pies

#461. Animal Shelter Simulator

Animal Shelter Simulator to jedna z przyjemniejszych gier wydanych w marcu 2022 przez polskie studio PlayWay. Jak sama nazwa wskazuje, musimy zająć się schroniskiem, przyjmować naszych podopiecznych, poprawiać ich stan i oddawać ich w dobre ręce. Oczywiście opisując to w dużym skrócie, bo koniec końców trochę do roboty mamy.

Naszą przygodę ze schroniskiem zaczynamy od samouczka w formie misji pomocniczych. Prowadzi on nas za rękę w naszych początkowych krokach, a potem pojawia się, ilekroć odblokujemy nowy “dodatek” do naszego przybytku (np. pomieszczenie do kąpania zwierząt, lecznicę, itd.). Pierwsze kroki stawiamy od zalogowania się do naszego pracowego komputera i wybrania zwierzaka, którym się zajmiemy. Do wyboru mamy psa lub kota. Nie ma znaczenia, co wybierzemy. Później będziemy pomagać wszystkim.

Po zatwierdzeniu naszego wyboru, przyjedzie do nas firmowy samochód z wybraną przez nas bidulą. Musimy teraz zabrać ją do klatki, dać jeść i pić, i pozwolić nieco odsapnąć po podróży. Zaraz jednak samouczek goni nas do pobawienia się ze zwierzakiem, aby było wesołe i miało większą szansę na adopcję. Kiedy zadbamy o potrzeby naszego podopiecznego, możemy zrobić mu zdjęcie, zeskanować je na komputerze (tak, robimy je czymś w rodzaju polaroida, więc zamiast zgrać je bezpośrednio na komputer, musimy je skanować) i stworzyć ogłoszenie.

Po odczekaniu jakiegoś czasu (wstanie, odejście i powrót do komputera wystarczy) pojawiają się chętni na adopcję zwierzaka. Możemy wtedy wysłać naszego pracownika (którego nigdy nie widzimy na oczy), aby ocenił, czy dany kandydat spełnia wymagania naszego zwierzaka (a potrafią one być różne: może nie lubić innych zwierząt lub dzieci, może nie lubić zostawać sam, musi mieć dostęp do ogrodu, itd.). Kiedy znajdziemy tę idealną osobę, możemy przekazać podopiecznego w dobre ręce. Oczywiście robimy to poprzez nas firmowy samochód, do którego pakujemy danego psa lub kota. Uroczym aspektem gry jest to, że na sam koniec zwierzak nam pomacha łapą zanim zamkną się drzwi samochodu.

Oczywiście to jest najprostszy rodzaj pomagania zwierzakom. Im dalej w grę, tym trudniej. Dostajemy zwierzaki brudne, schorowane, więc musimy rozbudowywac schronisko, aby móc je myć lub leczyć. Musimy mieć miejsce, gdzie będziemy wyrzucać śmieci, bo jednak będzie się ich trochę produkować – tym bardziej, że musimy kupować jedzenie i lekarstwa, a te przylatują do nas w pudełkach dronem.

Każda pomyślna adopcja zbliża nas do nowego ulepszenia, ale za tym kryje się coraz więcej pracy dla nas. Dosyć przyjemnej pracy, bo jednak mimo wszystko zajmowanie się wirtualnym zwierzakiem jest całkiem miłe. Ta gra została stworzona, aby jednocześnie nas wciągnąć, ale też i odprężyć. Ilekroć potrzebuję przerwy od wszystkiego to taka opieka nad zwierzakami i szukanie im nowego domu jest całkiem fajną odskocznią.

Zdecydowanie polecam ten tytuł. Ma miłą dla oka grafikę, jest całkiem przyjemny pod względem dopracowania i każdy miłośnik zwierząt może poczuć się jak w niebie, starając się poprawić byt wirtualnym psom i kotom. Nie jest to gra na chwilę, bo jednak podnosi nam poziom rozgrywki im dłużej gramy i im więcej osiągamy, więc nie da się tak łatwo znudzić powtarzalnością. Nie spędziłem za wiele czasu w tej grze, więc jeszcze sporo przede mną do odkrycia, ale już jestem nią bardzo zafascynowany.

