i upierała się, że czuje się na tyle dobrze, aby wyjść już do domu. Ja w międzyczasie pokazałem kopię wyników badań, które znalazłem w telefonie – odnośnie leczonej infekcji bakteryjnej i to nie jednej, a kilku na raz. Pielęgniarz spojrzał na nie i kazał pilnie pokazać lekarzowi. Sam zadzownił do niego, ale pan doktor (ten od szamaństwa) nie raczył pojawić się za prędko.
Od tej pory wszystkie przeciwbólowe przemycałem ukradkiem do plecaka i stan zdrowia mojej połowy zaczął się normalizować. Żałuję, że nie zrobiłem tego wcześniej, niestety zawsze przy tym były pielęgniarki, a one nie pozwalały ich nie wziąć – nawet jeśli pacjent ma pusty żołądek, a przecież na pusty żołądek się ich nie bierze.
W końcu zjawił się doktor. Pokazałem wyniki, ale on się wykręcał, jak mógł. “A bo po polsku są”. To przetłumaczę. Zresztą nazwy drobnoustrojów są po łacinie i są rozumiane przez Anglików (inaczej pielęgniarz też miałby z tym problem). Jak doszło do tego, że bakterię przechrzcił na wirusa to mnie zatkało. I to wybrał do tego bakterię z końcówką -bacter w nazwie. Odetkało mnie chwilę później, jak już sobie poszedł. Przy takim specjaliście miałem najczarniejsze z myśli w głowie.
Później pamiętam już tylko strzępy – podano obiad, którym najpierw ja karmiłem moją połowę, potem ona mnie. Chowałem po kieszeniach przeciwbólowe i trzymałem moją połowę za rękę. Przeniesiono nas do osobnej sali, podejrzewając coś zaraźliwego (o czym dowiedziałem się później). Pomysł pielęgniarek oczywiście, nie lekarza. Udało mi się nawet wybłagać kilka tostów dla mojej połowy. Pielęgniarka, którą o to prosiłem przyniosła też kilka tostów dla mnie i ciepłą herbatę. Po całym dniu stresu było to jak zbawienie.
I przyznam szczerze, że ze zmęczenia padłem. Kojarzę, że przyszła pielęgniarka zbadać moją połowę, pamiętam nawet, że sam biegałem za kimkolwiek, kto mógłby zmienić kroplówkę. Wszystko to pamiętam jak przez sen, istny koszmar, który wyssał z nas obojga blisko tydzieści godzin życia i pewnie kilka przyszłych lat życia w zapasie.
Nad ranem przyszedł inny lekarz. Również pokazałem wyniki, a on skwitował najprościej, że gdyby to była jego zmiana wczoraj, podałby mojej połowie antybiotyk na podstawie antybiogramu. Później przyszła starsza stażem pielęgniarka, która przyniosła przeciwbólowe. Wpierw jednak upewniła się, że połowa zjadła śniadanie, ponieważ “paracetamolu nie można brać na pusty żołądek”.
Niedługo potem nas wypisano z zapasem, a jakże, przeciwbólowych na kilka następnych lat.
Nie muszę mówić, że połówce się pogorszyło? Tym razem jednak ratowałem ją prywatnie. Nie, nie paracetamolem.
Nie wiem, co stałoby się, gdybym nie mógł być z moją połową w szpitalu. Nie chcę nawet myśleć o tym, co człowiek samotny musi przejść, kiedy pakują na umór przeciwbólowe, jakby to było rozwiązanie wszystkich chorób świata. Zabicie bólu nie zabija problemu – problem trzeba wpierw znaleźć, aby ukręcić mu łeb. Inaczej pacjent, nawet w majakach, będzie upierał się, że czuje się dobrze i uciekał w te pędy ze szpitala.
Mefisto
