#207. Z życia urzędnika cz.8

Są takie elementy pracy urzędnika, które ciężko gdziekolwiek indziej spotkać. Nie twierdzę jednak, że są niemożliwe – po prostu ten typ zawodu przyciąga niektóre rzeczy jak magnez. Zdaję sobie sprawę, że wiele z tych rzeczy to efekt niskiej jakości usług świadczonych przez niektórych urzędników, ale postanowiłem opisać kilka z nich wraz z ich oddziaływaniem na przeciętnego pracownika urzędu.

Protesty. Każdy o nich słyszał, niektórzy nawet w nich uczestniczyli. Urzędnik cieszy się, kiedy wydarzają się z dala od urzędu z racji tego, że protestujący lubią wyłapywać szeregowych pracowników kierujących się w stronę domu i maltretować ich o spełnienie ich żądań. A taki pracownik może tylko odpowiedzieć “ja tu tylko sprzątam”, bo cózże może taki mały nikt bez uprawnień do czegokolwiek? Od tego są ci na górze, zasłonięci ochroną i zamkniętymi, mocarnymi drzwiami.

Razem z protestami, problemem są dla nas dziennikarze. Od udzielania odpowiedzi są ludzie na odpowiednich stanowiskach. Nam, szaraczkom, zabrania tego nawet umowa o pracę, a nie chciałbym dostać dyscyplinarki za wypowiadanie się w temacie, o którym słyszę dopiero z ust dziennikarza.

Budynek urzędu otwarty jest dla wszystkich, więc zdarzy się, że ktoś “zapomni” plecaczka. Wiadomo, wtedy jest ewakuacja, ludzie stoją na zewnątrz i czekają, aż pakunek okaże się uzbrojony w 300-stronnicową skargę, o której zapomniał znudzony życiem dziadek. Rozumiem, że są procedury i cieszę się, że one są, bo nie chciałbym uczestniczyć w ruletce pod tytułem “dzisiaj Ty sprawdzasz, czy to ładunek – najwyżej zdrapiemy Cię ze ściany”. Aczkolwiek męczące jest to, że ludzie potrafią to zrobić w ramach żartu albo dla propagandy “bo urząd się z czymśtam nie wyrabia”. No nie wyrabia się, bo stoimy na zewnątrz budynku, kiedy “rozbrajany” jest niebezpieczny plecack z kanapką w środku lub karteczką “it’s a prank, bro”.

Kolejną rzeczą jest to, że pracę mojego działu definiuje specjalna ustawa (bo w końcu są to zasiłki i to nie te podstawowe tylko bardziej skomplikowane). Streszona ustawa dostarczana jest przy pierwszym kontakcie, więc te “paskudne człowieki” powinny wiedzieć, o co chodzi. No i niestety tak to nie działa. Bo jeszcze zrozumiem, jak zadzwoni pan/i i zapyta, bo nie rozumie. Gorzej jak zadzwoni ktoś, który czytał, wie, rozumie i żąda… Albo dzwoni, pyta, ja mówię, wyjaśniam i wspominam, że powinien był dostać kopię, a on uroczo mi oświadcza, że owszem dostał i wyrzucił, bo nie chciało mu się czytać.

Wrócmy jednak do grupy, która żąda. Tacy ludzi oczekują ode mnie łamania prawa i ryzykowanie utratą pracy. Nie, dziękuję. Jak sporo dobrego serca mam dla ludzi i potrafię naginać zasady, aby tylko pomóc jak najszybciej, ale nie zrobię nic niezgodnego z prawem. I jak wielu ludzi to rozumie, tak wielu ma do mnie o to pretensje. Co najgorsze: pretensje częściej słyszałem od osób postronnych…

Mój ulubiony temat, który łączy się z grupą żądającą to “ja ci płacę za to”. No tak, bo urząd jest finansowany z podatków, więc nagle każdy Smith, czy inny John będzie moim pracodawcą. A jak pytam o podwyżkę z powodu stresujących warunków pracy to nagle temat się zamyka, hmmmm… Sprawa jest w tym momencie prosta: zatrudnia mnie urząd, urząd działa na bazie ustawy, a ja tam działam jedynie jak trybik, którym poruszają odpowiednie legislacje. Jeśli się nie podoba to niestety trzeba pisać skargi w celu poprawy ustawy albo głosować na innych polityków, a nie krzyczeć na mnie “wyskakuj z kasy” przez telefon, bo ja nawet nie mam jak wepchnąć gotówki do słuchawki…

Jeśli kogoś to ciekawi to urząd miasta nie tylko funkcjonuje dzięki podatkom, ale też i z własnych inwestycji, bo – bądźmy szczerzy – jak widzę ile zachodu jest z egzekwowaniem płacenia tych podatków (tzw. Council Tax), ile osób jest z nich zwolnionych (i to jest główna grupa ludzi, którzy do mnie dzwonią!) to urząd byłby dawno martwy.

Na sam koniec wspomnę o przełożonych, ale nie tak bezpośrednich tylko takich, co są prawie na szczycie i wiszą nad nami, szaraczkami, jak chmurki. Oni uwielbiają tworzyć dla nas nowe reguły, które ani trochę nie są możliwe do wykonania. No dobra, są, ale można by było to zrobić w bardziej efektywny sposób, dzięki czemu urzędnicy byliby wydajniejsi, a petenci bardziej zadowoleni.