Serdecznie zachęcam do zagrania. 🙂

Mefisto

#461. Animal Shelter Simulator Read More »

#447. Cats Organized Neatly & Dogs Organized Neatly

Cats Organized Neatly oraz Dogs Organized Neatly to dwie gry wydane przez tego samego twórcę – DU&I – gdzie naszym zadaniem jest zorganizować psy lub koty na danej nam planszy. Czyli szczerze mówiąc musimy realizować tytuły tych gier. Pozwolę sobie opisać obie pozycje w jednej notce, bowiem nie ma pomiędzy nimi żadnej różnicy poza docelowymi zwierzakami, które musimy poukładać.

Chociaż z początku wydaje się to niezwykle proste, z czasem zaczynają dochodzić nam psy i koty w niesamowicie cudacznych pozycjach. Wiadomo, najważniejsza zasada większości gier: im dalej, tym trudniej. Jednakże nie sprawia to, że mamy ochotę przestać grać. Cukierkowa oprawa tych tytułów łagodzi każde zło i po prostu brniemy dalej przez następne poziomy, aby poznać nowe, powyginane zwierzaki.

Te tytuły są nastawione na relaks. Nasze psy i koty czekają na nas po bokach planszy, nie spadają z nieba niczym klocki w tetrisie, nie ma żadnych liczników czasu, ani punktacji. Mamy przed sobą zadanie pomieszczenia zwierzaków na danej nam przestrzeni i możemy spędzić tyle czasu, ile chcemy, bez niczego i nikogo, kto chciałby nas w jakikolwiek sposób oceniać.

Bawiłem się przy tych tytułach przednio i pewnie jeszcze spędzę przy nich trochę czasu, bo pomimo moich najszczerszych chęci, wciąż nie dotarłem do końca żadnej z tych gier. Razem z małym Smoczyńskim układamy psy i koty, aż w końcu uda się poukładać wszystkie i każde będzie miało swój kąt do leniuchowania, wyginania się, czy co tam dusza zapragnie. Bardzo mocno polecam te gry – tym bardziej, że w trakcie promocji kosztują dosłownie grosze.

Mefisto

#447. Cats Organized Neatly & Dogs Organized Neatly Read More »

#233. Ku pamięci dobrej duszy

Od kilku dni było już wiadomo, że wszystko jest przesądzone, ale najgorsze stało się dzisiaj. Moja psina, ta z rodzinnego domu, odeszła. Rak wrócił i zabrał ją, pomimo iż walczyła do samego końca, chociaż już nie musiała. Niestety leki nie pomogły, a kolejne objawy pojawiały się i piętrzyły. Kiedy nadeszły duszności trzeba było podjąć najcięższą decyzję. Jedno trzeba jej przyznać: pomimo raka udało się jej dotrwać pełnoletności.

Niby człowiek całe pieskie życie oswaja się z myślą, że ta istota plącząca się pod nogami kiedyś odejdzie, a jednak kiedy nadchodzi najgorsze, człowiek stoi i nie wie, co ze sobą zrobić. Znowu w sercu panuje dziwna pustka, znowu gdzieś tam w środku boli, a ja po prostu chciałbym się zapaść gdzieś w ciemność, zdala od tego wszystkiego. Na powierzchni jednak trzymają mnie dobre wspomnienia z udziałem psiny.

Zawsze przy mnie była. Kiedy przyjaciele obiecujący, że zawsze przy mnie będą odchodzili, ona była i witała mnie donośnym szczekaniem. Kiedy rodzice mnie zawodzili, ona była i podnosiła mnie na duchu. Kiedy zaczynałem we wszystko wątpić, ona była i pokazywała mi, że nie wszystko stracone. I chociaż mnie nie było przy niej przez tyle lat, zawsze łączyła nas duchowa więź.

A teraz ta więź została przerwana. I niby nic się w moim życiu nie zmienia, a jednak czuję się jakby wszystko zostało wywrócone do góry nogami. Ta dobra duszyczka, która wniosła tyle do mojego życia, odeszła. Nie mogę po prostu w to uwierzyć. Ten niezniszczalny tytan odszedł. Ten potwór pożerający baterię i czekoladę, dopijający niedopite drinki, wciągający sreberka od słodyczy… Ten najlepszy pies…

Ona zawsze miała pozytywny wpływ na moje życie i nawet na samym końcu dała mi kolejny cenny prezent. Dlatego nigdy nie zwątpię w psy: one zawsze myślą o nas.

