#326. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.37 – Wątpliwości

Japeś zebrał się nad ranem do pracy. Czuł się trochę nie w sosie, bo jego rozmowa z Jake’iem utknęła gdzieś w połowie zanim dotarła do najważniejszego, jego zdaniem, punktu. Niecierpliwie więc wykonywał swoje obowiązki i czekał na koniec dnia, aby spróbować pociągnąć los za nitkę i zobaczyć, co by mu też przyniósł.

Jako że jego umysł zajęty był intensywnym myśleniu o swoim prywatnym życiu, toteż jego destrukcyjny temperament dał się w kość wszystkim, którzy mieli pecha stanąć na jego drodze. Jedynie Dominik cieszył się na widok Wędrowca w formie i z ukrycia kręcił kolejny filmik, jak to Japeś tratuje wszystkich wózkiem na pranie albo szoruje mopem po dziecku mającym wybuch złości akurat wtedy, kiedy ten mył podłogę w pobliżu.

Pod koniec dnia pracownicy szpitala i pacjenci siedzili zabunkrowani w jednej sali, aby uniknąć tornada z Krańca Czasu depczącego wszystko w szaleńczym tańcu myśli. Japeś był tak pochłonięty rozmyśleniami, że nawet nie zauważył tej przedziwnej pustki. Po prostu robił swoje, a kiedy nadeszła właściwa godzina, zwyczajnie poszedł do domu. Cały szpital odetchnął wtedy z ulgą.

Chłopak wpadł do domu jak torpeda licząc, że złapie Jake’a zanim ten pójdzie do pracy. Poczuł jednak ogromny zawód, kiedy okazało się, że Cień wyszedł tym razem dużo wcześniej niż zazwyczaj. Wędrowiec w cichej rozpaczy zaczął pochłaniać obiad zostawiony przez swojego współlokatora. Smok od razu wyczuł problem, kiedy zauważył Japesia wciskającego do ust więcej jedzenia niż był w stanie pomieścić.

– Pękniesz jak balon, jeśli będziesz się tak zapychać. – mruknął podnosząc łeb. Przeciągnął się na kanapie, a potem podpreptał do swojego podopiecznego. – Czy coś cię trapi?

– Sam nie wiem. – odparł Wędrowiec jak tylko jedzenie przeszło mu przez gardło, a chwilę to trwało. – Wczoraj rozmawiałem z Jake’iem… Właściwie to tylko on mówił. To wyglądało trochę tak, jakby się przede mną otworzył, a ja to schrzaniłem po całości!

– Niech zgadnę: spadając z urwiska? – zapytał z przekąsem Smok. Oczyma wyobraźni widział tę dwójkę podczas spaceru, a wtem Japeś niczym głaz zaczyna się turlać w mrok nocy. Zdecydowanie tak musiało to wyglądać.

– Wystraszyłem się i spowodowałem małą lawinę z piachu. – na te słowa Prastary wybuchł śmiechem, ale szybko się opanował, chociaż wewnętrznie wciąż dygotał od rozbawienia. Takiego Wędrowca to jeszcze nie miał! – Najgorsze w tym wszystkim jest to, że boję się, że mógł to źle odebrać.

– Nie wiem jak inaczej można by było zinterpretować upadek z urwiska. – podroczył się z nim, a potem westchnął ciężko niczym ojciec do swojego głupowatego syna. – Nie jestem ekspertem w sprawach sercowych, nie popieram też twojej relacji z Cieniem, ani też tego, że wciąż tu mieszka. Ale nie zadręczałbym się tym tak bardzo. Myślę, że Cień dosyć dobrze rozumie twoje intencje. Nawet, jeśli są tak destrukcyjne.

– Dlaczego masz coś przeciwko Cieniom? – zapytał nieco rozdrażniony komentarzem swojego mistrza. Smok westchnął ciężko i wdrapał się na krzeszło, aby wygodnie wygłosić kazanie swojemu podpiecznemu.

– Nie mam w sumie dużo przeciwko Cieniom, ale podąża za nimi nieszczęście, które często krzywdzi innych i to mi się w nich nie podoba. Są naznaczeni nie tylko przez Radę, ale i przez Los. – odparł, a Japeś spojrzał na niego pytająco. – Cienie przyciągają Koszmary, wiesz, te potwory, które powstają, kiedy ludzie nienawidzą kogoś lub czegoś. Na ogół jest ich tylko kilka, ale kiedy Cień przebywa w otoczeniu magii, nagle tych Koszmarów robi się tysiące…

Wędrowiec zamarł w bezruchu. Nie zdawał sobie sprawy, że obecność Jake’a oznaczała tak poważne kłopoty. Zamiast jednak obwiniać go o cokolwiek, tym bardziej mu współczuł. Los był okrutnym bytem i nie ułatwiał życia Cieniom.

– Wątpię, aby twój Cień wrócił do domu w najbliższym czasie. Pewnie będzie chciał porozganiać Koszmary, aby nie stanowiły dla nas zagrożenia. – odparł spokojnie, pomimo iż wiedział jak samobójczy był to pomysł. Prastary sam miałby trudność rozgonić taką ilość potworów, a co dopiero Jake. Jednak to, co różniło ich od siebie, to fakt, że Cień gotów był do największych poświęceń.

– Nie można mu jakoś pomóc? – zapytał Wędrowiec z nutką nadziei w głosie. W końcu mógłby złapać za mopa i wyszorować drogę do wolności dla swojego towarzysza.

– Jest pewien sposób. Musimy sprawić, aby Cień przestał być Cieniem. – odparł spokojnie. Japeś usiadł jak na baczność.

– Czyli jest jakaś szansa? – niemal krzyknął i patrzył wyczekująco na swojego mistrza, który uśmiechnął się tajemniczo.

– Oczywiście, że jest. Weź teraz kartkę i notuj. Zdobędziesz dla mnie kilka rzeczy do rytuału…

Mefisto

4 thoughts on “#326. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.37 – Wątpliwości”

  1. Ojojoj, boję się tych koszmarów, biedny ten Jake! Ale ma przyjaciół którzy się o niego troszczą… to powinno zwalczyć koszmary choć na trochę😊

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Scroll to Top