Zadanie, które Japeś powierzył Dominikowi było trudne, bo wymagało uruchomienia sieci kontaktów i docierania do najbardziej skrytych informacji o i tak wystarczająco tajemniczej dziewczynie. Zwariowany recepcjonista nie poddawał się jednak i zapewniał Wędrowca, że prędzej czy później znajdzie to, czego on szukał, a jego idol (nie mając większego wyboru) ufał mu bezgranicznie.
W międzyczasie chłopak spędzał każdą wolną chwilę z Siyą, rozkoszując się jej towarzystwem. Ona sama wydawała się bardzo pogodna ilekroć spotykała swego dziwnego towarzysza, ale Japeś nie potrafił stwierdzić, czy ona go naprawdę lubiła. Czytanie swoich własnych emocji było dla niego wciąż dosyć skomplikowane, a co dopiero czytanie ich u innych ludzi.
Mimo tego starał się jednak wierzyć, że ich spotkania nie są z przymusu i dziewczyna w jakimś stopniu darzy go pozytywnym uczuciem (czymkolwiek ono by było). Dlatego też odsuwał na bok ponure myśli wkradające się do jego umysłu. Póki co zamierzał się cieszyć i radować momentami spędzonymi z Siyą.
Jednego dnia jego wybranka miała dla niego niespodziankę i zabrała go na spotkanie z jej znajomymi, którzy przyjęli go z entuzjazmem. Japeś był wręcz rozchwytywany przez nieznajomość wielu rzeczy. Często tłumaczył się tym, że mieszkał daleko hen na krańcu świata i wiele rzeczy nie zdążyło jeszcze tam dotrzeć. Siya i jej ekipa edukowali Wędrowca we wszystkich znanych i powszechnych rzeczach, które dla chłopaka były kompletną nowością.
Na jednym ze spotkań zauważył chłopaka, którego strój i wyraz twarzy aż krzyczał o wewnętrznej złości przeciwko wszystkiemu. Wydawał się bardzo nietypowy i zdystantowany w stosunku do nowego nabytku tej wesołej gromady. Jakby tego było mało cały czas mierzył Japesia przeszywającym wzrokiem, aż ten czuł ciarki na plecach.
Na szczęście na ich spotkaniach pokazał się tylko raz. Wędrowiec jednak był zaintrygowany, więc zapytał Siyę kim był ten chłopak, który samym wzrokiem wyrywał duszę i miażdżył ją w myślach. Dziewczyna zaśmiała się jedynie ns ten opis.
– To Jake. – odparła bez zawahania wciąż rozbawiona barwnym opisem swojego znajomego. – On zawsze ma taką minę, kiedy widzi kogoś nowego. Nie przejmuj się, kiedyś mu przejdzie.
Japeś kiwnął jedynie głową. Czuł jednak jakiś dziwny, nieuzasadniony niepokój w sercu. Jak gdyby wszedł na czyjś teren i teraz ten ktoś celował do niego z broni. Starał się jednak uspokoić skołatane myśli. Pewnie znowu coś źle odebrał i niepotrzebnie się tym przejmował. Odrzucił to dziwne uczucie na bok i rozkoszował się czasem spędzonym ze znajomymi.
Późnym wieczorem wrócił do domu. Pod blokiem spotkał Dominika, który trzymał w rękach plik kartek.
– Mam! – zawołał radośnie do Japesia.
Mefisto
Nie trzeba być z krańca czasu, żeby się pogubić we własnych albo cudzych emocjach…Mądra ta Twoja opowieść!🙂Z każdym odcinkiem podoba mi się coraz bardziej😊
Dziękuję, miło mi to słyszeć. 😀
Nie wiem czy to dobrze o mnie świadczy (chyba nie bardzo😱), ale Dominik totalnie jest jednym z moich ulubionych bohaterów😂
Haha, czyli lubisz takich creepów? :D😂
No w życiu to nie za bardzo!😂Ale jest doskonale napisaną postacią, i baaaaaaardzo mnie rozśmiesza!😀
Uff, a już się zacząłem martwić! 😉