Dziękuję Ci, przyjaciółko. Kiedyś spotkamy się znowu!

Mefisto

 

#233. Ku pamięci dobrej duszy Read More »

#194. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.2 – Trudne początki

Japesiowi chwilę zajęło przyzwyczajenie się do nowej formy. Wszak był on bytem astralnym, istniejącym poza wszelkimi ramami, więc umieszczenie go w ciele z krwi i kości było nowym, aczkolwiek dziwnym uczuciem. Nijak potrafił opanować ten zbitek mięsa, jego myśli nie nadawały mu jednolitego kierunku, więc upadał, nogi mu się rozjeżdżały, a ręce uderzały czoło ilekroć chciał po coś sięgnąć. I, o bogowie, ten ból jaki temu towarzyszył!

Jednak Wędrowiec nie poddawał się i dzielnie walczył ze swym śmiertelnym odzieniem, a z dnia na dzień, z godziny na godzinę stawało się ono bardziej posłuszne jego woli. Pradawny Smok obserwował jego postęp, a kiedy młodzieniec nauczył się jakiejś kontroli nad swym nowym ciałem, pomógł mu udać się do miejsca, gdzie miało zacząć się jego jedne prawidziwe, ludzkie życie.

Wszechbyt wprowadził go do skromnie urządzonej kawalerki i przysiadł na podłodze. Jego twarz – teraz psia – zdobiona była przez zwycięski uśmiech. Japeś szedł krok w krok za nim dzierżąc w dłoniach Chochlika-pomagiera ukrytego w postaci psotnego kota. Wszakże który człowiek zniósłby myśl, że jakiś chłopak z sąsiedztwa mieszka w towarzystwie istot z Krańca Czasu?

– I jak ci się podoba? – zapytał Smok swoim potężnym głosem. Wędrowiec rozejrzał się po mieszkaniu. Nie było złe. Dosyć spore jak dla trzech bytów i było nawet udekorowane.

27.04.2019_02-54-04

– Nienajgorsze. – odparł młodzieniec odstawiając Chochlika na podłogę, aby i ten mógł przyjrzeć się nowemu lokum. W końcu stworek do tej pory mieszkał jedynie w torbie Japesia, jako że pojęcie o standardach mieszkaniowych miał zerowe.

– To mój prezent dla ciebie w zamian za tą wpadkę z imieniem. – rzekł Smok z zakłopotaniem. Mały kociak zachichotał po kociemu.

– Więc przyznajesz, że to wpadka! – odparł dumnie Japeś, ale po chwili zdał sobie sprawę, że na nic mu się to zda. Kraniec Czasu nie miał sądów i nie operował na zasadzie odszkodowań za poniesione straty moralne.

– Niech ci już będzie! A teraz skup się, masz ważne zadanie. Musisz znaleźć sobie pracę, aby utrzymać to mieszkanie! – rzekł Smok ponuro.

– Po co? Przecież to mieszkanie jest już moje. – mruknął młodzieniec niezadowolony. Pradawny jednak spojrzał na niego srogim wzrokiem.

– Ale musisz jeść, ogrzewanie trzeba opłacić, rachunki za prąd… Nic z tych rzeczy nie jest za darmo! No i poza tym masz jeszcze resztę kredytu do spłacenia. – Wszechbyt uśmiechnął się tajemniczo.

– Kredyt? Ja nie brałem żadnego kredytu. W co ty mnie wplątałeś? – jęknął zirytowany przysiadając na kanapie. Powoli zaczął żałować tego życia – na ulotce nie pisali nic o kredytach, czy jakichkolwiek kosztach utrzymania.

– Drogi Ja-pe-siu. – Smok wypowiedział powoli jego imię delektując się zirytowaniem na twarzy chłopaka. – W ciągu trzech tygodni byłem w stanie podzielić się na 15 bytów i zarobić na jedną trzecią tego mieszkania. Cudem udało mi się podrobić twój podpis! Myślisz, że to takie proste podpisywać dokumenty psimi łapami? Ha?! O resztę musisz zadbać sam. Na komputerze masz otwarte oferty pracy. No dalej, wybierz coś!

