#331. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.39 – Po omacku

Chochlik wdrożył Japesia w swój niezwykły i całkowicie absurdalny pomysł weryfikacji uczuć Wędrowca w stostunku do Cienia. Chłopak skupił się uważnie i wraz ze swym małym pomagierem uważnie prześledził wszystkie najważniejsze aspekty tego planu. Najgorzej było jednak z ustaleniem detali, bo mały Pomagier nie miał zupełnie doświadzcenia w czuciu i rozumowaniu jak człowiek, a Japeś miał mętlik w głowie, który próbował samodzielnie rozplątać.

Los jednak nie dał im szansy na długie debatowanie nad strategią ich planu. Jake wrócił do domu i nadeszła pora działania.

Japeś przybiegł do niego i stanął przed nim na baczność. I na tym skończyła się jego odwaga i pomysł na weryfikowanie uczuć. Stał tak przed Cieniem i z im dłużej to trwało, tym mniej miał kontroli nad własnym ciałem. Musiało to wyglądać naprawdę dziwnie, bo nawet Smok oderwał wzrok od książki i przyglądał się swojemu uczniowi z uwagą.

– Wszystko w porządku? – zapytał Jake, ale jako że nie dostał odpowiedzi, zwrócił się do Prastarego w celu rozwikłania tej japesiowej zagadki. – Czy stało się coś, o czym powinienem wiedzieć?

– Pewnie ma laga. – odparł Smok beznamiętnie. – Za chwilę nim porzuca po pokoju, a potem mu przejdzie.

Wędrowiec zebrał się jednak w sobie i na jednym oddechu wyrzucił z siebie “witajwdomujakminąłcidzień”, po czym uciekł do pokoju zatrzaskując za sobą drzwi.

– Widzisz, mówiłem! Miał laga. – burknął Prastary i wrócił do lektury. Cień wzruszył ramionami, rzucił swój plecak na podłogę i poszedł do łazienki.

Japeś w tym czasie przeżywał mentalne katusze, bo cokolwiek planował zrobić, nie wyszło mu po całości. Zaczęło też powoli do niego docierać, że zachował się nadzwyczajnie dziwnie, a w ten sposób mógł wystraszyć Jake’a zamiast zweryfikować swoje uczucia do niego.

Po raz kolejny zebrał się w sobie i wyszedł z pokoju, aby podjąć się kolejnej desperackiej próby rozwikłania swojej uczuciowej zagadki. Jake akurat brał prysznic, więc Wędrowiec miał chwilę na przemyślenie całej sytuacji i podjęcie decyzji. Tak mu się przynajmniej zdawało. Chochlik w tym czasie po cichu wypełzł zza lekko uchylonych drzwi do łazienki ciągnąc za sobą ręcznik. Ręcznik Cienia oczywiście. Pomagier zerknął w stronę Japesia i burknął niewyraźnie “będziesz mi za to dziękował, zobaczysz”.

Chwilę potem usłyszał Jake’a przeklinającego z łazienki. Przed oczyma miał tą straszną wizję, kiedy to jego współlokator prosi go o przyniesienie ręcznika, a on musi zmagać się z jego golizną. Miał ochotę udusić małego sierściucha za postawienie go w takiej sytuacji. Z drugiej strony domyślał się, że Chochlik próbował pomóc, aczkolwiek ta metoda niezbyt przypadała Japesiowi do gustu.

– Przyniósłbyś mi ręcznik? – Wędrowiec usłyszał prośbę, której się obawiał. Wziął głęboki oddech, złapał za ciągnięty po podłodze ręcznik i razem z Pomagieriem wrzucił go pośpiesznie do łazienki. Sam odwrócił się na pięcie i uciekł do pokoju, aby popaść znów w swoje zawiłe przemyślenia, które nie zbliżały go do odpowiedzi, a jedynie pogłębiały problem.

Kilka minut później dołączył do niego Jake.

– Dlaczego rzuciłeś we mnie Chochlikiem? – zapytał z wyraźnym zirytowaniem w głosie, a do Wędrowca dotarło, że Pomagier był wciąż doczepiony do ręcznika, kiedy nim rzucał. Z nieukrywanym przerażeniem spojrzał przed siebie, bo dotarło do niego to, co przed chwilą zrobił. – No to o co chodzi?

Jake usiadł obok niego na łóżku i spojrzał w jego straumatyzowaną twarz. Japeś nawet nie wiedział od czego zacząć. Kołtun w jego głowie urósł do takich rozmariów, że lada moment gotów był wychodzić uszami. Myśli nie były już w stanie swobodnie pływać po jego umyślnie tylko gnieździły się w wolnej przestrzeni, którą akurat nie zajęło myślenie o Cieniu i tym całym uczuciowym bajzlu, jaki się między nimi zrobił.

– Sam nie wiem. – zaczął przygnębiony. Miał ochotę wyrzucić to wszystko z siebie, ale taka ilość rzeczy nie chciała wyjść z niego jedna po drugiej, a gdyby miały wyjść wszystkie razem, nie zmieściłyby się mu w gardle. Postanowił jednak zacząć od początku jego udręki. – To jest dosyć skomplikowane, ale w sumie zaczęło się najbardziej od upadku z urwiska.

