Japeś zaprosił Dominika do swojego mieszkania. Tam kotouchy wdrożył go w szczegóły finansowego życia Siyi. Wędrowiec był zaskoczony, ale przede wszystkim ucieszony. Miał to, czego potrzebował, aby pomóc dziewczynie. W duchu liczył, że nie będzie ona miała mu za złe, że tak bardzo grzebał w jej życiu…
– Naprawdę świetne, że udało ci się to zdobyć. – powiedział do recepcjonisty, a ten aż się zarumienił. – Jak mogę ci się odwdzięczyć?
– Po prostu bądź sobą… cały czas. Nie zmieniaj się! – wykrzyknął i przytulił Wędrowca, aż ten poczuł się niezręcznie. W tej dziwnej atmosferze rozstali się. Japeś podejrzewał, że Dominik opuścił tak szybko jego mieszkanie, bo zdążył coś zwinąć. Miał rację, ale średnio się tym przejmował. W tej chwili pozwoliłby mu wynieść wszystko, co miał, bo informacja, którą dostał, była dla niego bezcenna.
Włączył na telefonie aplikację swojego banku i zerknął na stan konta. Chociaż dług Siyi nie był już taki duży, jego oszczędności pokryłyby jedynie jedną trzecią pozostałej kwoty. Poczuł się trochę zawiedziony, bo liczył, że uda mu się pozbyć tego problemu z jej życia. Jego rozterkę zauważył Smok, więc przyczłapał do swojego podopiecznego i siadł tuż przed nim.
– Co się stało, Japesiu? – zapytał spokojnie, a chłopak wzrócił zrozpaczone oczy w stronę Pradawnego.
– Nie mam aż tyle pieniędzy, aby jej pomóc. – odparł wylogowując się ze swojego konta w banku. Westchnął ciężko. Kolejna kłoda, która wszystko komplikowała.
– Daj jej to, co masz. Myślę, że doceni gest. W końcu starasz się pomóc. Tylko nie mów jej skąd wiesz ile ma tego długu. Ludzie nie lubią, kiedy grzebie się w ich życiu. Nawet, jeśli twoje intencje były dobre. – pouczył Wędrowca, a ten kiwnął głową. – Mam też nadzieję, że więcej nie wpuścisz tutaj tego dziwnego chłopaka do domu. Mam dosyć robienia za strażnika twoich niewypranych majtek. Mam bardzo wrażliwy węch, wiesz? Ten szpitalny odór jest straszny.
– Yyy… dobrze. – kiwnął głową zdumiony. Nie spodziewał się takiej informacji, ale nie dziwił się Pradawnemu. Nawet jemu przeszkadzał ten zapach, ale szpital zaczął oszczędzać na detergentach i wszystko było bardziej chemiczne, aż paliło w oczy i rozpuszczało rękawiczki.
Japeś skupił się jednak na swoim najważniejszym zadaniu: postanowił dać Siyi wszystkie swoje oszczędności. Pośpiesznie wysłał jej wiadomość, aby spotkać się następnego dnia, a kiedy dostał odpowiedź “pewnie” udekorowaną uśmiechniętą emoji, odłożył telefon na stolik i postanowił coś zjeść.
Otworzył lodówkę, gdzie akurat przebywał duch. Oboje spojrzeli na siebie z delikatną irytacją.
– Czy ja nie mogę mieć trochę prywatności? – zapytał Japesia, a ten przewrócił oczyma.
– Oczywiście, że możesz, ale dlaczego w mojej lodówce? – mruknął delikatnie zdenerwowany. Duch wyszedł z środka i stanął na podłodze obok.
– A gdzie indziej miałbym skoro jestem tu uwięziony? – odparł krzyżyjąc dłonie na eterycznej piersi. Wędrowiec westchnął tylko i wyciągnął resztki z wczorajszego obiadu, aby je podgrzać i zjeść.
Jak tylko danie się podgrzało, siadł do stołu i powoli zaczął jeść nienajsmaczniejsze już jedzenie. Był jednak na tyle głodny, aby się nie przejmować. Duch usiadł obok niego i obserwował ze skupieniem jak je.
– Powiedz mi… Mówiłeś już jej, co czujesz? – zapytał nagle z nienacka, a Japeś prawie udusił się kotletem na to pytanie. Jak tylko złapał oddech, spojrzał na swojego rozmówcę pytająco.
– Nie. Dlaczego pytasz? – duch oparł swoją twarz na dłoniach i westchnął głośno.
– Nie wiem. Po prostu widzę jak się dla niej starasz… I nawet nie wiesz, czy ona rzeczywiście cię lubi. – zaczął powoli, a potem wyprostował się. – Skoro zamierzasz jej oddać wszystko, co masz to przy okazji powiesz dlaczego to robisz. Wiesz, miłość jest dobrym uzasadnieniem, dlaczego tak psychopatycznie pchasz się jej w życie.
Japeś był zdumiony. Duch po raz pierwszy raz dał mu dobrą, wartościową radę. W tym całym zdziwieniu znów się zakrztusił.
– Jasna cholera! Dzieciaku! Czy ty możesz jeść i nie przeżywać jednocześnie? – duch prychnął, chociaż wyraźnie go to bawiło. Chłopak kiwnął jedynie głową, podziękował cicho za radę i dokończył posiłek zanim posiłek wykończył jego.
Chociaż bardzo chciał mu się spać to jednak wydawało się to dosyć ciężkie. Wszystko przez to, że zjawa miała rację: powinien powiedzieć Siyi, co czuje. Jednakże myśl o tym powodowała, że całe jego ciało sztywniało ze strachu. Bał się odrzucenia, ale z drugiej strony nie potrafił już wierzyć, że ten stan pomiędzy przyjaźnią a miłością mógłby trwać wiecznie.
Postanowił zaryzykować, postawić wszystko na jedną kartę i powiedzieć jej, co działo się w jego sercu.
Nad ranem pobiegł do banku, gdzie przemiły pan w okienku wydrukował dla niego czek. Wędrowiec wziął niepozorny świstek papieru, który miał jedna niesamowitą wartość. Następnie udał się na miejsce spotkania. W oddali widział czekającą na niego sylwetkę Siyi. Wziął głęboki oddech. W końcu zamierzał nie tylko dać jej czek, ale i swoje serce…
Mefisto
Ach, i serce, i czek…to musi być miłość!😛😄
No ba, że jest! 😉
Nie wiem czemu, ale mam przeczucie, że Siya nie będzie tym wszystkim zachwycona😉
Uwielbiam tę historię!❤️
Nie będę spojlerować. 😉