– Ale ja nawet nie wiem, co chciałbym robić! – westchnął Japeś z przejęciem. No bo czym mógłby się zająć ktoś, kto człowiekiem jest ledwie kilka tygodni? On nawet nie wiedział, jakie prace były dostępne i – co najważniejsze – co chciałby robić!

– Patrząc na twoje pierwsze kroki jako człowiek, poponowałbym rolę manekina do crush testów. – Smok zaśmiał się, ale umilkł widząc złowrogą minę młodzieńca. Ten wzrok zapowiadał wojnę najgorszą z najgorszych – wojnę na obelgi i inne uszczypliwości. Wszechbyt wiedział, że nie uświadczy już pełnej miski łakoci…

Wędrowiec zrzucił z siebie zimowe odzienie i udał się do pokoju. Powoli i dokładnie zaczął przeglądać oferty prac szukając tej jednej, która mogłaby mu pasować. Zadanie nie ułatwiał fakt, że chłopak kompletnie nie znał się na czymkolwiek. Co chwilę pytał się Smoka o to, czym zajmuje się dany fach i próbował odnaleźć się w gąszczu informacji, ogłoszeń i komentarzy Pradawnego. Ostatecznie postanowił aplikować o każdą możliwą pracę i czekać na to, kto odezwie się pierwszy.

27.04.2019_03-09-23

Po niecałych dwóch godzinach zadzwonili do niego ze szpitala i zaproponowali mu stanowisko stażysty. Japeś, nie mając większego wyboru, zgodził się i oznajmił Smokowi wykonanie zadania, a ten pogratulował młodzieńcowi.

– A co będziesz robił w tej pracy? – zapytał Wszechbyt, a Wędrowiec wzruszył tylko ramionami. Dowie się pierwszego dnia, czyż nie?

Mefisto

#194. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.2 – Trudne początki Read More »

#126. Ku pamięci małej przyjaciółki…

W ostatnich dniach została mi przekazana smutna wiadomość: odeszła moja mała bojowniczka, mój pierwszy i jak dotąd jedyny kot. Nikt się nie spodziewał – była okazem kociego zdrowia. Odeszła na rękach mojego ojca, w spokoju. Żałuję, że nie mogłem jej zobaczyć i przytulić po raz ostatni.

Pamiętam, jak ojciec przyniósł ją do domu. Ocalił ją przed śmiercią, ale nie powiedział tego od razu. Wiecie, męska duma. Oficjalna wersja brzmiała: znalazł i żal było zostawić. Była dzikim kotem, który kontakt z ludźmi miała tylko dlatego, że ją dokarmiali. Matka nie była szczęśliwa, ale kot został. Ja, rodzeństwo i ojciec stanowiliśmy wyborczą większość.

U naszej psiny od razu obudził się instynkt macierzyński i wbrew wrodzonej niechęci do kotów (okazywanej przy każdej możliwej okazji) zajęła się naszym nowym członkiem rodziny. Pies żyje dalej. Pokonała raka, a teraz walczy z pustką. Towarzyszka dnia zostawiła potężną dziurę w psim sercu.

Kicia udomowiła się dopiero po roku. Wcześniej przy każdej wizycie obcej osoby chowała się za szafą. Nam jednak zaufała dosyć szybko, ale dalej kroczyła przez życie w bezpiecznej odległości.

Jak na kota była bardzo ułożona i spokojna. Miała dużo cierpliwości, rzadko drapała kogokolwiek. Nauczyła psa spać na kanapie i wskakiwać na stół. Lubiła moczyć tyłek w akwarium żółwia i podjadać ser… Jednym słowem: była wyjątkowa.

A teraz jej nie ma i nie wiem, gdzie się podziać. Niby to oczywiste, że każdy kiedyś odejdzie, ale nie ona. Nie ta pełna życia istota. Liczyłem, że Smoczyński ją pozna, pogłaszcze i nauczy się delikatności przy niej. Ona byłaby najlepszą i najbardziej cierpliwą nauczycielką. I z niesamowitą gracją okazywała wdzięczność za chwilę uwagi, za opiekę, za bycie przy niej.

Żegnaj, przyjaciółko. Zawsze będziesz w naszych sercach.

Mefisto

#126. Ku pamięci małej przyjaciółki… Read More »

Scroll to Top