– Przecież mówiłem, że nic się nie stało. – odparł Jake rozbawiony. Wędrowiec nie wiedział, czy Cień teraz żartował, czy się z nim drażnił.

– Nie o to chodzi! – zaprotestował. – Chodzi o ten moment przed upadkiem.

– Który dokładniej? – Japeś był bardziej niż przekonany, że jego współlokator się z nim drażnił. Zdradzał go jego ten specyficzny uśmiech!

– Ten moment, kiedy skończyłeś mówić i zacząłeś się do mnie przysuwać! – mruknął zirytowany. Po chwili zrozumiał, że irytacja przesłoniła jego strach przed wypowiedzeniem tego na głos. Cień najwyraźniej wiedział, jak zmusić go do mówienia. – Co wtedy chciałeś zrobić?

Jake przysunął się bliżej niego kładąc dłoń na ramieniu Wędrowca. Chłopak od razu poczuł się, jakby miał zaraz rozpuścić się i wsiąknąć między deski. Z jednej strony żałował, że w ogóle pytał, ale jakaś część niego była ciekawa, a nawet – co go niezwykle dziwiło – skora do współpracy. Wszak zbliżyłoby go do rozwiązania zagadki, która kłębiła się w jego głowie.

I pewnie udałoby mu się zrobić krok do przodu, gdyby nie dźwięk piskliwej, psiem zabawki turlającej się po podłodze. Za nią wpełzł do pokoju Smok i spojrzał się na to zaskoczone zbiorowisko na łóżku.

– Przeszkadzam wam? – zapytał i wziął zabawkę do pyska. Stał niercuhomo czekając na odpowiedź.

– Nie, skądże. Czekamy już tylko na ciebie! – mruknął Jake na wpół rozbawiony. Prastary pomielił chwilę przedmiot, aby powydawał z siebie piskliwe dźwięki, a potem jak gdyby nigdy nic wyszedł z pokoju.

Oboje wrócili do kontynuacji tego, co przerwała japesiowa lawina. Właściwie Jake wrócił, a Wędrowiec czekał w zawieszeniu próbując odczywać własne intencje. To był chyba jeden z najbardziej ludzkich momentów jego ludzkiego życia, kiedy to nie mógł polegać ani na wiedzy, którą zdobył o ludziach, ani na radach innych osób, czy stworzeń.

Ostrożnie zaczął słuchać swoich myśli krzyczących o wszystkim i o niczym, o słowach, o czynach, o potrzebach i o uczuciach. Wśród tego wrzasku dotarł do niego jeden najbardziej przekonujący go dźwięk. Dźwięk mówiący o tym, aby zrobił krok do przodu, aby się nie bał, aby podążał za rytmem swego serca.

Delikatnie i dosyć niepewnie ruszył do przodu. Im bliżej znajdowały się ich twarze, tym mocniej biło jego serce. Japeś wiedział jednak, że nie było to nic złego. To ekscytacja wchodziła na nowe, ledwie poznane przez niego tereny i chociaż czuł się skory do działań, to czuł się nad wyraz niepewnie. Nie przestawał jednak i brnął w to coraz dalej, aż dzieliły jego i Jake’a jedynie milimetry.

I pewnie dotarliby jeszcze dalej, ale pisk cholernej, psiej zabawki wszystko przerwał. Wędrowiec od razu zauważył Smoka w twarz, który mięlił gumowy przedmiot i patrzył na nich z miną przyzwoitki. Japeś krzyknął rozjuszony, bo choć miał sporo szacunku do Prastarego, to w tym momencie zniweczył cały jego wysiłek.

Chłopak złapał za stojące przy biurku krzesło i z bojowym okrzykiem ruszył w stronę swego mentora.

– Ty myślisz, że to takie śmieszne! – warknął w ślad za uciekającym Smokiem. Kompletnie zirytowany cisnął krzesłem, a potem trzasnął drzwiami i z nadzieją, że już się więcej nie otworzą.

Przez dłuższą chwilę dochodził do siebie w ciszy opierając się czołem o chłodne drewno. Znów próbował układać sobie to wszystko w głowie, ale im dłużej nad tym myślał, tym bardziej wiedział, że to było coś, czego nie dało się pojąć rozumem. Do tego potrzebował użyć swoich uczuć.

Powoli odwrócił się w stronę Jake’a. Zdumienie na twarzy Cienia trochę go zakłopotało. Cóż, widok ucznia rzucającego krzesłem w stronę swojego nauczyciela nie należał raczej do częstych obrazków. Jednakże tym razem, pomimo dziwnego ścisku w gardle, potrzebował wyrzucić to z siebie raz, a na dobre.

– Przepraszam. Widzisz… To dla mnie bardzo ważne. – zaczął nieśmiało, po czym wziął głęboki oddech. – Chyba się w tobie zakochałem…

Mefisto