Przykładem takiego działania jest decyzja włodarzy o tym, abyśmy sami zapewniali konta bankowe dla naszych “klientów”. Ma to na celu eliminowanie oszustw. Pozwala to na natychmiastowy wgląd w ich wydatki, bo inaczej musimy prosić ich o ich wykazy bankowe, a tutaj nie zawsze je wysyłają. Początkowo wszyscy “klienci” mieli na tym wylądować, ale ostatecznie skończyło się na tym, że kto chce, ten może zostać na starym systemie. Dla nas, urzędników, oznaczało to operowanie na dwóch różnych systemach, co tylko dołożyło nam pracy. Efekt do przewidzenia: robią się nam zaległości.

Grunt jednak, że na tych na górze nikt nie nakrzyczy przez telefon!

Mefisto

 

15 thoughts on “#207. Z życia urzędnika cz.8”

  1. Mam poczucie, że opisałeś nam tutaj jedno z najniewdzięczniejszych zajęć ever! Wymagające niesamowitych pokładów, z jednej strony, empatii i życzliwości do drugiego człowieka, a z drugiej, asertywności, grubej skóry i morza cierpliwości!
    Podziwiam, szanuję, chylę czoła!😀

    1. Niestety, ale praca z ludźmi oznacza też, że będzie się pracować z debilami. I najgrosze jest to, że przez takich człowiek potrafi się znieczulić… :/

      1. “Niestety, ale praca z ludźmi oznacza też, że będzie się pracować z debilami.” – nic dodać, nić ująć. 😉
        I nie dotyczy to tylko urzędników, bo wiele razy analogiczne sceny widziałam choćby w marketach pod adresem kasjerek. Nie wiem co trzeba mieć w głowie, ale ludzie uwielbiają się na nich wyżywać za wszystko (od wysokich cen po brak miejsc na parkingu) w myśl zasady >>płacę (bo zrobiłem zakupy za 19,99PLN w tym sklepie), więc wymagam<<. Paranoja.

        1. Wszędzie, gdzie człowiek czuje władzę, tam będzie gnoić drugiego człowieka. Niestety. Był nawet taki eksperyment (wybacz, ale nie pamiętam nazwy), gdzie studenci byli dzieleni na grupy: więźniowie i strażnicy. I ci strażnicy, mając ku temu możliwość, znęcali się nad więźniami. Bo po prostu mieli ku temu okazję. Dlatego zeszmacenie obserwuje się wszędzie dookoła, bo człowiek pod sloganem “klient nasz pan” czuje się bogiem, panem i władcą jednocześnie. Bo co zrobi kasjer? Odda? Odpyskuje? Nie. Musi potulnie skulić głowę, bo inaczej straci pracę.

          1. No tak, BO MOŻE. Ehhh…
            Też coś kojarzę ten eksperyment ze studentami. Wiem, że tak działa psychologia, ale tak po ludzku to jednak przerażające…

      2. Wiem coś o tym, ja też pracuję z ludźmi!😀Każdego dnia coraz bardziej rozumiem Tego Kota, dlaczego wszelkie interakcje z człowiekami są mu takie obmierzłe!😁

  2. Hej, trafiłam tu po nitce od Frytki i widzę, że to blog pracownika urzędu. Zwykle to my – petenci opisuje nasze dobre i niedobre doświadczenia w urzędach, Ty możesz stanowić taką przeciwwagę:-)
    Pozdrawiam!

    1. Bardziej gracza, ale z czegoś żyć trzeba. 😉 Staram się nie stawać po niczyjej stronie i pisać jak jest, bo wina często leży po obu stronach. 🙂

      1. Oczywiście, że tak! To znaczy, w większości, tak:) Ja wychodzę z założenia, że jak jestem grzecznym petentem (bo przecież po drugiej stronie też jest człowiek), to o wiele więcej załatwię. Urzędnik zwykle chce pomóc, jak rozmawia z kimś, kto normalnie przekazuje swoje problemy, to on też normalnie te problemy, w ramach swoich możliwości stara się rozwiązać. Gorzej, jak się trafi na gorszy dzień petenta + gorszy dzień urzędnika;-)
        Kumulacja!

        1. Zdecydowanie zgodzę się w tej kwestii. Każdy jest człowiekiem, każdy ma jakiś problem, ale jeśli ktoś stara się w miarę pokojowo coś załatwić (bo rozumiem, że są sytuacje, gdzie mogą nerwy puścić, ale tak długo, jak ktoś się opanuje, tak mogę to znieść) to zawsze chętnie pomagam, bo i dla mnie, i dla petenta będzie łatwiej jak szybko ten problem rozwiążemy. 😉

          1. Oczywiście, problem rozwiązany, petent wychodzi. A jak wyjdzie zadowolony, że sprawa załatwiona to i potem pochwali, że w takim urzędzie, na takiej ulicy, to super i prawie od ręki!

  3. Praca w administracji publicznej to mój największy koszmar…co prawda w Polsce 😉
    Znam sporo osób na takich stanowiskach i to jest naprawdę tragedia… Z tego co piszesz w Anglii jest trochę lepiej, ale i tak podziwiam że sobie radzisz w takim środowisku pracy! 🙂 Rzeczywiście trzeba mieć silną psychikę! 😀

Leave a Reply to StaraPannaZKotem Cancel Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Scroll to Top